Food

Het CORdAAt: Limburgs dineren op z’n best

Evelien Rutten

03 okt 2018

Foodjournaliste Evelien Rutten geeft elke maand in Feeling en elke week op feeling.be haar onverbloemde, overheerlijke mening over de nieuwste restaurants en de laatste foodtrends. Evelien proeft voor en fileert haarfijn wat ze op haar bord krijgt. Geen greintje snobisme, maar eerlijke updates over wining-and-dining waar jij als lezeres van zult smullen. Afgelopen week trok ze naar de Corda campus in Hasselt om te gaan eten bij CORdAAt.

“Waar heb jij nu in hemelsnaam gereserveerd?!” Mijn man heeft er geen goed oog in. Terwijl we naar Hasselt rijden, bestudeert hij op zijn smartphone de menukaart. “Heb je dat gezien? Ze hebben bites to share, soep, croques, pita deluxe, sandwiches, Italiaanse gerechten, Oosterse gerechten, salades… en dan nog een resem voorgerechten, visgerechten, vleesgerechten, kindergerechten, gerechten van de Robata grill, bijgerechten, desserts én pannenkoeken.” Ik moet toegeven dat het verdacht overkomt. Dit soort ellenlange menukaarten, met een fobie voor moeilijke eters, herinnert me aan pretparken waar je eerst anderhalf uur moet aanschuiven om op de parking te geraken, je vervolgens met tig andere gezinnen als opgejaagd vee langs schreeuwerige attracties geleid wordt om dan uitgehongerd en dorstig te belanden in een rumoerige keet waar een net afgestudeerd kokje de gaarkeuken dirigeert op de pieptonen van een dozijn microwaves. De tafels zijn er kleverig van de omgevallen glazen Fanta en het stinkt altijd wel een beetje naar kinderpipi.

Zodra we Het CORdAAt in het vizier krijgen, verdwijnt die ongerustheid. We bevinden ons op de Corda Campus, de vroegere Philips site. Het is een trend die je ook in andere steden ziet: leegstaande fabriekspanden worden verbouwd tot warme ontmoetingsplekken. Denk maar aan PAKT in Antwerpen en Dok Noord in Gent. De werken rondom het restaurant lijken nog even door te zullen gaan, maar Het CORdAAt zelf is al af. Het pand is enorm groot, maar slim ingedeeld met melkglazen panelen en veel groen, waardoor je toch een intieme sfeer krijgt. De open keuken is gigantisch, blinkend nieuw en gevuld met state of the art keukenapparatuur. De investeerders geloven duidelijk in dit project. De bediening is op z’n Limburgs: warm en stressvrij.

Tegenover mij verschijnt de vitello tonnato: eigentijds geserveerd in een rond bord met een gat in het midden. Het kalfsvlees is kort aangebakken voordat het verder werd gegaard (normaal is het gekookt), waardoor het extra goed afsmaakt. Verder is het vlees heel mals en aangenaam van textuur. Wat echter ontbreekt, is de saus van tonijn. Ja, er zijn wat schaarse, bleekgele stipjes crème aangebracht, maar niet genoeg om van een volwaardige tonnato te kunnen spreken. In de plaats ligger er wat blokjes verse tonijn op het bord. Ik neem aan dat er voor- en tegenstanders zijn voor deze aanpak, maar wij verkiezen toch wat meer smeuïgheid.

Ik begin intussen aan mijn rauwe zalm, gemarineerd in gin. Deze is afgewerkt met een poeder van kroepoek, verse appeltjes en wasabimayonaise. De portie is vrij gul, maar de zalm heeft slechts kort handjes geschud met gin: geen spoor van deze marinade te bekennen. De wasabimayonaise is veel te braaf, ik mis punch. Verder voegt de kroepoek helemaal niks toe aan dit gerecht en zijn de appelblokjes te grof gesneden. Grote afwezige op dit bord? Zuren. Het geheel smeekt om een drupje citroensap of een paar zestes van limoen. Dit zijn beginnersfouten die hopelijk snel worden opgelost.

Over naar de hoofdgerechten. Onze dochter bestelt de spaghetti bolognaise, die verrassend lekker is: de tomatensaus is apart gemaakt en dan toegevoegd aan het goed afgekruide, mooi bruin gebakken gehakt. Mijn kritische echtgenoot onderwerpt Het CORdAAt aan zijn persoonlijke lakmoesproef: vol au vent. Als die goed is, weet je dat er geen prutsers in de keuken staan. Het CORdAAt slaagt met glans: een glorieuze, voluptueuze vol au vent die is afgewerkt zoals het moet: mét hollandaise. Zelf ben ik benieuwd naar de Japanse Robata grill die ik zie blinken in de keuken. Ik bestel een stukje filet pur van Haspengauws rund, dat deskundig saignant wordt gegaard. In tegenstelling tot andere hedendaagse indoor bbq-toestanden, werkt de Robata niet op open vuur maar op lavasteen. Ik hou niet van een gerookte steak die uit een niet onderhouden schoorsteen geplukt lijkt, dus deze methode bevalt me wel. De bijgerechten maken me intens gelukkig: flinterdunne frietjes, een fris slaatje met prima vinaigrette én gegrilde groentjes (aubergine, ui, artisjok). De béarnaise is extra luchtig omdat ze na het kloppen in de siphon wordt geschept en daarna in een kommetje gespoten. Pas dan wordt de verse dragon toegevoegd.

We sluiten af met een dame blanche: drie gulle bollen vanille ijs, een emmer chocoladesaus en vreemd genoeg een homeopathische hoeveelheid crème vierge. Dat zou beter in evenwicht moeten zijn.

Het CORdAAt is nog volop aan het finetunen, maar wat ik gezien en geproefd heb, is veelbelovend. Ik zou wél nog tien keer moeten teruggaan om de rest van het menu te proeven.