Column Cath Luyten: “Toen de deur van de kleuterschool openging, wilde ik het liefst van al wegrennen”
Ze volgt haar man tijdelijk naar het grillige Schotland, en neemt ons de komende zes maand mee in dat avontuur: als Cath Luyten van huis is, zijn we er graag bij.
Verkassen naar Schotland, dat is ondergedompeld worden in natuurpracht. Vier maanden geven we onszelf, om de betekenis van lochs en glens te doorgronden. Mijn Hidden Schotland-gids ligt al jaren stof te vergaren, dus toen manlief het voorstel kreeg om daar te gaan filmen, blies ik de kaft proper. Eindelijk de kans om whisky aan de bron te degusteren en in navolging van Emma Stone in The Favourite te gaan kleiduifschieten.
Onze kleine avonturier Jools (3,5) zou er in de bossen ravotten en zijn longen gezond zuigen. Enthousiast het web afschuimend, botste ik op Woodland Outdoor Kindergarten, met foto’s van gezond blozende kleuters klimmend in bomen, wadend door riviertjes en picknickend in zacht groen elfenmos. We zouden onze stadsjongen omtoveren tot een buitenkind. Helaas: hoe groot de euforie achter de laptop was, zo klein was ons hartje toen we op een druilerige dag polshoogte gingen nemen in Glasgow. Afspraak aan the base, vanwaaruit iedere iedere ochtend een bus het bos inreed richting buitenschool. The base bleek alleen niet de warm gestookte houten hut uit mijn verbeelding, maar een vuil gelijkvloers appartement in een mistroostige buitenwijk. Toen de deur openging, wilde ik het liefst van al wegrennen. Het was allemaal wat... schmutzig. Mijn moederhart sloeg een paar tellen over. Wat een idee om dit ukkie ongevraagd mee te sleuren in óns grotemensenavontuur.
Maar Jools bleek flexibeler dan zijn moeder. Dat het fluorescerende speelgoed op de koer onder het vocht zat, leek hem niet te deren, dus suste ik mezelf dat het groezelige regenpak dat we meekregen ook nog wel de was in kon. “Are you sure about the address?“, vroeg de Uber-chauffeur die ons vervolgens naar zijn klasgenoten in het bos bracht. “Gewoon op de herrie afgaan”, had de juf gezegd.
Wat een idee om dit ukkie ongevraagd mee te sleuren in óns grotemensenavontuur
Mijn sneakers zonken weg in het slijk. Op een mobiel toilet in een Decathlon-tent ontdeed een kleuter zich van zeven lagen fleece. Vijftien anderen speelden met de handen in de modder of lazen een natte versie van The Gruffalo in de hangmat. Angstig kneep Jools mijn billen tot moes. Een kloeke vierjarige met bevroren vuistjes hijgde voluit in zijn gezicht dat ze ook geen Engels spreekt, maar wel Gaeeeeelic! Je zag de damp tussen hen opstijgen.
Ondertussen zijn we vier weken verder, produceert Jools vrolijk zelf dampwolkjes bij een graad of vier, wisten de toegewijde juffen hem te ontfutselen dat-ie een broer van zeventien heeft die Bill heet, vindt hij hide-and-seek even fijn als verstoppertje en verbetert hij onze uitspraak van het Engels (zeg niet water maar wa-tuuuh). En ik besef dat een klas waar elke dag twintig paar modderlaarzen door moeten, niet proper te houden is. Lang leve Woodland Outdoor Kindergarten.
Meer reizen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier