Ierlands wilde westen: waarom een reis naar West-Ierland op je bucketlist moet

De eindeloze groene landschappen, woeste kliffen en schilderachtige schiereilanden: ‘indrukwekkend’ is een understatement. Neem het grillige weer voor lief en laat je volledig overdonderen door de ruige Atlantische kust van Ierland.

Dat het in Ierland altijd regent, is een cliché dat bij onze aankomst in Dublin meteen wordt bevestigd. Het giet en dikke pakken donkere wolken voorspellen weinig goeds. Gelukkig zitten we de komende drie uur droog in onze huurauto waarmee we vanuit Dublin richting graafschap Clare rijden, in het westen van het eiland. Met de ruitenwissers op full speed en de nodige oplettendheid om netjes links op de baan te blijven, verlaten we lichtjes gestresseerd de stad. Enkele kilometers verder glijdt alle spanning als vanzelf van ons af: glooiende, gifgroene weides zover we kunnen zien, typeren het landschap. We begrijpen meteen waarom de Ieren spreken van hun ‘Smaragden Eiland’ en Johnny Cash na zijn rondreis in Ierland Forty Shades of Green schreef.

We rijden door idyllische dorpjes en passeren prachtige, stenen landhuizen en boerderijen. We slingeren door smalle straten – geflankeerd door lage, overgroeide muurtjes – en worden overal begroet door grazende schapen en koeien. Het heeft iets romantisch en melancholisch tegelijk.

Magische kliffen

Na een kletsnatte voormiddag breekt de hemel langzaam open en priemt de zon voorzichtig door het wolkendek. We zijn gearriveerd aan de meest bezochte attractie in Ierland: de Cliffs of Moher. De imposante kalkstenen kliffen strekken zich uit over een lengte van acht kilometer en duiken steil de woeste oceaan in. Een smal paadje, dat op bepaalde plaatsen rakelings langs de duizelingwekkende diepte voert, brengt ons naar het hoogste punt, zo’n 214 meter boven de zee. Met enkel een touw waar we ons aan kunnen vasthouden, is het hier opletten geblazen. Achteloos selfies maken doe je hier best niet. Het heeft al aan enkele toeristen het leven gekost. De wind waait krachtig waardoor de hoge, schuimende golven van de Atlantische Oceaan woest tegen de grijze rotswanden donderen en we het zilte stuifwater van de zee op onze tong proeven. Onderweg worden we op het ene wauwmoment na het andere getrakteerd en wanneer de zon de wolken even heeft verdreven, ontwaren we in de verte de donkere contouren van de afgelegen Araneilanden. Wat een magische plek!

De regen is de volgende ochtend opnieuw van de partij, maar op de één of andere manier stoort het ons niet. Het maakt ons bezoek aan King John’s Castle in Limerick, aan de oevers van de rivier de Shannon, des te mystieker. Dit middeleeuwse kasteel zou op een vroegere vesting van de Vikingenzijn gebouwd. We duiken er de geschiedenis in via een interactief museum en kijken vanuit een van de oude kasteeltorens uit op de houten daken van de stad. We volgen het voetpad langs de rivieren komen via de oude aardappelmarkt bij de twaalfde-eeuwse gotische en romaanse St. Mary’s Cathedral. De kathedraal verrast met een hooggelegen monnikenomgang en het ‘lepraluikje’: een opening in de muur waardoor middeleeuwse lepralijders de mis konden volgen.

Pubs, landhuizen en kastelen

In Katie Dalys, een van de oudste pubs van de stad, drinken we onszelf warm met een Irish coffee – what else. Het recept zou bedacht zijn door de Ier Joe Sheridan, in de winter van 1942, toen een vliegtuig vanuit New York door slecht weer moest terugkeren naar Foynes Airport, vlak bij Limerick. We checken bij de ober of het verhaal klopt en die steekt meteen enthousiast van wal: “Joe werkte er als chef-kok. Om de vermoeide passagiers op te warmen, schonk hij hete koffie met bruine suiker en een paar flinke scheuten whiskey. Toen een van de passagiers vroeg of het drankje toevallig uit Brazilië kwam, antwoordde Sheridan: ‘No my friend, this is Irish coffee’. Limerick is overigens ook bekend van de rijmpjes. Het stadje kwam voor in een van de bekendste voorbeelden van deze dichtvorm, die er sindsdien naar vernoemd werd. Vaak zijn het grappige versjes van vijf regels. Wij worden alleszins vrolijk van de voorbeelden die de ober met plezier opdreunt.

Zo’n tiental minuten rijden van Limerick ligt het schilderachtige dorpje Adare, bekend om zijn iconische thatched cottages (huisjes met rieten daken), bloemrijke tuinen, kastelen en landhuizen. Hoewel het weer nog steeds niet meezit, heerst er een gezellige drukte in de hoofdstraat en zitten de plaatselijke pubs afgeladen vol lachende toeristen. Lunchen doen we in het stijlvolle Carriage House Restaurant, gelegen op het imposante domein van Adare Manor. Dat vraagt om gepaste kledij: in de auto trekken we onze regenkleren uit en wriemelen we onszelf respectievelijk in jurk en pak. We schudden de laatste regendruppels uit onze haren en drukken op de bel aan de hoge, ijzeren poort. Een man met hoge hoed laat ons binnen en we rijden over een brede, eindeloze oprijlaan langs prachtig aangelegde tuinen, tot we na enkele minuten het gigantische negentiende-eeuwse landhuis zien liggen. Tot 1982 was het nog in het bezit van de adellijke familie Dunraven, nu kunnen begoede toeristen er een van de duurste hotelkamers van Ierland boeken.

Gelukkig kunnen ook minder begoeden in het koetshuis tegen democratische prijzen lunchen én worden ze er even hartelijk ontvangen. In een stijlvolle setting, met zicht op de weelderige tuinen, genieten we van een bordje huisgerookte zalm en een perfect bereide pasta met zeevruchten. Het is luxueus sfeersnuiven hier.
En we blijven in kasteelsferen. Tegen de avond komen we aan bij de dichtbegroeide oprit van het Ballyseede Castle Hotel. Deze parel van een kasteel uit 1721 ademt geschiedenis die tot in de slaapkamers wordt doorgetrokken. Onze in oorspronkelijke staat gerestaureerde kamer draagt de naam van de Ierse schrijver Samuel Beckett. En zo heb je ook een Oscar Wilde– en een James Joyce-kamer. In de statige hal ligt een grijsharige Ierse wolfshond, hét levende symbool van de Ierse cultuur, onverstoord op een rode loungezetel te ronken. Buiten lijkt het alsof de herfst zijn intrede heeft gedaan. De wind waait krachtig en rukt ontelbare bladeren van de bomen. Het klopt inderdaad wat de Ieren al generaties lang over hun land zeggen: hier beleef je vier seizoenen op één dag.

Doe de loop

Vandaag rijden we naar het bucolische schiereiland Dingle in het graafschap Kerry en volgens National Geographic ‘de mooiste plek op aarde’. Via smalle, kronkelige wegen – links de ruige kustlijn, rechts de groene heuvels – bereiken we het gelijknamige plaatsje Dingle, met zijn charmante vissershaventje, levendige pubs en kleurrijke huisjes. Alles wat typisch Iers is, komt hier bij elkaar: bier en whiskey, verse vis en traditionele Ierse folk. Hier is het oude Keltische Gaelic de voertaal; ze staat op de wegwijzers en straatnaamborden en wordt gesproken en gezongen. Gelukkig spreken de locals ook goed Engels. We bestellen in een van de vele visrestaurantjes zonder problemen een schotel kraakverse Ierse oesters.

Een bezoek aan Dingle is niet compleet zonder een rit over de Slea Head Drive, een lusvormige route van 48 kilometer die dicht langs de kust slingert en deel uitmaakt van de 2.500 kilometer lange Wild Atlantic Way. De hemel kleurt alle tinten grijs en breekt af en toe open om een flauwe straal zon door te laten. Geen beter weer om de unieke, poëtische schoonheid van het Ierse landschap te bewonderen. In de zomer is het door de vele toerbussen stapvoets rijden. Nu lijkt het alsof we alleen op de wereld zijn. De uitzichten zijn ronduit magnifiek, het cultureel erfgoed alomtegenwoordig. We passeren eeuwenoude Keltische monumenten en forten, megalithische tombes en bijenkorfvormige hutten waarvan de oorsprong nog één groot mysterie blijft. In de schitterende blauwe oceaan zien we in de verte de laatste uitlopers van Europa liggen, de Blasket Islands, en zijn diep onder de indruk van al die natuurpracht.

Onze mond valt opnieuw open van verbazing wanneer we na een scherpe bocht een adembenemend zicht krijgen op Inch Beach. Dit kilometerslange witte zandstrand ligt in een prachtige baai omzoomd door een strook wilde duinen. Deze wondermooie plek, vereeuwigd in de film Ryan’s Daughter, is een magneet voor zwemfanaten, windsurfers en wandelaars. We nestelen ons met een kop hete koffie op een houten bank in strandbar Sammy’s en genieten van de rust, de frisse zeebries en het betoverend zicht op de machtige Atlantische Oceaan.

Terug in Dingle laten we alle indrukken van de afgelopen uren bezinken in Dick Mack’s, een van de oudste pubs van Dingle en al bezocht door sterren als Julia Roberts, Sean Connery en Robert Mitchum. Hier kun je proeven van meer dan 250 verschillende whiskeys, waaronder de lokaal gestookte Dingle Whiskey, of genieten van het wereldvermaarde Guinness-bier met die heerlijke, romige schuimkraag. Ik kies voor het ‘zwarte goud’. Een ‘pint’, gelijk aan 568 ml, lijkt me wat te veel van het goede, maar als ik de ober vraag om een kleiner glas, kijkt hij me verbaasd aan en komt er geen beweging in de tapkraan. Een tooghanger roept met dat heerlijke Ierse accent: ‘The proper way to drink a Guinness is out of a pint, not a glass’. Dus wordt er zonder verdere discussie een groot glas Guinness getapt en maken we die avond kennis met de uitzonderlijke gastvrijheid, openheid en het enthousiasme van de Ieren.

Kerry, het paradijs voor fietsers

We cruisen verder naar het zuiden richting Iveragh Peninsula, bekend om de 180 kilometer lange Ring of Kerry die als een lus rond het schiereiland kronkelt vanuit het levendige stadje Killarney. Daar hebben we afgesproken met gids Michael, die ons per fiets door het Killarney National Park meeneemt. “Het park is ruim honderd vierkante kilometer groot en is al sinds 1932 beschermd natuurgebied”, roept de sympathieke Michael ons vanonder zijn fietshelm toe. “Het is een paradijs voor vogels, dassen, marters en vossen én voor de laatste wilde edelherten van Ierland.”

De zon schijnt uitbundig en doet de Lakes of Killarney volop schitteren. De meren worden omringd door de prachtige Purple Mountain en geroemd in tal van Ierse ballades en gedichten. We fietsen door groen bemoste bossen, langs oude Keltische graven en langs Kerry-koeien. “Probably the happiest cows in the world”, laat onze gids ons geloven. We bewonderen het Victoriaanse landhuis Muckross House en de kloosterruïne en luisteren geboeid naar het verhaal van de mysterieuze John Drake, die rond 1750 in het vervallen klooster onderdak zocht, een bed timmerde met planken van oude doodskisten en zo, ongestoord, minstens elf jaar lang leefde, om op een dag weer spoorloos te verdwijnen. Het verhaal werd dé inspiratiebron voor Bram Stokers Dracula. Met een hoofd vol boeiende mythische verhalen nemen we afscheid van Michael en maken we nog een laatste stop aan de sprookjesachtige Torc Waterfall en Ladies View, een prachtig uitkijkpunt over Upper Lake en de omringende natuur, om dan koers te zetten richting Ballydehob. Daar sluiten we onze laatste avond af in stijl. In sterrenrestaurant Chestnut worden we door chef Bob en gastvrouw Elaine heerlijk verwend met een voortreffelijk tasting menu. We genieten in het bijzonder van de pastinaak met zwarte truffel en van de eendenham met gepekelde komkommer. We klinken op een meer dan geslaagde eerste kennismaking met het land van de veertig tinten groen!

Meer lezen

Reizen

Reizen

Mistige heuvelflanken en dennenbos: 8 x mooie herfstwandelingen in Wallonië

Reizen

Reizen

Naar de kern in Alicante: onze hoofdredacteur testte een medische spa uit in Spanje

Wedstrijden

Wedstrijden

Win: 2 overnachtingen incl. ontbijt in een WestCord Hotel naar keuze (t.w.v. € 800)

Tekst: Sonja Peeters. Beeld: Tom Van Noten.