Mijn jaar, mijn moment: acteur Victor Polster (16) won in Cannes

Evelien Rutten

14 dec 2018

Victor Polster (16) is de acteur-danser die in de film Girl gestalte geeft aan een meisje dat gevangenzit in een jongenslichaam en niets liever wil dan ballerina worden. Voor deze adembenemende film won regisseur Lucas Dhont in Cannes de felbegeerde Caméra d’Or. Na de uitreiking ging Victor nietsvermoedend terug naar huis. Even later bleek dat hij werd uitgeroepen tot Beste Acteur in de categorie Un Certain Regard.

Victor Polster: “Toen ik negen jaar was, wist ik al dat ik danser wilde worden. Ik ging voor het eerst naar een dansles op de opendeurdag van een dansschool. Wat begon met ‘gewoon eens uitproberen’, werd op den duur een noodzaak voor mij. Gelukkig hebben mijn ouders me daar altijd in gesteund. Ze zijn veel met cultuur bezig, dat is mijn grote geluk. Ik zit nu op internaat in de dansschool van Antwerpen, in het vijfde middelbaar. We volgen een zwaar ritme. ’s Ochtends zijn er algemene vakken en van 13 u tot 18 u dansen we. Dat gaat van klassiek ballet, hedendaags, tot Spaanse dans. Veel leerlingen uit mijn klas hebben meegedanst in de film. Ze waren dan ook heel trots dat ik in Cannes de prijs voor Beste Acteur heb gewonnen. Het moment dat bekend werd dat ik zou winnen, was ik eigenlijk alweer in België. De regisseur belde me op, maar ik zat in de dansles, dus die oproep heb ik gemist. Pas daarna kreeg ik mijn moeder aan de lijn, die mij het nieuws vertelde. Samen met een vriend ben ik van blijdschap de hele kamer door gesprongen. Ik wilde natuurlijk meteen terug naar Cannes, maar er waren geen vliegtuigtickets meer en ik was sowieso te laat voor de uitreiking.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Het weekend daarna ben ik wel teruggegaan. Ik heb toen Marion Cotillard ontmoet, een actrice die ik enorm bewonder. Van de zenuwen kon ik niet op mijn woorden komen. Het is zo surrealistisch dat ik samen met haar op een festival stond, zij is zo goed, zo getalenteerd… De rol heeft veel van me gevergd. Zeker fysiek. Als danser ben je sowieso veel bezig met je lichaam. Je moet je eigen lichaam mooi vinden, want je ziet het elke dag in de spiegel. Je werkt als danser steeds naar een ideaalbeeld toe. Tijdens de opnames ben ik zo ver gegaan dat ik mezelf op den duur ook als meisje zag. Zelfs mentaal. De switch was nog moeilijk te maken. Ik had het lastig om weer jongen te worden, maar mijn vrienden hebben me daar goed bij geholpen. Voor hen was ik niet veranderd, dus zij behandelden me zoals ze daarvoor altijd hadden gedaan.

Ik ben zo ver gegaan dat ik me echt een meisje voelde. Het was moeilijk om weer jongen te worden.

Sinds ik de prijs kreeg in Cannes, zijn er al enkele nieuwe aanbiedingen geweest, maar niets wat ik de moeite waard vind om zo veel tijd in te steken dat ik mijn dansen moet opgeven, al is het maar tijdelijk. Enkel als er een project voorbijkomt met een interessant personage, wil ik het overwegen. Een film die mensen móéten zien, met een regisseur die iets te vertellen heeft. De kans zit erin dat een tweede film eindigt in een teleurstelling, zeker als je eerste zo succesvol was. Maar gelukkig kan ik daar goed mee om. Dat moet wel in de danswereld, de docenten zijn heel hard voor ons. Ik vind dat prima, hoor. Anders denk je misschien dat je goed bezig bent, terwijl het eigenlijk niet zo is. En dat is toch maar tijdverlies.”