Verwachtingen – Rode Duivels: 1-0

Michaël De Moor vindt dat we veel teveel verwachten van alles en iedereen.

Het was gisteren een hoofdpunt in het avondnieuws: het vertrek van ‘onze’ Rode Duivels naar Frankrijk. Nu vind ik het altijd een beetje onnozel als een sportief evenement het belangrijkste nieuws haalt, maar dat ligt ongetwijfeld aan mij. De reporter ter plekke beschreef de tocht alsof het van staatsbelang was en gaf daarna een uitgebreide omschrijving van het hotel waarin de heren voetballers al die tijd zullen verblijven. Ik onthield vooral dat er een golfterrein aan zat en dat het desondanks niet het meest luxueuze stekje was waar de voetballers al gelogeerd hadden.

Maar tussen de regels door las je iets heel anders: van deze jongemannen wordt gigantisch veel verwacht. Je weet nu al dat op de schouders van deze gouden generatie heel veel gewicht rust. Zoveel dat ze wel eens eronder zouden kunnen bezwijken, denk ik soms. Want laten we eerlijk zijn: geen kat die tevreden gaat zijn als we niet die Europese finale zullen winnen.

Zo gaat het immers altijd met verwachtingen: ze zijn er en naarmate de tijd vordert, worden ze almaar groter. Dat de realiteit soms anders is – de voorbereiding van de Duivels was allesbehalve overtuigend – daar lijkt niemand oog voor te hebben. Het is een mooie metafoor voor wat er haast elke dag ongemerkt in ons leven gebeurt, bedacht ik zo. Ook daar hebben we tonnen verwachtingen. Naar onze ouders, die per se een leuke oude dag moeten beleven. Naar onze kinderen, die niet alleen op school goed moeten presteren, maar die we graag ook nog eens zien uitblinken in allerhande nevenactiviteiten, van pianoles over ballet tot paardrijden en hockeyklas. Naar onze partner, die behalve knap, intelligent en grappig ook nog eens geweldig goed moet zijn als partner tout court en als het even kan goed zijn of haar brood moet verdienen. En last but not least: naar onszelf toe. Ik bespaar u alle details – als vrouw van de wereld weet u maar al te goed wat u van zichzelf vereist.

Daarom stel ik voor dat we wat liever gaan zijn voor onszelf. Onszelf wat minder verplichtingen opleggen. Sneller tevreden zijn, zoals in: niet meer de onmogelijke perfectie willen nastreven. Het zal ons leven er een pak simpeler, ja, zelfs gelukkiger op maken. En vooral: als de verwachtingen wat naar beneden worden gehaald, is het oh zoveel fijner dat we toch halen wat we stiekem voorop hadden gesteld. Laat de Duivels toch maar die finale winnen. Maar zeg niet dat ik het gezegd heb.

 Mode- en human interestjournalist Michaël De Moor houdt van Bob Dylan, Martin Margiela en chocolade en droomt ervan ooit eigenaar te worden van een bull terrier. Elke week geeft hij zijn eigenzinnige kijk op een emotie uit de actualiteit.

Lees hier de blog van vorige week