De frieten van Sergio: nu ook in België
Foodjournaliste Evelien Rutten geeft elke maand in Feeling haar onverbloemde, overheerlijke mening over de nieuwste restaurants en de laatste foodtrends. We zijn heel blij te kunnen melden dat er vanaf nu wekelijkse pareltjes van haar te lezen zijn op onze site. Evelien proeft voor en fileert haarfijn wat ze op haar bord krijgt. Geen greintje snobisme, maar eerlijke updates over wining-and-dining waar jij als lezeres van zult smullen. Deze week ging Evelien langs bij Frites Atelier.
“Ik kan het niet verdragen, zo’n Sergio die van zijn gouden troon afdaalt en de arme Belgen eens komt leren hoe je échte frieten moet maken. Hoe hij ons, sukkelaars, toch een democratisch geprijsd ‘hapje Sergio’ gunt.” Nee, mijn man is geen fan van de Zeelandse gastronomische God. Zelf probeer ik natuurlijk zo objectief mogelijk te blijven. Na een enigszins teleurstellende kennismaking met Frites Atelier in Den Haag, waar de frieten veel te taai waren, ben ik benieuwd of ze bij ons beter zullen smaken.
Vorige vrijdag konden we ein-de-lijk naar de eerste Belgische vestiging van Frites Atelier, in de binnenstad van Antwerpen. Een dag eerder mochten de journalisten al komen opdraven, maar ik koos ervoor om net zoals elke andere nieuwsgierige in de rij te gaan staan. Niet alle voorbijgangers hebben in de gaten wat er precies aan de hand is en zo komt het dat er mensen beginnen aan te schuiven ‘omdat iedereen het doet’. “Wat is er hier aan de hand?” vraagt een twee meter lange dertiger met rosse krullen. “Dit is de frituur van Sergio Herman,” antwoordt een andere aanschuiver. “Is dat belangrijk? Is het de moeite?” “Ah ja, het is Sergio Herman hè.” De dertiger knikt ernstig en blijft dan maar in de rij staan. Elke ondernemer droomt van een merknaam die meteen dit soort vertrouwen inboezemt. Want dat is het inmiddels: een merknaam. Op de muur prijkt een artistieke zwart wit foto van Sergio Herman met een aardappel en een zonnestraal, zelf is hij niet aanwezig. En dat hoeft blijkbaar niet. Zijn naam is genoeg om honderden nieuwsgierigen te lokken. Ik zie ook een kitscherig wapenschild met drie kruisjes, wat dit etablissement een hoog Efteling-gehalte geeft. Het aanschuiven duurt gelukkig maar een kwartier, efficiënt op z’n Nederlands. Als je op zondagavond naar een ‘gewone’ Vlaamse frituur gaat, ben je al snel een uur kwijt met bladeren in een oude Dag Allemaal.
Het aanbod is klein. Op het menu staan géén vleesjes, zoals curryworsten, Mexicano’s of bitterballen. Je kunt slechts kiezen uit drie soorten friet. Ik ben hier samen met een ruimdenkende vriendin en we beslissen om ze alle drie te bestellen. Niet met een cola, maar een huisgemaakte ice tea op basis van limoen en citroengras. Terwijl onze frietjes ‘afgewerkt’ worden en we alles uitvoerig fotograferen, knikt de blonde Zeelander achter de toog ons goedkeurend toe: “Ja meisjes, niet vergeten te Facebooken, Instagrammen en Twitteren hè!”
We banen ons voorzichtig -zonder dienblad, dit is McDonalds niet- een weg naar een mini staantafeltje. De rij aanschuivers staart met grote ogen in onze richting. Twee vrouwen, drie frieten, vier sausjes: deal with it.
“Ik voel een enorme mentale weerstand opkomen en ben vastbesloten om het niet te lusten. Kimchi op frieten… Wie bedenkt het.”
De Sergio Special is een friet met kimchi, currysaus, een gefrituurd wonton deegvel en pikante chilisaus. Ik voel een enorme mentale weerstand opkomen en ben vastbesloten om het niet te lusten. Kimchi op frieten… Wie bedenkt het. Totdat ik drie happen heb genomen en de combinatie van zuur, zout en pikant als puzzelstukjes in elkaar vallen. Je blijft ervan eten. De tweede friet is er eentje met stoofvlees en mayonaise, mijn favoriete combinatie. Geen opmerkingen hier. Het stoofvlees heeft duidelijk uren gesudderd en heeft een heerlijke, gelaagde smaak die eerder naar de zoete kant neigt, maar gelukkig niet te ver. Het laatste frietje is er een met pindasaus. In Nederland is dit perfect normaal, voor ons is bijna het alsof je frieten met choco moet eten. Maar ik proef toch en ben onmiddellijk verkocht. Samen met een flinke kwak andalouse is het een hemelse combinatie. Dit bakje is dan ook als eerste op.
We gaan nog even naar het toilet, waar net zoals in sjieke restaurants flessen handzeep én handcrème met een drukpompje staan. Frisse citroengeur, wat had je anders verwacht van Sergio Herman. Ik zie het nog niet gebeuren in de gemiddelde Vlaamse frituur. Als er überhaupt al een toilet beschikbaar is.
In mijn vriendenkring is Frites Atelier een hot topic. Iedereen heeft er een mening over, gaande van “wat denkt die omhooggevallen Hollander wel” tot “Ik kan niet wachten om het te proberen”. Zelf stap ik niet ontevreden naar buiten. Ik heb lekker gegeten en heb niet de neiging om twee uur te gaan slapen, een fysieke reactie die doorgaans wél uitgelokt wordt door een normaal frituurbezoek. Eigenlijk is het zo goed, dat het geen guilty pleasure meer is. Je zou haast durven spreken van… gezond.
Twee dagen later stap ik binnen bij De Frieterij in Berchem. Het is een nieuwe, gastronomische frituur die de laatste tijd ook vaak in de media kwam, eveneens uitgebaat door een Nederlander. De prijzen liggen beduidend hoger dan in een Vlaamse frituur. Ik betaal hier € 30, bij Sergio € 28. Ik ontwaar onmiddellijk een andere trend: personal branding. Aan de muur zie ik een gelijkaardig portret van de eigenaar, in stijlvol zwart wit. De eerste stap op weg naar ketenvorming? De aardappelen zijn net zoals bij Sergio ongeschild tot frieten gesneden. Hier staan wél vleesjes op het menu, maar ze zijn ofwel bio, ofwel huisgemaakt. Ik proef een vleeskroket met angus beef en een kroket van oude kaas. Ze zijn fantastisch en zouden zo geserveerd kunnen worden in een goede brasserie. Mijn enige probleem? De frieten zijn net zoals bij Frites Atelier in plantaardige olie gefrituurd. Ze zijn heerlijk krokant en kruimig vanbinnen, maar ze smaken compleet neutraal. De meerwaarde wordt gecreëerd door de avontuurlijke sausjes erbovenop.
Plantaardige olie mag dan nog zo gezond wezen en vegetariërs zijn er uiteraard blij mee, maar dit zijn niet de echte, Vlaamse frieten. Die worden namelijk gebakken in ossewit. Geen enkele andere geur en smaak laten je op dezelfde manier watertanden. Dus, beste Nederlandse frituristen, als je écht voet op Vlaamse bodem wilt krijgen, ga dan all the way. Giet die plantaardige olie weg en smelt een paar blokken ossewit. Gun ons opnieuw die guilty pleasure.
Score (max. 5 sterren):
★★★
Frites Atelier, Korte Gasthuisstraat 32, 2000 Antwerpen
www.fritesatelieramsterdam.com