Roberta: de pastabar van Tom Boonen
Foodjournaliste Evelien Rutten geeft elke maand in Feeling en elke week op feeling.be haar onverbloemde, overheerlijke mening over de nieuwste restaurants en de laatste foodtrends. Evelien proeft voor en fileert haarfijn wat ze op haar bord krijgt. Geen greintje snobisme, maar eerlijke updates over wining-and-dining waar jij als lezeres van zult smullen. Deze keer ging Evelien langs bij Roberta in Sint-Truiden.
Na zijn veertigste ontdekte mijn oudste broer dat hij eigenlijk wielrenner wou zijn. Sindsdien zit hij haast elk weekend uren op de fiets. Zijn trainingsschema’s zien er in mijn ogen onmenselijk zwaar uit, maar hij heeft inmiddels wel een staalhard, gespierd lijf en een überprofessionele conditie. Zelf heb ik helemaal niets met wielrennen. Ik heb niet eens een fiets. Nu ja, eigenlijk wel, maar de band staat al 8 maanden plat en ik weet niet hoe ik die moet oppompen. Hoor ik het geluid van wielrennen op tv, meestal op zondagmiddag, word ik instant mistroostig. Ik begrijp die sport niet, met al haar lepe truks om eerste te worden. Rij toch gewoon zo hard mogelijk naar de finish! Maar zo werkt het blijkbaar niet.
De porties lijken berekend op sportmensen die nadien nog 150 km moeten fietsen, we krijgen met moeite de helft op.
Vraag mij naar vijf bekende wielrenners en ik kan er gegarandeerd maar drie opnoemen. Tom Boonen bijvoorbeeld, in het wereldje de Balen Express genoemd. Dat is trouwens geen parate kennis, ik heb het moeten googelen. Boonen ging dit jaar officieel op wielrennerspensioen en is in de restaurant-business gestapt. In september opende Roberta, zijn pastarestaurant in Sint-Truiden. Het lijkt wel genetisch voorbestemd dat sportmannen na jarenlang diëten en trainen kiezen voor een wellustige carrière in de horeca. Lionel Messi ging een samenwerking aan met de broers Adrià in Barcelona. Ex-voetballer Jef Delen opende een zaak in Westerlo. Vincent Kompany probeerde en mislukte met zijn Good Kompany bar. Zelfs sportjournalisten kiezen voor het culinaire pad, denk maar aan VTM-gezicht Robin Janssens die De Burgerij op de kaart zette.
Bij Roberta is de rol van Tom Boonen beperkt tot investeerder, de ex-wielrenner roert niet zelf in de potten. Dat doet Roberta, de chef en echtgenote van mede-investeerder Filippo Catania. De kaart belooft authentieke pasta’s van Noord- tot Zuid-Italië en dat smeekt natuurlijk om een exploratie ter plekke. De vrolijke vibes spatten ervan af: het interieur is licht, speels en eigentijds. Er is effectief een bar waaraan je kunt plaatsnemen, maar ik installeer me in de zaal die opgeleukt is met een massa Mariabeelden en een volledige muur die behangen is met roze pagina’s uit een Italiaanse sportkrant. Ook de bediening drukt bij mij op de juiste ‘goed humeur’-knop. Onze ober maakt flauwe grapjes, maar wéét ook dat ze flauw zijn. Hij geraakt ermee weg.
Op de kaart staan negen pasta’s. We vinden het vreselijk dat we er elk maar ééntje zouden kunnen proeven en vragen of het mogelijk is om als hoofdgerecht twee halve porties te bestellen. Het blijkt geen probleem. We starten evenwel met twee hapjes: bruschetta met ricotta & tomaat en pastella di verdure, gefrituurde groenten. Eén groot carb-festijn dus. De bruschetta’s zijn fantastisch, met een dun laagje ricotta en zeer smaakvolle blokjes tomaat in olijfolie. Gelukkig krijgen we er elk maar ééntje, of ik was al klaar met eten. De gefrituurde groenten zijn verwerkt tot krokante, sponsachtige deegkussentjes waarin je de groenten bijna niet meer kunt identificeren. Volgens mij uitermate geschikt om een zware kater te verdrijven.
De pasta’s zelf zijn zeer on-Vlaams. Net zoals in Italië wordt de pasta in de pan gemengd met de saus, waardoor de smaak veel beter tot zijn recht komt. De borden zijn sober, zoals het hoort. Ik zie gelukkig geen toefjes peterselie, geraspte wortels of paprikapoeder op de rand van het bord. Ik proef eerst de conchiglia salsiccia: schelpjespasta met tomatensaus, Italiaanse worstvulling en venkelzaadjes. 
Door de goede kwaliteit van het vlees is de smaak van de saus zeer krachtig en intens, de venkel zorgt voor een mooie, frisse balans. Ook de spaghetti ‘Norma’ bevalt mij enorm. De goede Italiaanse keuken is altijd eenvoudig en dit gerecht is daar een mooie illustratie van. Hoe je enkel met gebakken stukjes aubergine en tomaten zo’n umami smaakbom kunt creëren! Aan de overkant verschijnen twee pasta’s met vis. Spaghetti tonno is niet mijn persoonlijke favoriet, ik ben namelijk geen fan van de combinatie warme pasta en tonijn uit blik. Maar de spaghetti vongole bevalt me wel. Ze is ultravers en heerlijk fris, ik mis enkel nog een toets van geraspte citrusschil.
De porties lijken berekend op sportmensen die nadien nog 150 km moeten fietsen, we krijgen met moeite de helft op. Gelukkig zijn ze erop voorzien: we krijgen de overschotjes mee in witte doosjes en een papieren draagtas. ‘s Avonds warm ik de pasta’s opnieuw op voor mijn dochter en de smaak is zelfs nog beter geworden.
Bij Roberta is alles vrij puur en eenvoudig: de pasta’s zijn goed, je krijgt waar voor je geld en mocht Sint-Truiden niet zo ver van mijn woonplaats liggen, werd het gegarandeerd een vaste stek. En nee, ik ga er niet naartoe fietsen.
Score (max. 5 sterren)
★★★★
Roberta – Plankstraat 12, Sint-Truiden