Zwoele zomer: Dit is de meest erotische film aller tijden volgens actrice Charlotte Vandermeersch
Hete zomers vragen om zwoele beelden. En dus vroegen we gepassioneerde filmfanaten naar hun favoriete erotische scène aller tijden. Hieronder stelt actrice, muzikant en regisseur Charlotte Vandermeersch ons haar favoriete erotische drama ‘The Piano’ voor.
Charlotte’s favoriet: The Piano
“Ik moet die film voor het eerst gezien hebben toen ik een jaar of dertien was, enkel mijn moeder en ik, samen in de zetel. Nu moet je weten, dat is een heel geladen, bijzondere film, van een soort die wij nog nooit hadden gezien. We waren alle twee echt onder de indruk, een beetje... opgewonden zou ik niet zeggen (lacht), maar wel in volle besef van die erotische spanning. Op een gegeven moment is mijn moeder bijna op mij gesprongen, zodat ik niets meer kon zien. Ze moet gedacht hebben: dat wordt wat te heet, wat voor geile film is dat hier?!” (lacht)
“Ada, fenomenaal gespeeld door Holly Hunter, en haar dochter worden met een bootje gedropt op een heel woest strand. Die vrouw heeft al heel lang geleden besloten niet meer te spreken, en pianospelen is haar enige vorm van uitdrukking – prachtige composities van Michael Nyman, dat is niet normaal die muziek. Haar nieuwe echtgenoot laat al haar kisten naar boven brengen, de berg op door de jungle in de modder. Maar die piano vindt hij te zwaar en laat hij staan, ondanks Ada’s verschillende pleidooien, via haar dochter die haar gebaren vertaalt – fantastisch gespeeld door de jonge Anna Paquin trouwens, ze heeft er een Oscar voor gewonnen. En dus blijft de piano op het strand, met een echtgenoot die niet doorheeft dat dat instrument eigenlijk de sleutel is tot haar liefde – want ze blijft ijzig tegenover hem.”
“Maar een andere man, Baines, half verwilderd en met Maori-tatoeages, gespeeld door Harvey Keitel, heeft dat wél door. Hij koopt de piano en laat hem naar zijn huis brengen. De piano kan evenwel terugverdiend worden als Ada voor hem komt spelen en, maakt hij haar duidelijk, hem tijdens dat spelen ook ‘dingen toelaat’ – het is vrij helder in welke richting dat gaat. En dan ontspint er zich een spel, waarbij zij iedere keer naar hem toe gaat, en hij haar aankijkt, aanraakt zelfs. En zij die wat schichtig is en het dan toelaat – puur voor die piano of niet? Echt waar, dat is een build-up... Het begint dus super fout, als een chantage, maar hij wordt zo verliefd op haar.”
“Op een gegeven moment krijgt ze de piano gewoon terug, want, had hij gezegd: ‘Jij wordt een hoer, en ik voel mij ongelukkig zo, hier moeten we mee stoppen’. Als ze dan thuis speelt, alleen, is er niemand die naar haar kijkt, haar begeert. Je vóélt haar die blik en aanrakingen missen. Het is een gevecht voor haar om toe te geven dat ze er ook niet aan kon ontsnappen, dat ze zijn eerlijkheid en ruwheid is gaan appreciëren. Dat ze niet meer eet, slaapt, en eigenlijk alleen maar hem wil.”
“Je vóélt haar die begerige blik en aanrakingen missen”
“Het moment dat ze dan met elkaar vrijen... dat is zo mooi, de spanning die van de lijven uitgaat – zijn robuuste lichaam en zij, rank, wit en fragiel. Alleen, die echtgenoot is haar achtervolgd, en begluurt hen door een spleet in de muur. Hij is zelf al maanden aan het smachten naar haar aanraking; het is tegelijk zo vernederend voor hem, maar je snápt ook dat hij wil blijven kijken, ondanks de immense jaloezie is er opwinding. En dan begint er ook nog een hond zijn hand af te likken, eerst zonder dat hij er erg in heeft – zo hard zit hij in dat moment -, om het dan wat gedegouteerd af te wrijven. Dat is zo goed, zo sensueel en zintuiglijk, én met humor.”
“Je kunt al die lagen, tussen moeder en dochter, tussen die twee mannen, tussen Ada en Stewart, Ada en Baines, zien en begrijpen. En dat is heel rijk, ik heb er zo veel bewondering voor. Het is ook een stoere film, en tegelijk schilderachtig mooi; die beelden van die piano op dat strand vergeet je nooit meer. Aan het einde voel je ook een zachtheid, is er begrip en aanvaarding. Het is zo menselijk, van alle kanten. Vrouwen, kijk hiernaar, als het kan mét vriendinnen; dat wordt echt genieten, schuifelen, giechelen en heel fijn, diep napraten.”
Over Charlotte
Charlotte Vandermeersch is actrice, muzikante en sinds kort ook regisseur: samen met haar vriend Felix van Groeningen verfilmde ze ‘Le Otto Montagne’ van Paolo Cognetti – bekroond met de Juryprijs op het festival van Cannes en vanaf 14/12 bij ons in de zalen.
The Piano
- Film: The Piano (1993).
- Van: Jane Campion. Met deze film was ze de eerste vrouw die een Gouden Palm won op het Filmfestival van Cannes. Voor haar meest recente prent, The Power of the Dog (2021), kreeg ze de Oscar voor Beste regisseur.
- Met: Holly Hunter als Ada McGrath, Harvey Keitel als George Baines, Sam Neill als Alisdair Stewart en Anna Paquin als Flora McGrath.
- Kort: Deze all-time classic speelt zich af in het recent gekoloniseerde Nieuw-Zeeland van de 19de eeuw. De stomme Ada trekt er samen met haar dochtertje Flora en piano heen voor een gearrangeerd huwelijk met de rijke landeigenaar Stewart, maar wordt al snel begeerd door een lokale boer, Baines.
‘The Piano’ is te bekijken op Netflix.
Tekst: Annelore de Donder, foto: Filip van Roe
Meer lezen?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier