Restaurant wordt gastrobar – sort of.
Foodjournaliste Evelien Rutten geeft elke maand in Feeling haar onverbloemde, overheerlijke mening over de nieuwste restaurants en de laatste foodtrends. We zijn heel blij te kunnen melden dat er vanaf nu wekelijkse pareltjes van haar te lezen zijn op onze site. Evelien proeft voor en fileert haarfijn wat ze op haar bord krijgt. Geen greintje snobisme, maar eerlijke updates over wining-and-dining waar jij als lezeres van zult smullen. Deze week ging Evelien eten bij Oh Restaurant.
Mijn schoonbroer is een selectieve eter. Als ik voor hem moet koken, ga ik in mijn hoofd eerst ‘het lijstje’ af. Geen vis. Geen champignons. Geen paprika’s. Geen pikante gerechten. Geen eend. Geen lamsvlees. Geen sauzen. Geen desserts, behalve een carré confituur of frambozenbavarois.
Vreemd genoeg staan zijn zelfopgelegde restricties niet in de weg van een gewoon leven. Staat er iets op tafel dat hij niet lust? No problem, dan eet hij later wel een zak chips of bestelt hij een pizza. Hij gaat steeds naar dezelfde restaurants, want dan is het zeker goed. Moet hij onverwacht naar een niet eerder gefrequenteerd etablissement, kiest hij voor goed doorbakken biefstuk met frieten of een hamburger. Want dat kent hij.
Op familiefeesten vraagt hij soms wat ik de afgelopen weken allemaal gegeten heb. Dan kijkt hij me aan met een geamuseerde blik: alsof mijn leven één groot science fiction avontuur is. Hij kan er namelijk niet bij dat iemand geld uitgeeft zonder op voorhand te weten of het goed gaat zijn. Maar ik ga altijd voor the thrill van een nieuw adresje te verkennen, of een restaurant te bezoeken dat zijn concept helemaal omgegooid heeft. Word ik soms teleurgesteld? Natuurlijk. Maar el-ke keer opnieuw stap ik optimistisch in de wagen. Ik ga er altijd van uit dat het fantastisch wordt. Vorige week reed ik nog anderhalf uur van Hemiksem naar Sint-Idesbald, omdat het gereputeerde Oh Restaurant daar allemaal spannende dingen aan het doen is. Ze zijn vanaf nu niet meer enkel een gewoon restaurant, maar ook een gastrobar. De term gastrobar komt uit Engeland, waar sommige pubs in de jaren ’90 high end food begonnen te serveren. Hier maakt men dus de omgekeerde beweging: een high end restaurant waar je aan de toog een drankje kunt bestellen met wat gastronomische hapjes erbij. Er zijn wel meerdere restaurants die dit de laatste jaren gedaan hebben. Denk maar aan Table d’Amis, hun Gastrobar Gust is een groot succes.
Tja, daar zit je dan. Als één van de eersten het nieuwe concept willen uittesten, maar ongewild te vroeg zijn en een beetje tegen je zin urenlang ‘klassiek’ moeten tafelen.
Een dag na de grote heropening neem ik plaats in het restaurant, waar ik de kaart van boven tot onder bestudeer, maar géén hapjes kan identificeren. Wel een menu in meerdere gangen of een à la carte menu. Blijkt dat het gastropub-mechanisme nog niet echt in werking is. Tja, daar zit je dan. Als één van de eersten het nieuwe concept willen uittesten, maar ongewild te vroeg zijn en een beetje tegen je zin urenlang ‘klassiek’ moeten tafelen.
Gelukkig kunnen we wél al genieten van de nieuwe wijnkaart, die fenomenaal is. We bestellen een fles witte Chateau Musar 2006 uit Libanon en daarmee is de sfeer gered. Daarna komen de amuses, die waarschijnlijk in dezelfde lijn liggen als de bits ‘n bites die een paar dagen later wel op de kaart zullen staan. We starten met tapenade van tomaten, ansjovis en een potje tzatziki. Daarbij krijgen we krokante grissini. We zijn nog niet onder de indruk: de textuur van de tapenades is te mayonaise-achtig en de tzatziki is waterig. Er komt nog een hapje met zalm, waarop een blaadje munt ligt en druppels currycrème. Fantastisch als je niet graag zalm eet, want je proeft er op deze manier niets meer van. Daarna volgen nog een hapje met makreel & spitskool en een potje met jumbo mosselen & kokkels, dat wel in de smaak valt.
Als voorgerecht bestel ik een ‘oeuf 62°’ met espuma van aardappel en avruga kaviaar. Laat je trouwens niet misleiden: avruga heeft niets te maken met echte kaviaar, die altijd van steur is. Het is een kunstmatig product op basis van haringkuit, veel goedkoper dus. Mijn ei is op 62° gegaard, waardoor het de ultieme graad van smeuïgheid krijgt. De beproefde combinatie met de luchtige puree en de zilte avruga valt goed in de smaak. Mijn man bestelt het buikspek, dat misschien een tikkeltje zachter mocht zijn. De jus op basis van sojasaus is te zilt, die laat hij dus liggen.
Dan komt mijn pladijsfilet met groene asperge, tomaat en dragon. Het is een portie waarvan zelfs bouwvakkers nadien achterover zouden moeten leunen en hun broeksriem losser maken. Veel vis dus.
Dan komt mijn pladijsfilet met groene asperge, tomaat en dragon. Het is een portie waarvan zelfs bouwvakkers nadien achterover zouden moeten leunen en hun broeksriem losser maken. Veel vis dus. Het is een mooie combinatie, maar blijkbaar hadden ze in de keuken een overschot aan spitskool, die iets te gul mee op het bord is geschept.
Mijn man bestelt de eend, die met een kleurrijke verzameling beetgare groenten wordt geserveerd. “Ik denk dat ik een grootvader eend heb gekregen, die nog een grote oorlog heeft meegemaakt.” Inderdaad, een bijzonder volle smaak, maar het vlees is taai.
Afsluiten doen we met een uitstekende dame blanche en een verrassende île flottante met limoncello.
“Was het nu de moeite, om helemaal naar daar te rijden?” zou mijn schoonbroer vragen. Uiteraard is het jammer dat we iets anders kregen dan waarvoor we kwamen, maar uiteindelijk was het ook geen straf natuurlijk. Het personeel is warm en vriendelijk, de sfeer is levendig en het eten –op een paar details na- prima. We zullen in de zomer nog eens teruggaan om de hapjes testen.
Score (max. 5 sterren):
★★★
Oh Restaurant, Koninklijke Baan 289, 8670 Koksijde