Naar de kern in Alicante: onze hoofdredacteur testte een medische spa uit in Spanje
Via voeding, therapie en medische kennis brengt SHA Wellness Clinic lichaam en geest naar hun optimale staat terug. Levensveranderend, en dat op één week tijd.
De SHA Wellness Clinic in Alicante is een legende: het is de medische spa waar ik het meest hoor over praten; het is de plek vanwaar mensen herboren terugkeren, sprankelend en afgeslankt; het is het énige sparesort waar ik al jaren naartoe wil. Dat het er nooit eerder van kwam, heeft met tijd te maken, met geld, en ook wel: voor SHA heb je een doel nodig. Een soort stip aan de horizon, een levensgoal die éigenlijk onbereikbaar lijkt, maar dankzij SHA haalbaar blijkt. Dat doel ontbrak me lange tijd: ik had niks om over te klagen, geen ernstige verslavingen, geen overgewicht, geen burn-out. De kaarten liggen sinds dit jaar enigszins anders: ik ben de 45 voorbij en plots voel ik me oud. Of zeker oudér. Grijzer dan een jaar geleden, met een rimpel boven mijn lip die er werkelijk vorige week niet zat, en met een energiepeil dat vaak, nu ja, nogal laag zit. Ik los dat op met koffie, Haribo en peper-en-zoutchips, en overweeg voor het eerst Botox en een personal trainer. Tijd dus, eindelijk, voor SHA.
‘Alles wat scheef of los zat, is opgespoord, met opties hoe ik het kan aanpakken’
Ik kies het ‘Well-Ageing & Prevention’-programma dat een ‘innovatieve, preventieve aanpak om veroudering te vertragen’ belooft, en prop het programma van één week in vijf dagen. Een maand voor aankomst wordt me gevraagd de SHA-app te downloaden: daarin zal mijn persoonlijk programma komen te zitten, mijn medische resultaten, mijn voortgang, mijn voedingstips en veel meer. Een week voor vertrek raadt de app me aan mijn alcoholverbruik te minderen, bewerkt voedsel te schrappen en te stoppen met suiker: in SHA zal ik moeten overschakelen op een macrobiotisch dieet, en thuis al langzaam opstarten maakt de overgang makkelijker. Ik volg de wijze raad van de app niet op, en moet tijdens mijn verblijf cold turkey afkicken van al wat mijn leven lekkerder maakt. Niet aan te raden, want de eerste drie dagen sta ik op met hoofdpijn, en ga ik slapen met hoofdpijn.
Aan de bak
Aan de luchthaven van Alicante word ik opgehaald door een chauffeur van SHA en na een rit van een halfuur door een vrij dor stuk van de stad, kom ik aan bij een kraakwit, minimalistisch gebouw met imposante entree-met-waterval: dat de SHA medical spa überluxueus is, had ik nog niet vermeld, maar bij dezen: deze plek ademt quiet luxury, en wie hier komt resetten, heeft behalve zorgen over gezondheid of gewicht vooral geld. Ik start aan de receptie, voor een hoogst ongebruikelijke check-in: ik krijg de sleutels van mijn suite én een uitleg bij mijn prop- en propvolle programma. Ik zal hier vijf dagen serieus aan de bak moeten: elke ochtend om 7 uur sporten en daarna gemiddeld negen (!) afspraken per dag van elk een uur; van cryotherapie tot tandarts. Ik moet even slikken: mooi ouder worden doe je blijkbaar niet met massages en gelaatsbehandelingen, maar met intraveneuze serums en therapieën waar ik nooit eerder van hoorde (Emsella, iemand?).
Mijn kamer is precies wat je van een vijfsterrenhotel verwacht, met één bijzonderheid: in de badkamer staan twee plastic potjes naast de bodylotion. In het ene moet een urinestaal, in het andere moet stoelgang gespateld.
“Hier geen klachten”
De gangen waardoor ik op mijn eerste dag constant verdwaal, voelen veeleer medisch dan spa: ik ruik meer Dettol dan geurkaars, het personeel draagt witte doktersjassen en gasten (patiënten?) schuiven zwijgend in dikke, witte badjassen en op slippers voorbij. ‘Ontspannen’ is niet mijn gemoedstoestand op dag één; veeleer licht bezorgd: wordt dit wel léuk?
Mijn eerste consultatie is bij een algemeen arts: die zal bloed nemen om mijn gezondheid te controleren op zowat alles wat controleerbaar is en mijn programma indien nodig aanpassen aan de resultaten. Ik krijg ook een full body scan, een stresstest, een test die meet hoe snel en helder ik kan denken – veel testen, waarna een gesprek volgt.
“Eigenlijk geen echte klachten”, hoor ik mezelf tegen de dokter zeggen. “Ik ben alleen soms moe, maar goed – dat lijkt me normaal?” De dokter peilt naar mijn eet- en slaappatroon, mijn sportschema (onbestaand), mijn lifestyle en mijn verslavingen. Ik vind van mezelf dat ik nergens aan verslaafd ben, maar mijn koffie- en snoepverbruik blijkt veel te hoog: ik los energiedips op met cafeïne en suiker, en dat is allesbehalve gezond, en ook niet effectief. Mijn voedingsplan wordt bijgesteld naar: geen koffie, geen suikers (ook niet uit fruit en koolhydraten), geen zuivel en geen dierlijke producten. Spoileralert: het macrobiotisch eten in SHA is zeer lekker, en verrassend gevarieerd. Ik raak alleen niet gewoon aan misosoep als ontbijt, en het gebrek aan dessert na de maaltijd is voor snoepers als mezelf een opgave. Ik ga vaak met lichte honger van tafel, en merk dat ook bij de andere gasten: sommigen vragen een extra portie van iets, anderen éisen gewoon een koffie.
Een complete U-bocht
Halverwege dag twee zijn de resultaten van mijn bloed-, urine-, darm- en andere testen binnen, en volgt een nieuw gesprek met de arts. De dokter windt er geen doekjes om: ik ben niet zo gezond als ik dacht. Ik ben ‘vals slank’, als in: ik weeg niet veel, maar heb te veel vetmassa, en amper spieren. Gevaarlijk voor later, zo blijkt: wie ouder wordt, krijgt last van broze botten. Spieren zijn de eerste verdedigingslinie bij vallen en co., en die linie mist bij mij volledig. Mijn cholesterol is te hoog, mijn vitamines B12 en D veel te laag, wat mijn lage energiepeil kan verklaren. Op cellulair vlak ben ik, door te veel suikers, sneller aan het verouderen dan zou horen: kán ik omkeren, maar dan moet mijn dieet radicaal anders. Ook radicaal anders: mijn levensstijl. Ik moet sporten om spieren aan te maken, dus niet wat liggen te stretchen op een yogamat, maar echt met gewichten aan de slag. Ik krijg voorschriften voor vitamines en moet tijdens mijn verblijf drie keer aan het infuus: intraveneus worden vitaminecocktails toegediend die me snel een opkikker zullen geven. Mijn programma is nu pas definitief: ik krijg ozontherapie (op cellulair vlak zou dat veroudering vertragen), cryotherapie (zorgt voor vetverbranding), osteopathie van de darmen (door te veel vetten, zit mijn vertering niet helemaal goed) én voedingsleer van een diëtiste. Ik leer heel veel bij, maar maak lange dagen, en mijn hoofd loopt regelmatig helemaal vol van alle info die ik te verwerken krijg.
Stress!
Ik heb er niet naar uitgekeken, naar mijn gesprek met de neuropsycholoog. Ik vind van mezelf dat ik mentaal mijn kippen op een rij heb, maar dit gesprek maakt deel uit van mijn programma, dus op dag drie zit ik tegenover een wat oudere, sympathieke man die me de kleren van het lijf vraagt. Voel ik me goed? Ben ik gelukkig? Waar krijg ik energie van? De vragen worden persoonlijker, over mijn relatie, mijn werk, zorgen en angsten, en ik probeer overal eerlijk op te antwoorden, maar ik voel niet helemaal waar het gesprek heen leidt. De dokter komt ter zake: uit mijn stresstesten is iets heel vreemds gebleken. Mijn lichamelijke stress is nul: ik heb een heel lage bloeddruk, toon uiterlijk geen énkel teken van verhoogde alertheid, ben kalm, praat rustig, slaap goed. De neurocognitieve test die ik aflegde, vertelt een ander verhaal: mijn hoofd zit vól stress, en mijn hersenactiviteit schiet alle kanten uit. Een bizar beeld, aldus de psycholoog: volgens hem sta ik niet in connectie met mezelf, en blok ik elke vorm van stress – en breder: emotie – af, als een soort verdedigingsmechanisme. Hij raadt me aan thuis met een psycholoog te praten, en voegt fotobiomodulatie toe aan mijn programma, ofte: een soort hersentherapie waarbij lichtflitsen de hersenbanen toelaten nieuwe verbindingen te leggen.
Het is, in retrospect, het gesprek waar ik voor mezelf het meest heb uitgehaald: de dokter heeft me in amper een uur met de neus op de feiten gedrukt; ik verwerk dingen niet, ik onderdruk ze. En ik bén niet de zenmeister herself, ik doe gewoon alsof. Ik ga er thuis zeker mee aan de slag.
Jong, strak en bevroren
Well-aging, dat is voor mij toch ook: mijn rimpels aanpakken. In SHA focussen ze daar niet per se op – de benadering is holistisch, veeleer van binnenuit en best verrassend voor mij. Je komt er niet gladgestreken buiten, wel opgefrist, met nieuwe inzichten. Een mooi idee, al kun je bij SHA wél alles laten doen wat je wil: Botox, fillers, liposuctie, noem maar op. Een consultatie met een esthetisch arts zit ook in míjn programma, en blijkt niet wat ik ervan had verwacht: de arts is nogal eerlijk en to the point – blijkbaar moet ik iets aan mijn oogwallen doen. Ik denk erover na.
Rázend boeiend – en effectief! – is die bizarre Emsella: dat blijkt een stoel die de bekkenbodemspieren traint door middel van trillingen. Ik leg het simplistisch uit, maar létterlijk wat je moet doen is: gaan zitten en de stoel doet de rest. Voor vrouwen met lichte incontinentie-issues is dit een gouden oplossing, voor wie net als ik gewoon meer controle wil over de bekkenbodemspieren, volstaat één sessie.
Ook van genoten: de cryotherapie. Niet nieuw, wel met een breed spectrum aan voordelen, van het aanzwengelen van het metabolisme tot behandelen van spierpijnen. Ik was na drie minuten bij min 120 °C ei zo na een ijsblok, maar de uren erna barstte ik wel van de energie.
Op mijn laatste dag moet ik naar de tandarts voor een volledige controle, krijg ik een icoone-behandeling – een mechanische bindweefselmassage – en volgt er een uitgebreid exitgesprek. Ik krijg een vuistdik plan mee naar huis: voedingstips, recepten, fitnesstips, mogelijke behandelingen om thuis verder te zetten, bloedresultaten, voorschriften voor supplementen. Ik voel me alsof ik net een soort FBI-doorlichting ben gepasseerd, maar dan van mijn lichaam en geest: alles wat scheef of los zat, is opgespoord, met opties hoe ik het kan aanpakken. Dát is dus gezond ouder worden, gebaseerd op wetenschap, op data en op harde feiten. Kwakzalverij is in deze spa niet aan de orde: de sfeer is medisch, en zo ook de onderzoeken én de resultaten. Wie houdt van een wiskundige benadering van gezondheid en ouder worden, is hier absoluut aan het juiste adres.
Het verdict
Bij thuiskomst besefte ik: ik heb een moeilijke week achter de rug. Ik vond het moéilijk: de controle uit handen geven, anderen laten beslissen wat en hoeveel ik eet, wanneer ik opsta, wanneer ik sport. Ik vond het intimiderend, soms: al die witte jassen, al die identiteitsloze hotelgasten in badjas, al die bloedafnames onder witte lampen. Ik vond het veel – veel behandelingen, veel informatie, veel adviezen, veel dokters. En ik vond het bijwijlen eenzaam: je komt naar SHA best alleen, zodat je volledig kunt focussen op je eigen herstel, maar soms wil je een keer ventileren, en dat heb ik gemist.
Maar bovenal vond ik SHA effectief levensveranderend. Ik kén mezelf beter, en voor het eerst is iemand erin geslaagd door mijn muur te breken, en me te laten praten over mezelf, en mijn angsten. Ik ben na mijn vijfdaagse SHA niet opnieuw als een Haribo-beer beginnen snoepen: er is een knop om in mijn hoofd. Ik weet nu dat mooi ouder worden vooral in eigen handen ligt: wat stop je in je mond, hoeveel tijd neem je écht voor jezelf, aan welke behandelingen geef je geld. En ik besef dat ik van geluk mag spreken dat ik dit heb kúnnen testen: SHA is eigenlijk voor de happy few, terwijl iedereen recht heeft op een volledige doorlichting van lijf en leden. Of ik terugga, weet ik niet. Maar ik weet ook niet of dat nodig is: ik ben écht veranderd. Na vijf dagen.
