EED Leuven: smaakvol én gezond tafelen
Foodjournaliste Evelien Rutten geeft elke maand in Feeling en elke week op feeling.be haar onverbloemde, overheerlijke mening over de nieuwste restaurants en de laatste foodtrends. Evelien proeft voor en fileert haarfijn wat ze op haar bord krijgt. Geen greintje snobisme, maar eerlijke updates over wining-and-dining waar jij als lezeres van zult smullen. Vorige week ging Evelien langs bij EED in Leuven.
Soms stap je een restaurant binnen en beland je in een retro roetsjbaan, helemaal terug naar de jaren ’60 of ’70. Ergens is dat wel amusant, zo’n trip down memory lane met een glaasje porto of sherry en een keurige, klassieke garnaalcocktail. Daarnaast heb je de restaurants die voortdurend vijf à tien jaar achterlopen, met dikke strepen balsamico in kruisjessteekpatroon, paprikapoeder op de rand van het bord en gedroogde tomaten als standaardgarnituur. Er bestaat waarschijnlijk nog een publiek voor deze stijl, maar dat soort horreur ligt bij mij nog te vers in het geheugen om het nu al als ‘grappig vintage’ te bestempelen. Hoe meer restaurants ik bezoek, hoe beter ik besef dat het niet evident is om een chef te vinden die een eigen identiteit uitstraalt en daarbij ook nog eens eigentijds kookt, in sync met de verwachtingen van het veeleisende publiek van vandaag dat snakt naar smaakvol én gezond.
Gelukkig wordt mijn volharding af en toe beloond. Zo stapte ik vorige week binnen bij EED in Leuven, recht uit de vrieskou met een dikke sjaal, blozende wangen en een lopende neus. Terwijl ik me uit mijn jas wring, word ik –zelfs met beslagen bril- al meteen geprikkeld door de uitgepuurde sfeer met abstracte schilderijen aan de muur, die blijkbaar fungeren als akoestische geluidsdempers. Nadat ik plaatsneem aan ons tafeltje, kom ik behaaglijk op temperatuur dankzij de vriendelijke serveerster en de sommelier, die met hun correcte, no nonsense attitude een hoge graad van professionaliteit uitstralen. Ik verheug me vooral op een kennismaking met de stijl van chef Philippe Heylen, die twee jaar chef de partie was bij Hertog jan. Tot nader order is dat nog steeds mijn lievelingsrestaurant in België.
De menukaart is met slechts enkele gerechten niet uitgebreid, maar ik heb me erbij neergelegd dat het in dit economisch klimaat bijna de enige manier is waarop gastronomie nog bedreven kan worden. De focus van chef Philippe ligt op steengoede seizoensingrediënten. De lunch (€ 30) bestaat uit twee gangen, daarnaast kun je kiezen voor een menu in drie (€ 45) of vier (€ 59) gangen. Er is ook een kleine à la carte formule met keuze uit twee voor- en drie hoofdgerechten.
Tot mijn grote vreugde zie ik dat er een volwaardige non-alcoholische drankformule wordt aangeboden. Vooral tijdens een lunch (en Tournée Minerale natuurlijk) kan ik dat appreciëren. We starten met een elegante, verbluffend lekkere cocktail van bloedappelsien, infusie van rozemarijn, huisgemaakte ice tea en een wit schuimkraagje van eiwit. Zinnenprikkelend en perfect in balans. Wat een verschil ook met het flesje Looza sinaasappelsap dat ik onlangs kreeg aangeboden als non-alcoholisch aperitief. We besluiten het vier gangen menu te bestellen, met de originele groenten- en vruchtensapjes in de plaats van wijnen. De zeer smaakvolle creaties blijken perfect afgestemd op de gerechten waarbij ze geserveerd worden. Ik mis bijna niet eens de wijn.
Het tweede hapje is zo’n heerlijke, originele combinatie dat ik gerustgesteld ben: dat zit hier wel goed.
Het eerste hapje is een soesje met crème van gerookte eierdooier en rode biet. Het subtiel gerookte met het frisse van de biet is veelbelovend. Het tweede hapje met linzen, olie van maggikruid, crème van aardpeer en gefrituurde aardpeer is zo’n heerlijke, originele combinatie dat ik gerustgesteld ben: dat zit hier wel goed. Doorheen het hele menu worden frisse elementen en krachtige smaken moeiteloos gecombineerd. De gerookte paling met koolrabi, zure room en dressing van knolselder is een prachtig vormgegeven, licht voorgerecht. Het gerecht met worteltjes, boekweit en jus van strandkrab speelt intelligent met textuur en contrasten in smaak, maar ik mis misschien nog een element dat alles bijeen brengt. Het hoofdgerecht met sappige zwartpootkip en een frisse ravioli van spitskool en vlees van de kippenbouten met mosterdjus, krijgt een umami afwerking met poeder van gebrande prei op plakjes raap. Enkel bij het vlees van de boutjes ontbreekt een tikje power.
We sluiten af met een fenomenaal dessert: ijs met de smaak van geroosterd brood, met daarop een aantrekkelijk roze schuim van veenbessen en braambessenvermouth. Enkele venkelzaadjes en croûtons zorgen voor crunch en extra flavour. Chef Philippe bewijst met zijn eigentijdse smaken en combinaties dat hij binnen afzienbare tijd gerust mee kan spelen met de grote jongens.
Score (max. 5 sterren)
★★★★
EED – Vaartstraat 14
3000 Leuven