Making conversation in de nieuwe Antwerpse hotspot: In de Balans
Foodjournaliste Evelien Rutten geeft elke maand in Feeling haar onverbloemde, overheerlijke mening over de nieuwste restaurants en de laatste foodtrends. Evelien proeft voor en fileert haarfijn wat ze op haar bord krijgt. Geen greintje snobisme, maar eerlijke updates over wining-and-dining waar jij als lezeres van zult smullen. Deze week ging Evelien langs bij In de Balans.
(zoals het echt plaatsvond)
“Mogen we de rekening alsjeblieft?”
“Natuurlijk. Wacht, ik kom met het toestelletje.”
De guitige ober in lichtblauw hemdje en met een kort kapsel dat een ontembare krullenbos verraadt, zet zich naast ons aan een leeg tafeltje.
“Vermoeiende avond gehad?”
“Het viel mee, maar ik heb vandaag voor het eerst in lange tijd squats gedaan. Misschien een tikje overdreven. En als je zit kun je ook beter babbelen. Viel jullie ervaring mee?”
“Absoluut. Dit is een heel mooi pand. Het was vroeger toch een verfwinkel? Knap gerestaureerd zeg. Die sobere, elegante stijl is echt tijdloos. En het welkomst-toogje pal voor de deur is ook een meerwaarde. Het is vreselijk om ergens binnen te komen en niet opgemerkt te worden.”
“In de VS is dat standaard, in België zie je het inderdaad bijna nergens. Voor ons is dat belangrijk, dat je je welkom voelt. Er zijn studies over geweest: na 21 seconden zonder begroeting haken mensen af. Zelf word ik al ongeduldig na 5 seconden (lacht). Heeft het eten ook gesmaakt?”
“Ja hoor, het was heel lekker.”
“Geen opmerkingen?”
“Als je er dan toch naar vraagt… Ik was niet helemaal kapot van mijn hoofdgerecht.”
“Oei?”
“Die combinatie van Mechelse koekoek, koolrabi, rabarber, geitenkaas en eendenlever is op zijn minst interessant, maar mij wist ze niet te bekoren.”
“Oh, we hebben dat gerecht nochtans voorgeschoteld aan een zeer kritisch testpubliek. Wacht, ik roep even mijn collega erbij.”
“Ja?”
“Mevrouw had een paar opmerkingen over het hoofdgerecht met Mechelse koekoek.”
“Echt? Ja, het is een gewaagde combinatie maar volgens mij werkt ze wel degelijk.”
“Ik zeg ook niet dat het slecht was klaargemaakt, smaak is iets persoonlijks.”
“Waarom heb je het dan gekozen?”
“Ik kies altijd het minst evidente gerecht op de kaart. De crazy stuff. Daar kun je enkel van leren. Soms valt het mee, soms valt het tegen. Sorry dat ik zo zit te analyseren hè. Wat denk je nu: was ik maar niet gaan zitten? (lacht)”
“(lacht) Nee nee! We zijn nog maar drie weken open en alle kritiek is nuttig, positief of negatief. In het begin was ik bang dat de chef niet tegen opmerkingen ging kunnen. Hij wordt dan altijd een beetje nors, maar even later komt hij dan toch met een nieuwe versie van een gerecht. Was er eigenlijk iets dat je wél lekker vond?”
“Maar natuurlijk! De padron pepers met feta en tijm deden me denken aan een gerecht dat ik at ik één van de oudste tapasbars van Barcelona. De asperges en morilles met gepocheerd ei waren klassiek maar perfect klaargemaakt, precies wat je van zo’n gerecht wil. De inktvis met limoen en koriander was ook heel smaakvol en verfrissend bij deze temperatuur. Alleen die rode chilipepers zou ik iets dunner snijden, als je op zo’n stukje bijt, overheerst het pikante je hele gerecht.”
“Echt? Dat is een interessante tip.”
“Het nagerecht was ook heel bijzonder. Die sorbet, wat zat daar nu ook al weer in?”
“Gewoon appelcrumble.”
“Die textuur was fantastisch. De meeste sorbets zijn veel te kristallig.”
“Je bedoelt: uit de diepvries, in de diepvries, uit de diepvries?”
“Exact. En de panna cotta! Die combinatie van kaneel en basilicum is een tikje bizar, maar hier werkt ze wel degelijk.”
“Blij dat te horen. Willen jullie nog koffie of thee?”
“Nee, we gaan vertrekken. Dank je wel voor de fijne avond nog.”
“Tot ziens!”
Exit twee vrolijke vriendinnen.
Score (max. 5 sterren):
★★★
In De Balans, Kaasrui 7, 2000 Antwerpen
Lees hier ook vorige recensies van foodie Evelien Rutten:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier