‘The Huntsman: Winter’s War’: een bekroning voor Emily Blunt

Als ze in Engeland was gebleven, zou Emily Blunt waarschijnlijk gedoemd worden tot het vertolken van historische rolletjes in korset. In “The Huntsman: Winter’s War” is ze angstaanjagend maar tegelijkertijd ook hartveroverend. We ontmoeten haar in Hamburg.

Ze heeft een mooie weg afgelegd sinds haar bijrol naast Meryl Streep in 'The Devil Wears Prada', een film uit 2006. Met het oog op een internationale doorbraak, is Emily Blunt uit Londen vertrokken. Net als collega Keira Knightley, wilde ze ontsnappen aan een filmcarrière die zich beperkt tot typisch Engelse meisjesrolletjes. Ook voor filmadaptaties van klassieke romans als die van Jane Austen was ze niet echt te vinden.

Ze trouwde met de Amerikaanse acteur en regisseur John Krasinski en ging in Los Angeles wonen. Met deze stad heeft ze al jarenlang een haat-liefde verhouding. Ze ergert zich aan de filmindustrie die er alomtegenwoordig is terwijl het aanbod aan cultuur er ver is te zoeken. “Ik ben opgegroeid in Londen en dus is het voor mij moeilijk om te accepteren dat cultuur zich hier enkel beperkt tot enkele kunstgalerijen”.

Op haar 33^ste verwacht Emily Blunt haar tweede kindje. Grote projecten gaat ze echter niet uit de weg. Naast 'The Huntsman: Winter’s War', waarin ze de rol van de IJskoningin vertolkt, kunnen we haar in 2016 aan het werk zien in 'The Girl on the Train' van Tate Taylor. Volgend jaar zal Emily Blunt schitteren in de rol van Mary Poppins, opnieuw een grote productie. Een film waarvan haar dochtertje Hazel zeker zal houden...

In 'The Huntsman: Winter’s War' hebben alle slechteriken een Engels accent, terwijl de lieve personages eerder een Schotse tongval hanteren. Wat zou dat kunnen insinueren, volgens een Engelse zoals jijzelf?

Misschien zit er in het Engels accent iets meer gezag? Ik stel mezelf dezelfde vraag (lacht).

Je vertolkt in deze film de rol van de IJskoningin. Hoe is het om het personage van een slechterik te vertolken?

Het is heel erg leuk omdat ik daarmee iets kan vertolken dat zich afspeelt in een andere realiteit. Vooral als het gaat over de fantasiefilm, omdat daar de grenzen vervagen. Mijn personage in deze film is boosaardig omdat ze een verschrikkelijk drama heeft moeten overwinnen. Nadat ik het scenario had gelezen, vond ik een aangrijpende en emotionele dimensie in het personage terug. Ze heeft haar baby verloren vlak na de geboorte, in erg tragische omstandigheden. Een boze koningin worden, is voor haar eigenlijk niet zo gemakkelijk als het lijkt. Haar bedoelingen klinken goed in haar hoofd, maar zijn waanzinnig slecht in de realiteit. Zo ontvoert ze kinderen om er een leger mee op te starten. In mijn ogen is het echt een heel interessant personage.

De kostuums zijn ontworpen voor Coleen Atwood. Ze zijn heel uitzonderlijk. Welk gevoel had jij bij het dragen van deze kledij?

Ik voelde me helemaal thuis in mijn rol dankzij de kostuums. Ik kreeg bleke make-up en een witte pruik wat me er liet uitzien als een alien. Maar vanaf ik het kostuum mocht aandoen, voelde ik me meteen koninklijk. Zo’n soort jurken verplichten je ertoe om heel statisch te bewegen. Ik heb er altijd van gehouden om me te verkleden en me zo volledig in te leven in mijn rol. Zelfs in hedendaagse rollen houd ik ervan kostuums aan te trekken, maar het is het leukst in een film waarin het personage en haar kledij onafscheidelijk zijn van elkaar.

Je zag er heel beangstigend uit.

Ja, dat wel.

En wat denk je zelf over sprookjes?

Ze stellen mij zelf ook niet bepaald gerust eigenlijk. Ik ben ook altijd bang geweest van de kerstman! Ik herinner me dat mijn zus me ooit heeft uitgedaagd om samen met haar naar 'Jurassic Park' te kijken. Ik was amper twaalf jaar en ik dacht heel de tijd: “Waarom zou ik nu niet naar een komische film kijken?”. Het was echt de hel! (lacht). Maar achteraf bekeek ik de film wel twintig keer opnieuw.`

Vanaf ik het kostuum mocht aandoen, voelde ik me meteen koninklijk!

Met 'The Huntsman: Winter’s War' is het de eerste keer dat drie actrices, Charlize Theron, Jessica Chastain en jijzelf, de rol vertolken van superhelden. Is Hollywood daarmee aan het veranderen?

Ik heb de indruk dat het in elk geval een sterk signaal is dat wordt gegeven en dat het zich zeker zal verderzetten. Het valt op dat ook vrouwen meer en meer sterkere rollen krijgen. Hollywood wordt gebombardeerd door cijfers waarin staat wat zou werken en wat niet. Maar ik denk niet dat we voor elke film zo’n strategie kunnen opstellen. Het is namelijk niet altijd helemaal zeker waarvan het publiek nu houdt of net niet. Zo zou het "een grote fout zijn om films te maken voor kinderen van veertien jaar". Enfin, dit wordt heel de tijd gezegd en dat maakt me echt niet gelukkig.

Waarvan droomde jij aan het begin van je carrière?

Ik dacht niet meteen aan acteerwerk. Ik wilde naar de universiteit gaan om er vertaler-tolk te studeren. Op mijn zeventiende heb ik deelgenomen aan een theaterstuk en ik vond dat een heel leuke ervaring. Toen is er iemand naar me komen kijken en die persoon heeft me gevraagd of ik wilde verdergaan in dit beroep. Zo heb ik me dus op een eenvoudige manier kunnen engageren. Nadien ben ik echt helemaal verliefd geworden op het vak, zonder daarbij al te hoge verwachtingen te hebben. Voor mijn eerste rol kreeg ik 400 Engelse pond per week en dat vond ik formidabel! Ik heb me er echt voor opengesteld om in het onbekende te duikelen. Ik wil leven in het heden en elke dag opstaan met een leuk vooruitzicht. Daarbij begin ik elke dag aan een nieuw avontuur!

Jij hebt geen Facebook-, Twitter- of Instagramaccount, iets wat je collega’s allemaal wel hebben. Is dat een bewuste keuze?

Ik ben echt een dinosaurus op het vlak van sociale media. Ik weet nauwelijks hoe ik een berichtje moet verzenden naar iemand. Bovendien denk ik dat het mijn job is om mensen ervan te overtuigen dat ik net iets anders ben dan de rest. Als ik me dus te hard blootgeef, zal mijn job daar niet goed aan doen.

'The Huntsman: Winter’s War' van Cédric Nicolas-Troyan speelt vanaf 20 april in de bioscoop.

Tekst Joëlle Lehrer