Food

Fons: Instagramwaardig, of toch niet?

Evelien Rutten

03 mei 2018

Foodjournaliste Evelien Rutten geeft elke maand in Feeling en elke week op feeling.be haar onverbloemde, overheerlijke mening over de nieuwste restaurants en de laatste foodtrends. Evelien proeft voor en fileert haarfijn wat ze op haar bord krijgt. Geen greintje snobisme, maar eerlijke updates over wining-and-dining waar jij als lezeres van zult smullen. Deze week bracht Evelien een bezoekje aan Fons in Antwerpen.

Bij de totale make-over van een bestaand restaurant hoort tegenwoordig ook een persbericht vol toeters en bellen. In het geval van Fons in Antwerpen –het vroegere Place du Marché- belandde het bericht met massaal veel al dan niet denkbeeldige uitroeptekens in mijn mailbox. “Fons is uiterst instagramwaardig!” “Hartverwarmend!” “Lokaal!” “Eerlijk!” En dan, zonder schroom en allesbehalve subtiel: “Ga er tafelen! You can thank us later!”

Oké dan, mevrouw de PR-verantwoordelijke.

Fons was tot enkele maanden geleden een traditioneel restaurant met meergangen menu’s, maar vandaag doen ze er aan sharing en small bites. Een perfecte formule voor het theaterpubliek –Het Paleis ligt er pal tegenover- dat snel iets wil eten. Het trendy interieur mist een eigen smoel en werd duidelijk samengesteld aan de hand van Pinterestplaatjes, met tropisch behangpapier en nieuwe retro decoratie aan de muren. Fons is een familiezaak die wordt uitgebaat door Charlotte en Thomas Coenen (broer en zus). Charlotte doet de zaal en Thomas runt samen met zijn vrouw en sous-chef Michaela de keuken. Ik ben er voor de lunch en bestudeer de kaart, die naar mijn mening véél te uitgebreid is. Er staat geen leger van koks in de keuken, maar bij Fons kun je toch kiezen voor zes salades of acht tartines (tijdens de lunch) en verder ook nog voor zeven small bites, acht voorgerechten, negen hoofdgerechten, drie ‘classics’, drie burgers, zeven pasta’s en zes desserten. Geen focus, maar wel iedereen willen plezieren: hét recept voor middelmatigheid. Als ik dat zie, wil ik eigenlijk meteen opstaan en buiten wandelen. Maar ik ben hier nu toch en het gezelschap is aangenaam.

Zelf kies ik voor een ‘classic’, de vol au vent. Het is één van mijn stokpaardjes omdat je met dit gerecht de vakmannen van de nepperds kunt onderscheiden.

We starten met twee small bites en een voorgerecht om te delen. De ‘vinete’ (€ 6), een auberginedip, heeft de kenmerkende rokerige smaak van babaganoush en wordt geserveerd met dun, Libanees brood. Niet slecht. De rillettes (€ 6) lijken echter met een paletmes uit een Tupperware doos gehakt. Ik verwacht een smeuïg smeersel, maar krijg aaneengekoekte klompen draadjesvlees. Een kommetje gefruite pladijsreepjes (€ 16,50) stemt me zo mogelijk nog droever. De gepaneerde vis is zompig en mist een krokante korst. Diepvries? De tartaarsaus lijkt vers gemaakt, maar mist een zuurtje, om het eens op zijn Sergio Hermans te zeggen.

Tegenover mij verschijnt de “Pauls organic chicken” met groentjes en champignonsaus (€ 18,50). Met zo’n titel denk je aan huiselijk, gezellig en artisanaal, maar dat is het niet. Je krijgt een dunne plak gegrilde kipfilet met bleek gewokte courgettes en champignons. Daarbij komen de allervettigste gebakken aardappeltjes die ik ooit heb geproefd.

Zelf kies ik voor een ‘classic’, de vol au vent (€ 18,50). Het is één van mijn stokpaardjes omdat je met dit gerecht de vakmannen van de nepperds kunt onderscheiden. Helaas krijg ik een waterachtige, smakeloze grijze brij op mijn bord. Ik mis kruiding, een stevige bouillon en lekkere kip. De hollandaise die erover werd gegoten, is maar een klein doekje tegen het bloeden.

Terwijl we wachten op de rekening, ontspint zich buiten voor het raam een ander drama: een drug dealer wordt na een gecoördineerde actie van de federale politie gearresteerd en in een combi gestoken. Misschien kan hij in de gevangenis een cursus koken volgen. Na zijn vrijlating volgt hij dan best stage op een andere plek dan zijn voormalige werkterrein.