Thuis bij Natali Broods: bescheiden de beste

Ze wordt onze Charlotte Gainsbourg of Meryl Streep genoemd en schittert straks in de nieuwe tv-reeks Over Water. Maar Natali Broods (42) is niet met haar voeten van de grond te krijgen. Diep vanbinnen is ze nog altijd dat verlegen meisje met de bril en het afgeplakte oog.

De avond valt over het stijlvolle fiftieshuis van actrice Natali Broods, nabij het Nachtegalenpark in Antwerpen. Terwijl hun beroemde mama gefotografeerd wordt in de woonkamer, bouwen Julius en Jack, de vijfjarige tweeling van Broods, politietorens en landingsbanen uit uploblokken. Af en toe werpen ze een korte blik op de lustig klikkende fotografe, om zich dan weer met volle focus aan een ander stuk speelgoed te wijden. Of ze beseffen dat hun moeder een bijzondere job heeft, vroegen we Broods eerder op de dag. “Ze hebben me weleens zien voorbijkomen op de televisie of in een magazine, ja. En dan vinden ze dat heel gek. Soms vragen ze bij een willekeurig parfummodel: ‘Mama, ben jij dat?. ‘Nee, jammer genoeg niet’, antwoord ik dan. Maar dat doen ze dus ook bij mijn vriend. Dan zien ze een foto van Ryan Gosling in een boekje en zeggen ze: ‘Kijk, papa staat er ook in!’ (lacht)” Ze zullen er wel aan wennen, want Natali Broods is al een hele tijd niet meer weg te slaan van zowel de televisie als het witte doek. Eind vorig jaar liet ze zich van haar akeligste kant zien als dokter Mommaerts in het veelgeprezen Tabula Rasa, de reeks van die andere Vlaamse steractrice Veerle Baetens. Begin dit jaar kroop ze in de huid van commissaris Karen Hofman in de actiereeks De Infiltrant. En in september sleepte ze de Ensor voor Beste Actrice in de wacht voor haar hoofdrol in het tragische familiedrama Façades. Veel tijd om stil te staan bij die filmprijs – de belangrijkste van Vlaanderen – kreeg ze niet, want binnenkort is er alweer Over Water, de psychologische fictiereeks van Tom Lenaerts en auteur Paul Baeten Gronda, waarin ze de rol van Marjan Michielsen, galeriehoudster en vrouw van een gevallen tv-held, op zich neemt.

Natali Broods: “Ik heb bijna meteen ja gezegd toen Tom (Lenaerts, red.) me vroeg. We hadden enkele jaren geleden al samengewerkt voor de serie Met Man en Macht, en dat was een fijne ervaring. Ik kan nog niet veel verklappen over de inhoud, maar het verhaal start wanneer Marjan haar man, gespeeld door Tom Dewispelaere, oppikt bij de afkickkliniek. Hij gaat voor Marjans vader werken in de Antwerpse haven, maar al snel komen er tal van verleidingen om de hoek loeren. Waarop mijn personage er alles aan probeert te doen om haar gezin bij elkaar te houden.”

Je hebt al vaker in interviews gezegd dat je een voorliefde hebt voor uitdagende, gelaagde vrouwenrollen. Dat klopt alvast voor veel van je personages uit het verleden. Past Marjan in dat rijtje? Broods: “Ja. Over Water mag dan wel beginnen met het moment waarop Marjan haar echtgenoot uit rehab haalt, die twee hadden daarvoor al twintig jaar een relatie en zeulen dus heel wat bagage met zich mee. Ik vind het heel belangrijk dat een personage genuanceerd is. In het echte leven is het immers ook zo.”

Zo gelaagd als je personages zijn, zo doordacht lijk je ook om te springen met je publieke imago. Anders dan veel van je collega’s zien we jou nauwelijks in entertainmentshows opduiken. Een bewuste keuze? Broods: “Ik bewaak dat wel, inderdaad. Aan De Slimste Mens ter Wereld heb ik meegedaan, maar alleen omdat ik dat zo’n goede show vind. Als acteur lijkt het me goed om een beetje mysterieus te blijven. Alle respect voor mensen die het wel doen, maar ik heb een beetje schrik dat ik dat zou verliezen als ik te vaak in quizzen of panels zou opdraven. Ik ben ook niet zo vlot op commando: het kost me moeite om voor een publiek te staan zonder vanbuiten geleerde tekst. Ik was vroeger heel verlegen, dat zit er nog altijd in.”

ROEPEN, HUILEN, SCHIETEN

Met al die schermtijd zou een mens nog vergeten dat je al bijna 19 jaar deel uitmaakt vande artistieke kern van theatergezelschap de KOE. Broods: “Klopt, samen met Peter Van den Eede en Willem de Wolf. De combinatie met mijn film- en televisiewerk is niet altijd even evident. Theaterstukken worden ver op voorhand vastgelegd. Maar als je dan een telefoontje krijgt voor een toffe rol, wordt het toch nog moeilijk. Ik heb onlangs nog een reeks afgezegd omdat het gewoon niet te combineren viel. Ach, you win some, you lose some. De dingen die ik écht wil doen, kan ik nog altijd doen. En als je ziet hoe weinig acteurs kunnen leven van hun job, mag ik mezelf echt wel gelukkig prijzen. Als acteur sta je een beetje naastde maatschappij, hé. Je mag roepen, huilen en schieten, dingen die je alsgewone burger doorgaans niet doet.”

En dan is er ook nog je gezin. Twee kleine kinderen en atypische werkdagen vragen vermoedelijk om een goed vangnet van mensen die kunnen bijspringen. Broods: “Ja, we hebben gelukkig twee gouden moeders. Mijn vriend werkt ook in de filmindustrie, als geluidsman. Hij is af en toe weleens een maand thuis tussen projecten in, bij mij gaat het altijd maar door. Dit jaar heb ik voor het eerst in lange tijd twee maanden vrij genomen om thuis te blijven met de kinderen. Het heeft deugd gedaan, maar ik kon het toch moeilijk laten om mij al op mijn volgende project voor te bereiden. Het is soms wel heftig, maar ik realiseer me dat dat een luxeprobleem is.”

Hoe sterk en vinnig je zonen vandaag zijn, zo fragiel en hulpeloos waren ze vijf jaar geleden bij hun geboorte. Je beviel van hen op zeven maanden. Broods: “Ja, het was een complexe zwangerschap. We zijn die hele periode nauwlettend begeleid door fantastische artsen in het UZ Leuven. Een van hen was trouwens dokter Liesbeth Lewi, uit het televisieprogramma Topdokters. De tweeling is veel te vroeg geboren en heeft nog lang in de couveuse moeten liggen. Mijn vriend is een tijdje gestopt met werken, zodat we die hele periode samen konden doorbrengen. Ik ben zo blij dat ik dat niet alleen heb moeten doen: ik was veel banger dan hij. Maar nu gaat het goed met hen: het zijn sterke, lieve jongens met veel energie.”

Sta je door die moeilijke start bezorgder in het moederschap? Broods: “Ik ben altijd al een piekeraar geweest, iemand die zich veel zorgen maakt. Maar kinderen maken je wel héél kwetsbaar. Je maakt je zorgen als je ze even niet ziet in de speeltuin, of als ze alleen fietsen op het voetpad. Ik schaam mij niet om te zeggen dat, toen ik na de geboorte voor het eerst naar het buitenland moest voor het werk, ik het fijn vond om even alleen te zijn. Ik miste hen, maar dat deed goed. Nu ze zelf ‘Ik mis je’ kunnen zeggen, is het al een pak moeilijker om hen achter te laten.”

JONGLEREN MET ZES APPELSIENEN TEGELIJK

Natali Broods woont op fietsafstand van ’t Stad, maar opgroeien deed ze in de Antwerpse gemeente Zwijndrecht. Haar vader is loodgieter, haar moeder zorgt voor zijn administratie. Dat Broods een verlegen kind was, heeft misschien wel te maken met haar aangeboren oogaandoening: aan haar rechteroog is ze nagenoeg blind. Als jong meisje liep ze rond met een bril en een afgeplakt oog. Het leverde haar die beroemde mysterieuze blik op. ‘Elk nadeel heeft zijn voordeel’, zegt ze daarover. Haar interesse voor acteren ontlook pas op de middelbareschoolbanken, toen ze met zes vriendinnen – met wie ze ook vandaag nog close is – theaterstukjes begon te maken en dictieles ging volgen.

Broods: “Mijn vriendinnen woonden in het centrum van Antwerpen, en dat merkte je aan hun attitude. Waar ik altijd dacht: ‘Denk maar niet te groot, dan kun je niet te hard vallen’, zegden zij: ‘Laten we het toch maar proberen!’. Ik vond die gezamenlijke culturele activiteiten een uitlaatklep. Mijn ouders hebben er ook altijd op aangedrongen dat ik iets moest gaan doen wat ik graag doe. Want als ik iets niet graag doe, kan ik het ook niet. Mijn vriend weet dat als geen ander. Als ik hem vraag om me iets uit te leggen op de computer, zegt hij: ‘Jij bent dat morgen toch vergeten’. Het is zo: dat gaat het ene oor in en het andere uit. Ik kan het niet helpen.”

Het is bekend dat je op je 20ste, na je tweede jaar aan het conservatorium, gebuisd werd door toenmalig artistiek leider Dora van der Groen. Waarom? Broods: “Ze vond mijn spel ‘te klein’. Maar al bij al was dat een goede doop voor hoe het er in het latere leven aan toegaat: sommige mensen zien je graag bezig en anderen niet. Soms krijg je in de ene krant een goede recensie en in de andere een slechte. Dat is gewoon hoe de wereld in elkaar zit. Maar daarna twijfelde ik natuurlijk wel: moet ik hier nog wel mee doorgaan? Ik heb wat later ingangsexamen voor Studio Herman Teirlinck gedaan, en daar mijn acteeropleiding kunnen voortzetten. Tegelijkertijd kreeg ik mijn eerste hoofdrol te pakken, in S. (1998) van regisseur Guido Henderickx. Dat was mijn aha-erlebnis. Guido heeft mij echt verliefd doen worden op cinema. Ineens kon ik iets waarvan ik altijd gedroomd had. Alsof ik kon jongleren met zes appelsienen tegelijk.”

Na S. volgde Any Way the Wind Blows (2003), de debuutfilm van Tom Barman, waarin je aan de zijde van Matthias Schoenaerts acteerde. Die kwam onlangs, na 15 jaar, opnieuw in de zalen. Broods: “‘Ha, jij speelt in een film die al gerestaureerd is!’ zei mijn vriend gekscherend (lacht). Net als Over Water nu, speelde dat verhaal zich ook volledig in Antwerpen af. Die opnames waren trouwens heel leuk: alles werd in één zomervakantie gedraaid.”

Over Antwerpen gesproken: hoe kijk jij vandaag naar je stad? Broods: “Ik woon hier nog altijd graag, vooral omdat ik mijn vrienden en familie hier dicht bij me heb. Het is een fijne, maar ook een harde stad. Over het algemeen heerst er wereldwijd steedsmeer een ieder-voor-zichmentaliteit. Dat getoeter als je niet snel genoeg rijdt, bijvoorbeeld. We zitten zo dicht op elkaar en gebruiken té harde taal. En er zijn dezer dagen veel leiders die lopen te roepen: ‘Awel ja, ik doe dat zo!’ Kijk naar iemand als Trump, die dingen zegt als ‘Grab them by the pussy’, en toch kan aanblijven. Terwijl die hele #metoo-beweging net is opgestaan. Het zijn misschien wel interessante tijden, maar ik vind het niet altijd even aangename tijden.”

Ben je zelf geconfronteerd geweest met grensoverschrijdend gedrag? Broods: “Ik heb nog nooit iets engs meegemaakt op mijn werk, nee. Als jong meisje heb ik weleens een hand op mijn been gehad die daar niet hoorde en ben ik weleens een exhibitionist tegengekomen. Ik denk dat elk meisje iets van die aard heeft beleefd, en dat vind ik héél choquerend. Maar naast die vrouwen die echt héél erge dingen hebben moeten ondergaan, ben ik – hout vasthouden – de dans ontsprongen. Het is goed dat alles nu naar boven komt. Ik hoop alleen maar dat het niet terug neerdwarrelt, dat slachtoffers niet nóg eens slachtoffers moeten worden. Het doet me denken aan iets wat me onlangs overkwam in het station van Gent. Toen ik aan het aanschuiven was voor een ticketje, viel me al op dat er een man rondliep die meisjes aansprak. Maar ze deden allemaal of ze hem niet hoorden en cijferden zichzelf weg. Iets later stapte hij op mij af. ‘Ik heb een probleem. Ik ben geobsedeerd door vrouwen’, zei hij. Waarop hij echt de  walgelijkste dingen in mijn oor begon te fluisteren. Het meisje voor me draaide zich om naar mij, en erkende op die manier dat er iets aan de hand was. Ze doorbrak iets. Dat zouden wij als vrouw meer moeten doen. Pas toen durfde ikdie man aan te spreken op wat hij zei en hem te vragen om weg te gaan. Maareigenlijk had ik moeten roepen.”

BEELDJES UIT BEELD

Op de kast in de eetkamer prijken Broods’ Ensor-beeldjes: die uit 2016 voor Beste Bijrol in de film Galloping Mind van topchoreograaf Wim Vandekeybus, en die van afgelopen zomer voor Façades. Of we ze niet even uit beeld willen zetten voor de foto, vraagt ze. Natali Broods mag dan trots zijn op haar werk, ze wil er allerminst mee opscheppen. En dat siert haar. “Ik was héél blij met die Ensor voor Beste Actrice. Des te meer omdat die voor het eerst door de sector bepaald werd. Ik wist niet dat zoveel mensen uit het beroep mij dat gunden. Die erkenning krijgen, heeft mij erg ontroerd. Maar dat nieuwe beeldje heeft mijn zoontjes wel in de war gebracht. Toen ik de dag na de uitreiking weer naar het werk vertrok, vroegen ze me: ‘Mama, breng jij dan straks opnieuw zo’n beeldje mee?’ (lacht).”

Meer cultuurtips:

• 4 films die je wilt gezien hebben
• Mjin jaar, mijn moment: acteur Victor Polster (16) won in Cannes
• Boekentip: zo is het dus écht om te werken in het Witte Huis