Vijf sterren voor de Nikkei keuken van Sanzaru in Brussel
Foodjournaliste Evelien Rutten geeft elke maand in Feeling én elke week op feeling.be haar onverbloemde, overheerlijke mening over de nieuwste restaurants en de laatste foodtrends. Evelien proeft voor en fileert haarfijn wat ze op haar bord krijgt. Geen greintje snobisme, maar eerlijke updates over wining-and-dining waar jij als lezeres van zult smullen. Deze keer ging Evelien langs bij Sanzaru in Sint-Pieters-Woluwe.
Een maand geleden at ik verschrikkelijk slecht in een Meso-Amerikaans restaurant. Meso-Amerikaans staat grosso modo voor Midden-Amerika: Mexico en haar buurlanden dus. Bij Mexicaans denk je nog hoera, maar hier was letterlijk niets aan. Ik vond elk gerecht flauw, saai of afgrijselijk. De haast rauwe tortilla’s leken op een play doh experiment van mijn dochter. Maar omdat ik daarvoor nog nooit Meso-Amerikaans had gegeten en dus geen referentiekader heb, wist ik niet of het aan mij lag, of aan de kok. Vervolgens schreef ik er maar niets over. Misschien was ik daarom een beetje op mijn hoede toen ik las dat er in Brussel een Japans-Peruviaans restaurant werd geopend. Dat is geen bizarre fusion gimmick, want Japans-Peruviaans is wel degelijk ‘een ding’ en staat bekend als de Nikkei keuken. Om even de kortste geschiedenisles aller tijden te geven: in 1899 trokken massaal veel Japanse emigranten naar Peru. De Japanners en Peruvianen hadden meer met elkaar gemeen dan aanvankelijk gedacht en vonden elkaar aan het fornuis: iets als you say ceviche, I say sashimi. In de Nikkei keuken krijg je dus Japanse gerechten met Peruviaanse accenten of omgekeerd.
Japanners en Peruvianen vonden elkaar in 1899 aan het fornuis: iets als you say ceviche, I say sashimi.
Sanzaru ligt in Sint-Pieters-Woluwe, in een indrukwekkend modernistisch gebouw uit de jaren ’30. De renovatie is bijzonder goed gelukt, met een dartel interieur dat blijft verbazen tot op het toilet. De koperen stoelen zijn bekleed met zwart leder, rond de leuning vastgezet met stoere veters. Ze staan aan ruw houten tafels. Het plafond is intens auberginekleurig, een bank tegen de muur is electric blue. Je hebt in de zaal ook uitzicht op een prachtige, tot de verbeelding sprekende muurschildering. Boven is er ook nog een sexy bar, ik vermoed dat die enkel open is tijdens de weekends.
Ik had me op voorhand eerlijk gezegd verwacht aan iets streetfood-achtigs, maar Sanzaru is een volwaardig restaurant met een zeer uitgebreide, boeiende kaart. Ik ben dankbaar voor de verklarende woordenlijst achteraan: begrippen als lucuma, poutargue, sarrasin en huacatay horen helaas niet tot mijn parate kennis. Wie wil, start met enkele mises en bouche (verwacht geen Nederlands) zoals edamame, runder taco’s of nikkei chips. Ik wandel meteen naar de voorgerechten en twijfel tussen een klassieke ceviche van zalm (gemarineerd met saké en leche del tigre) of gyoza nikkei (ravioli van varkensvlees met Mexicaanse dragon), maar kies uiteindelijk voor de tiradito van rode tonijn (€ 17). Niet omdat ik weet wat dat betekent, maar omdat het zo vrolijk klinkt. De gulle portie tonijn blijkt kort geschroeid en is gemarineerd in miso en rocoto (een soort paprika/piment). Het gerecht is afgewerkt met toefjes ponzu dressing en een crème van avocado en appel. Het ziet er over the top uit, maar bij de eerste hap staan mijn smaakpapillen onmiddellijk in het gelid. Ik ben blij dat ik hier in mijn eentje ben, zodat niemand me kan afleiden van wat ik allemaal proef. Dit is een gerecht dat al je aandacht opeist, zoals een goede wijn. De vis smelt in mijn mond. Daarbij komen heerlijke zuren, een pittig en speels accent, fraîcheur… Alsof er een stripteaseuse de tempel binnen gedanst komt. Puristen die dit een belediging vinden voor de esthetische puurheid van Japanse gerechten, zullen hier waarschijnlijk wel hun neus voor ophalen. Get rhythm, zeg ik dan maar.
Ik ben dankbaar voor de verklarende woordenlijst achteraan: begrippen als lucuma, poutargue, sarrasin en huacatay horen helaas niet tot mijn parate kennis.
Als hoofdgerecht bestel ik wagyu beef (€ 25) met frieten van zoete aardappel en yuka (€ 4,5). Wagyu is niet meer zo exclusief als pakweg tien jaar geleden, maar ik had het nog maar op één manier gegeten: kort gegrild en in dunne plakjes gesneden. Bij Sanzary doen ze het lichtelijk anders: opnieuw weinig esthetiek, maar een –ik kan het niet anders zeggen- homp vlees op mijn bord. Ik draai het bord rond en rond en bekijk het vlees van alle kanten, maar het blijft eruitzien als een groot stuk stoofvlees. Ik raak het aan met mijn mes en schrik me rot: het vlees valt bijna zonder moeite uit elkaar. Ik proef voorzichtig en daar is de stripteaseuse weer: borsten pront vooruit en trillen met die billen. Hallelujah. Het magnifiek dooraderde vlees werd eerst gemarineerd in citronella en is dan 36 uur gegaard op lage temperatuur, waardoor al het vet gesmolten is en het vlees een haast gekonfijte textuur kreeg. De groentenfrieten zijn ook bijzonder goed gelukt, met een krokant laagje en een kruimige binnenkant.
Ik sluit de maaltijd af met mochis glacés (€ 11), de populaire Japanse rijstdeegballetjes die in dit geval gevuld zijn met vanille ijs. Daarbij ligt een grote quenelle chocolade ganache, die op het eerste zicht zwaar en bitter smaakt. Maar kijk, er liggen enkele toefjes hemels lichte room en plakjes pruim bij, waardoor het evenwicht meteen hersteld is. Ik schraap mijn bord schaamteloos leeg.
Wie op zoek is naar een Happy Meal voor volwassenen, weet waar ‘ie een tafeltje moet boeken.
Score
★★★★★
Sanzaru – Tervurenlaan 292, 1150 Sint-Pieters-Woluwe