Foodsharing in Bistrot l’îlot op ’t Eilandje in Antwerpen
Foodjournaliste Evelien Rutten geeft elke maand in Feeling en elke week op feeling.be haar onverbloemde, overheerlijke mening over de nieuwste restaurants en de laatste foodtrends. Evelien proeft voor en fileert haarfijn wat ze op haar bord krijgt. Geen greintje snobisme, maar eerlijke updates over wining-and-dining waar jij als lezeres van zult smullen. Vorige week ging Evelien langs bij Bistrot l’îlot.
Toen ik nog als single in een appartement woonde, fantaseerde ik soms over een gezinsleven. Hoe het zou zijn mét een man en kinderen. Er zou zeker altijd gelach in huis zijn. Ik zou nooit meer moeten nadenken over de invulling van lege weekenduren, want met een gezin maak je uiteraard spannende uitstapjes of zit je samen uren aan tafel te converseren met een goed wijntje. Nu ik effectief een gezin heb, met een man, een kind, een kat en twee hamsters, denk ik heel af en toe met weemoed terug aan dat alleen wonen. Zeker als ik op zaterdagavond naar Midsummer Murders moet kijken, omdat mijn man zo’n programma’s ideaal vindt om te ontspannen. Of als ik mijn hele woensdag- en zaterdagnamiddag opoffer aan rondrijden naar zwem-, piano- en tekenlessen.
Je kunt je nog omdraaien en richting houmous en falafel navigeren. Maar het is te laat. Op de plaats van de afspraak hebben ze je al zien dralen voor de deur, er is oogcontact geweest en nu kun je niet meer terug.
Wat je ook kiest of doet, je verliest altijd iets en dat geldt voor elke stap in je leven. Ook als je op een stormachtige weekavond voor de glazen deur van een nieuw restaurant staat en met betraande ogen van de wind naar binnen kijkt. Het interieur is voorspelbaar minimalistisch met gedempt licht. Je ziet meteen de Thonet-achtige bistrostoelen die je verschrikkelijk oncomfortabel vindt als je er langer dan een uur op moet zitten. Het restaurant is zo onopvallend dat je er aanvankelijk zelfs voorbij was gelopen. Plots wordt je aandacht getrokken door een lachend groepje mensen aan de overkant van de straat. Je draait je om en ziet een ander restaurant: een nieuwe, elegante, Libanese tent waar het bruist van gezelligheid en warm licht. Je hebt afgesproken met een vriendin, maar ze is er nog niet. Je kunt je nog omdraaien en richting houmous en falafel navigeren. Maar het is te laat. Op de plaats van de afspraak hebben ze je al zien dralen voor de deur, er is oogcontact geweest en nu kun je niet meer terug. Je bent te beleefd om hen zo maar de rug toe te keren én je hebt nu eenmaal gereserveerd: dat is een gouden belofte die je niet zo maar verbreekt. Dus stap je binnen en hang je je vooroordelen samen met je jas aan de kapstok. Let’s give it a shot.
Bistrot l’Îlot ligt op ‘t Eilandje in Antwerpen. Wie de moeite doet om de verkeersellende te trotseren, komt terecht in een jonge, bruisende buurt waar steeds meer interessante horecazaken worden opgestart. Gastvrouw Valentine Ide werkte vroeger in de winkel van Graanmarkt 13 en heeft geen horeca-ervaring, maar door haar vriendelijke, zelfverzekerde uitstraling merk je daar hoegenaamd niets van. Haar vriend en kok Sander De Saegher was zaalmanager in het gelijknamige restaurant onder de winkel, waar hij als autodidact kookte voor het personeel. Het koppel droomde van een Parijse bistro waar je drie keer voorbij moet wandelen voordat je ze opmerkt (check), met schattige, ronde tafeltjes en houten bistrostoelen (check). De kaart speelt volledig in op hoe we vandaag graag tafelen: gerechten kunnen besteld worden als hoofdgerecht, maar eigenlijk is het de bedoeling om alles in kleine porties te sharen.
De aperitiefkaart is beknopt, zonder hippe cocktails zoals je die vandaag overal ziet. We starten met een glas Drappier Brut natuurlijke champagne en bestellen er de ossenstaartkroketjes bij. Die zijn erg smaakvol, met een duidelijk herkenbare textuur van traag gegaard draadjesvlees. Vervolgens kiezen we vijf gerechten van de kaart. De burrata met gegrilde groenten (€ 14) is goed gepeperd en bedruppeld met lekkere olijfolie. De gegrilde groenten (vooral wortels) zijn heerlijk rokerig van smaak, maar jammer genoeg koud. Zeker knolgroenten smaken beter als ze ietsje warmer worden geserveerd. Vervolgens proeven we de bouchot mosseltjes met witte wijn en knoflook (€ 11). De mosselen zijn een tikje te taai maar de smaak zit goed en de jus is fantastisch om met een stukje brood op te deppen.
Ik mis hier vooral ervaring en oog voor detail. Ik neem aan dat hij nog een leerschool aan het doorlopen is en het niveau de volgende maanden wel zal stijgen.
Daarna verschijnen drie gerechten tegelijk op tafel. Een ravioli van 
wilde paddenstoelen (€ 11) smaakt vrij doorsnee, ik vermoed dat de paddenstoelen eerder gekweekt zijn dan effectief geplukt in een bos. Over de ravioli is gesmolten boter gegoten, met snippers rauwe ui en salie. Mocht die salie eerst enkele seconden mee in de bruisende boter hebben gelegen, zou de smaak niet zo scherp medicinaal zijn. De rauwe uitjes zorgen wel voor een prettige crunch.
De wilde eend met boerenkool en spek (€ 19) is uitstekend gegaard, maar smaakt vrij banaal. Ik mis een goede kruiding. Onze dagelijkse portie groenten wordt mooi ingevuld door een botermals stukje paksoi met een hoisin dressing en sesam (€ 7).
In de keuken van Sander herken je duidelijk de erfenis van Graanmarkt 13, waar chef Seppe Nobels zich doorheen de jaren heeft ontpopt tot groentenmagiër. Sander heeft er duidelijk veel gestolen met zijn ogen, maar ik mis hier toch vooral ervaring en oog voor detail. Ik neem aan dat hij nog een leerschool aan het doorlopen is en het niveau de volgende maanden wel zal stijgen.
Score max. 5 sterren
★★★
Bistrot l’ïlot, Kribbestraat 15, 2000 Antwerpen