Zwoele zomer: Dit is de meest erotische filmscène aller tijden volgens tv-maker Steven van Herreweghe

“Bill Murray is een van mijn komische helden, en in Lost in Translation zag ik ’m voor het eerst in een ernstige rol; fenomenaal. Je voelt dat hij in die film op veel vlakken zichzelf speelt. Het is een acteur over zijn hoogtepunt heen, gaat voor een reclamespot naar Japan, wordt lastiggevallen door iedereen omdat hij bekend is, maar weet eigenlijk zelf niet wie hij wil zijn. Ook Charlotte komt in die grootstad Tokio terecht, waar ze niet mee connecteert. Alle twee hebben ze het gevoel geïsoleerd te zijn. Hij is een oudere man, zij een jonge vrouw; eigenlijk zouden die twee elkaar bij wijze van spreken niet mogen vinden. Daar zit al iets spannends in.” “Ik heb het gevoel dat alles een soort opladen is voor dé scène. Ze liggen in een hotelkamer in bed – weinig plaatsen waar je intiemer bent dan daar. Je zou dan ook denken dat er een seksuele scène volgt, maar ze blijven elk op hun helft, en het enige wat er ‘gebeurt’, is dat ze in slaap vallen en dat hij haar voet vastpakt. Wat ik een klein maar net gigantisch spannend moment vond. Want daar stopt de scène; je weet niet wat het vervolg is.”

“Ze ligt in een soort foetushouding, lijkt heel kwetsbaar, maar geeft zich in vertrouwen naast hem over aan haar slaap. Je hebt geen idee wat er zich in zíjn hoofd afspeelt. Denkt hij: ‘Dat is een jonge vrouw, ik ben een getrouwde man, ik mag die grens niet over’, of: ‘Ik wil dit moment niet kapotmaken’...? Is het vastpakken van die voet een blijk van vriendschap, van willen aanraken op een manier die veilig is, of gaat het misschien over iets vaderlijks? We zullen het nooit weten.”

“Erotiek is iets wat niet per se seksueel hoeft te zijn”

“Erotiek is iets wat niet per se seksueel hoeft te zijn; het bevindt zich op het spanningsveld tussen weten en niet weten, datgene wat zou kunnen gebeuren. Heel de film lang zouden ze allebei keuzes kunnen maken waar je als kijker van uitgaat dat het zal gebeuren; ‘Ah, nu gaan ze kussen of seks hebben’. Maar dat gebeurt niet. En dat maakt het zo mooi. Coppola laat de kijker beslissen hoe die het wil zien. Vandaag lijken we er zo’n nood aan te hebben om alles expliciet te benoemen of te definiëren. Maar in die scène gebeurt het tegenovergestelde. En daarom fascineert ze mij zo. Dat niet-uitgesprokene, niet-ingevulde, maakt het net heel geladen en spannend. De belofte, de mogelijkheid tot... Misschien zijn wij als toeschouwer ook lost in translation, al draagt je verliezen in de dingen ook schoonheid in zich. Iets maar half begrijpen, kan leiden tot frustratie, maar evengoed kan er nog zoveel door ontstaan.”

“Het eindigt heel emotioneel, omdat je voelt dat ze elkaar wellicht nooit meer zullen terugzien. Of het zal alleszins niet meer zijn zoals daar. Ze beseffen alle twee: dit gaan we nooit nog meemaken.”

Over Steven