Food

L’Amuse: lekker ouderwets rond eten in het Oost-Vlaamse Ronse

Evelien Rutten

30 mrt 2018

Foodjournaliste Evelien Rutten geeft elke maand in Feeling en elke week op feeling.be haar onverbloemde, overheerlijke mening over de nieuwste restaurants en de laatste foodtrends. Evelien proeft voor en fileert haarfijn wat ze op haar bord krijgt. Geen greintje snobisme, maar eerlijke updates over wining-and-dining waar jij als lezeres van zult smullen. Vorige week ging Evelien langs bij L’Amuse.

“Waarom zouden we nog op vakantie gaan naar Italië of Frankrijk als je in België ook zo’n mooie plekjes vindt?” Ik zit naast mijn man in de auto en we rijden langs een indrukwekkend weids, heuvelachtig landschap het Oost-Vlaamse Ronse binnen. Deze stad op de taalgrens is de zogenaamde ‘koningin’ van de Vlaamse Ardennen, maar ik moet toegeven dat ik verder niets weet over Ronse, met haar 26000 inwoners en taalfaciliteiten (merci, Wikipedia). Ronse verscheen een maand geleden in mijn blikveld omdat ik voortdurend alle media analyseer in mijn zoektocht naar nieuwe restaurants. Bij de woorden L’Amuse en Ronse in één zin bewoog de seismische culi-detector. Bingo! Een nieuwe zaak!

Bij de woorden L’Amuse en Ronse in één zin bewoog de seismische culi-detector. Bingo!

Julien Casteels en Fem Kielemoes (een naam voor in een Vlaamse strip) zijn piepjong, maar inmiddels is het koppel al toe aan hun tweede restaurant. Tot voor kort was dat Bistro L’Amuse in Zottegem, maar het kot werd te klein. La Belle Epoque in Ronse, bouwkundig erfgoed met een art nouveau interieur, bleek de perfecte locatie voor hun wilde plannen, mits een grondige renovatie. Ik had nog nooit van Julien en Fem gehoord, dus we arriveren met nul verwachtingen. Bij valavond houden we halt voor de warme, geelverlichte gevel. We worden naar binnen gelokt door een Frans aandoende bistro-sfeer, met een magnifieke, houten toog en gezellige tafeltjes. Eenmaal binnen gaat er echter een grot van Ali Baba open en blijkt dit knusse plekje nog twee andere immense zalen te huisvesten, die veel minder authentiek zijn ingericht. Ik ben zelfs zwaar teleurgesteld als blijkt dat elk greintje authenticiteit werd weggeplamuurd onder een dikke laag eigentijds, niemand-voor-de-neus-stotend horeca meubilair. Maar dat is uiteraard detailkritiek.

De menukaart brengt soelaas. Ze is commercieel en klantvriendelijk samengesteld, met een aantrekkelijk aanbod klassiekers. Een stukje vis (skrei, gamba’s) of vlees (diamanthaas, halve kip, lamsrug) kan niet enkel gecombineerd worden met frieten of een saaie witloofsalade, maar ook met pastinaakpuree, parelcouscous met rode biet, pompoen met linzen of bloemkoolcurry. Je kan zelfs een volledige kip of Schotse T-bone steak bestellen voor twee personen. Daarnaast zie ik een hele reeks kleinere gerechtjes om te sharen. Ik ben de urban cuisine gewoon met dure mini-porties, dus voor de veiligheid bestellen mijn man en ik drie ‘hapjes’ vooraf als voorgerecht. We waren echter vergeten dat dit “De Vlaanders” zijn, waar mensen gelyncht worden als er geen tweede repas komt. Nietsvermoedend bestellen we dus én de inktvis, én de varkenswang én de zwezeriken. Ik besef meteen dat we een inschattingsfout hebben gemaakt: dit zijn drie volwaardige hoofdgerechten. Maar goed: à la guerre. De inktvis is fantastisch gebakken, met een pittige chimichurri saus. De zwezerikjes smelten in de mond en de combinatie met ‘pickles’ van bloemkool is verrukkelijk. Als laatste proef ik de varkenswangetjes (een stuk of vijf) met verschillende bereidingen van ui. Ze smelten in de mond. Helaas is onze honger daarna over, maar er komen nog twee hoofdgerechten. De steak met friszure béarnaise is extreem mals en goed op smaak, maar de bakwijze is niet consistent. De ene helft is zoals gevraagd saignant, de andere helft is bien cuit. De frietjes zijn gefrituurd in ossenwit, altijd een aangename verrassing als dat nog eens gebeurt. De halve kip van mijn man is klassiek geroosterd, sappig en goed op smaak. Waarschijnlijk hadden we er meer van kunnen genieten als we tussendoor een wandeling van 15 km hadden kunnen maken, maar bij L’Amuse kun je je nog lekker ouderwets rond eten.