Palmen, zee en culinair kunnen: waarom jij deze herfst naar Tenerife wil

Behalve met palmen, zee en een indrukwekkende vulkaan betovert het populaire Canarische eiland met zijn culinaire kunnen. Volg ons langs het perfecte fijnproeverspad, ver weg van de drukte.

Geen betere plek om aan maartse buien en aprilse grillen te ontsnappen dan de zonnige Canarische Eilanden. Zeker het zuiden van Tenerife, de kustlijn rond Costa Adeje, biedt zongarantie. “Wij zeggen dat er een wolkenbarrière is op ons eiland, de 3.700 meter hoge Teide houdt de wolken tegen”, lacht gids Jaime Muñoz. Het merkelijk groenere noorden is favoriet bij de locals, terwijl de meeste toeristen het kurkdroge zuiden verkiezen.

De kleuren en geuren zijn het hele jaar door betoverend. Rondom in de natuur, én in je bord. Dankzij de vruchtbare vulkaangrond is er tropisch fruit te over, groenten om nooit te vergeten, afsmakende kazen en minerale wijnen. Alles is er om je smaakpapillen te verwennen. Dat ontdekken we al meteen op de overdekte markt Nuestra Señora de Africa in Puerto de la Cruz. Tientallen soorten bananen “om zo te eten, zoals de zoete Canarische banaantjes, of de grote groene om te bakken”, toont de kraamhoudster ons. Maar ook aardappelen in vele varianten – “We hebben er zoveel door de overzeese handel met Latijns-Amerika” – en vruchten die we nog nooit gezien hadden – “Guave is een van de gezonde superfoods”. Het is een prettige ontdekkingsreis vol ‘oh’s’ en ‘ah’s’. In een wijnbarretje op de markt bestellen we na al dat proeven een luchtige lunch: kunstige tapas, tostones en gegrilde sardientjes, heerlijk met een glas rode wijn.

Slapen bij topchefs

Voor deze culinaire ontdekking van Tenerife zetten we onze koffers neer in Las Terrazas de Abama Suites, op een domein vol palmbomen en cactussen bij de rustige dorpen Guía de Isora en San Juan. De ideale uitvalsbasis, want je kunt er zelf koken met je ontdekkingen van de markt en daarvan genieten op je eigen terras met zeezicht, ofwel kies je van de kaart in een van de restaurants op het luxueuze domein. Voor de lunch trippelen wij naar restaurant Melvin, dat onder leiding staat van de wereldberoemde sterrenchef Martín Berasategui, maar dagelijks beheerd wordt door de sympathieke Sergio Fuentes. Deze Madrileen kwam op Tenerife tot rust. “Ik woon aan het strand, in het vissersdorp San Juan hier vlakbij. Een heel ander leven zonder stadsdrukte. En met alle goeie ingrediënten van zee en bergen, voor een kok het paradijs”, glundert hij. We bestellen als lunch de lokale specialiteiten papas arrugadas, pimientos de Padrón, mojo-looksausjes en een lokale vis. Eenvoudig en overheerlijk.

Tussen de tennisbanen, padelvelden, golfcourts en zwembaden ligt de luxueuze accommodatie verspreid, met keuze uit Las Vilas del Tenis, Los Jardines de Abama Suites en Las Terrazas de Abama Suites. Bij het inchecken vertelt José Miguel van Abama Resorts ons dat het hotel is opgetrokken op een plek waar louter bananenplantages waren, weg van de toeristische drukte. Hoewel ons hotel deel uitmaakt van een groot en luxueus complex, baadt het in rust. ‘Suite’ blijkt overigens een understatement, merken we, want in feite zijn het ruime appartementen. Een terras met zeezicht, buitensalon en een zonovergoten jacuzzi: meer moet dat voor ons niet zijn. Al genieten we ook volop van de marmeren badkamer natuurlijk, en van de ruime, moderne woonkamer met keuken en enorme schuiframen. Langs paden omzoomd met felgekleurde bloemen en allerlei soorten cactussen ontdekken we de drie zwembaden nabij onze suite. La piscina de la zumería, bij de sapjesbar, is al snel onze favoriet. De strepen schaduw van de palmbomen en de zinderende zon die blikkert op de staalblauwe zee in de verte, je wordt het verbazingwekkend snel gewoon.

Een shuttle voert de hotelgasten gratis naar andere delen van het domein, zoals de bar aan zee, ideaal om de zon te zien zakken met een banaanmojito in de hand, en door de branding te wandelen. Daar zien we ook voor het eerst de typische natuurlijke zwembaden in de oceaan, door lavarotsen omringd, zodat je beschut voor de golven kunt zwemmen in het zilte nat en veilig geniet van het spetterende spektakel.

Op de flank van de vulkaan

De vulkaan Teide is alomtegenwoordig en de bron van alles op dit eiland. De hoogste berg van Spanje levert lavasteen voor de huizen, lekkers uit de vruchtbare aarde, en blijft een bron van toeristische inkomsten, want erg in trek bij wandelaars. Wij maken er een daguitstap van tot diep in de nacht. We beginnen met een korte rit naar Granadilla, langs vele bananenplantages. Bij wijnmakerij Frontos stappen we uit voor een degustatie van minerale biowijnen. Dan wandelen we naar El Secreto de Chimiche daar vlakbij, een sterrenrestaurant in the middle of nowhere. Een snelle lunch kunnen we vergeten, want dit is tenslotte Spanje. Het wordt anderhalf uur tafelgenot, proevend van papegaaivis met avocado, daarna gegrild geitenvlees, met daarbij uitgelezen lokale wijnen waarvan de kurk besnuffeld wordt en dan gekoesterd op een minitroon, tot de fles leeg is. Die sessie Genieten met de grote G wordt afgerond met gerijpte lokale kazen, en als klap op de vuurpijl een weergaloos dessert met banaan in al zijn vormen: schuimpjes, mousses en schijfjes, die groeien als ze met de saus worden overgoten. We schudden de schitterende kokkin, Diana Marcelino, de hand. Ze geeft met verve een moderne twist aan de traditionele eilandgerechten en werkt met lokale ingrediënten.

Betoverende
maanlandschappen

Dan rijden we alsmaar hoger en laten de palmen en kandelaarcactussen achter ons. “Hier is de boomgrens”, vertelt José Miguel. Er ontvouwt zich een maanlandschap, dat een warme gloed krijgt bij het zakken van de zon. Samen met honderden in bussen aangevoerde toeristen staan we met open mond te kijken naar de wisselende schaduwen en de kleuren die de zon hier tevoorschijn tovert. Maar als alles donker is, begint er nog een nieuw avontuur. Gids Adrian leert ons sterrenkijken en wijst Jupiter aan, de poolster en dan door de telescoop Saturnus. Hoewel ik eerst sceptisch was om in de nachtelijke kou op deze hoogte naar boven te staan turen, hou ik er géén stijve nek aan over, wel een hoofd vol verwondering. Nergens is de melkweg zo goed te zien als hier. Wat een miniem deeltje van het universum zijn wij toch. Het sterrenobservatorium op Tenerife is een van de beste, want op deze speldenprik in de Atlantische Oceaan is het nog echt donker. Spijtig dat je daar als leek niet in mag, het is drukbezet door onderzoekers.

Betoverde laurierbossen

De volgende dag trekken we noordwaarts, naar de betoverde bossen in het natuurpark Parque de Añaga. Hier geen palmen, maar koele bossen. “Het blijft hier groen, ook zonder regen, dankzij de wolken die blijven hangen tegen de bergwand en zo vocht afgeven”, vertelt de gids. We zien reuzegrote heide en dennen. Het bijzonderste zijn de laurierbossen, met door de wind scheefgegroeide bomen, die als in een sprookje een gang vormen om door te lopen. Ze lijken je te omarmen. Een beetje spooky, onwillekeurig ga je op de Sentido de los Enigmas aan heksen en tovenaars denken. Deze koele bossen zijn heerlijk als het elders op het eiland te warm wordt om te wandelen.

Wij genieten na onze wandeling van het spektakel van de ondergaande zon en het wolkenspel aan het uitkijkpunt Cruz del Carmen. Het lijkt alsof de vulkaan is uitgebarsten, met dat oranje en rood.

De rust die onze gids uitstraalt, is erg aangenaam. Geen gehaast. “Aan ons levensritme mag je niet raken”, zegt hij. “Rustig aan doen is heilig. Wij Canarios genieten van elke dag. Merken ze thuis dat ik gestresseerd ben, dan leggen ze mijn voeten omhoog en zeggen: ‘Kalm aan kerel, kom tot rust’.”

Op het gemak dalen we weer af naar het strand Playa de las Teresitas en nuttigen een cocktail in barretje Brisas del Mar. In de stad ontdekken we naast moderne buildings ook een kasteel, pittoreske pleinen met fonteinen en kleurrijke faiencebanken, enkele art-nouveauhuizen – “deze havenstad werd destijds rijk door tabaks- en sardienenbedrijven”, zegt Jaime – en de gigantische sikkelvormige opera ontworpen door Santiago Calatrava. In de schaduw daarvan zorgt het stedelijk openluchtzwembad voor verkoeling. Een creatie van die andere grote kunstenaar, César Manrique. Een ode aan de lokale natuur, met ronde vormen, zachte hellingen, nergens trapjes of hoeken.

Toch kan er weinig op tegen ons eigen favoriete zwembad bij onze suite, dat elke dag weer voor verfrissing en een shot vitamine D zorgt. Ook daar stap je zachtjes dieper en dieper, terwijl de palmbomen voor artistieke schaduwen zorgen en de kleuren van lucht en bloemen je blij maken. Ik weet wel zeker dat Manrique dit had goed bevonden.

Canarische helden

Het orgelpunt van onze reis wordt La Orotava, ver weg van de massa. Een standbeeld van de lokale beroemdheid Leonor Pérez Cabrera, de moeder van dichter José Martí, siert het stadje uit de zeventiende eeuw met prachtige historische huizen. De kerk uit lavasteen is versierd met vlaggetjes en we kijken uit op fruitplantages. In een fraai burgerhuis zit restaurant Haydée verstopt. De jonge chef straalt. Victor Suárez is in zijn nopjes, want hij kreeg pas bericht dat zijn noeste arbeid gelauwerd is met een Michelinster. De man blijkt een echte perfectionist, die tot de keuze van de droogbloempjes op tafel het geheel nauwgezet bestudeert. “Alles moet kloppen”, zegt hij. Aan de muur hangt een reeks portretten, van zijn zus Laura die samen met hem het restaurant begon, van zijn vrouw Marta die het nu samen met hem runt, en van zijn grootmoeder Haydée, die hem de traditionele recepten leerde. Naar haar heeft hij zijn levenswerk genoemd. We proeven het menu Raíz (wortels) met gofio, zijn signatuurgerecht op basis van geroosterde tarwe, op zijn terras tussen de cactussen met zicht op de bergen. Victor vertelt hoe hij na zijn ervaring in Baskische toprestaurants terugkeerde naar zijn roots. Hij orakelt gepassioneerd over zijn favoriete lokale ingrediënten, zoals zwarte wrakbaars, avocado, de kleine aardappeltjes, koriander en hoe hij elke ochtend tijd maakt om te genieten van de schitterende omgeving, van de dominante vulkaan tot de zwarte stranden beneden, op een kwartiertje van zijn restaurant. Ja, dat je hier niet weg wilt en altijd terugkomt, zoals Victor en zoals vele duizenden toeristen, is perfect te begrijpen. Wij hebben ons volgende bezoek al geboekt.

Door: Evy Van Elsacker, Tekst: Karl Bruninx

Meer reizen

Reizen

Reizen

Duurzamer reizen: 7 x mooie bestemmingen waarvoor je niet hoeft te vliegen

Reizen

Reizen

10 x fenomenale vakantiehuizen: hier wil je deze zomer naar toe

Reizen

Reizen

Cruisen in de Ca­raï­ben: eilandhoppen met de wind in de zeilen