Van Boygenius tot sferische elektro: 9 melancholische platen voor een donkere novemberavond
Met het vallen van de bladeren, kunnen een paar melancholische herfstplaten het beste antidotum tegen de blues zijn. Deze sfeervolle albums zijn ideaal om te beluisteren op een donkere novemberavond.
1. Boygenius – The Record
Als drie van de meest getalenteerde melancholische songwriters van deze generatie – Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus – een groepje vormen, dan verwacht je grootse dingen. Met superplaat The Record lossen deze muzikale Avengers de verwachtingen ruimschoots in. Op hun allereerste album samen brengen de vrouwen hulde aan een ruime opvatting van liefde: ze verwerpen het idee dat vrouwen zich voor hun emotionele, spirituele en relationele noden noodzakelijkerwijs alleen tot mannen zouden moeten richten en tillen het begrip ‘sisterhood’ een niveau hoger. Een van de beste melancholische herfstplaten om nu op je platenspeler te leggen.
2. Rhye – Home
De muziek van de Canadese elektronische songwriter en muzikant Michael Milosh is sfeervol en breekbaar, maar ook perfect geschikt voor een verleidelijk slowdansje in eigen living. Het unieke en sferische stemgeluid van Milosh, zorgt samen met de zwoele R&B-beats en soft elektronische instrumentale sounds voor een bedwelmende mix die zowel het gemoed verzacht, als emotioneel raakt. Een album dat best tot z’n recht komt in een ongedwongen en intieme setting.
3. Lana Del Rey – Did you know there’s a tunnel under Ocean Blvd
Lana Del Rey moet zowat de queen van de melancholische pop zijn: zowel haar pure poëtische lyrics als de licht filosofische bespiegelingen op leven en liefde daarachter, als haar zwoele stemtimbre, bekoren instant. Op haar negende langspeler toont de Amerikaanse singer-songwriter zich weer van haar meest kwetsbare kant: in fragiele melodische composities snijdt Del Rey heel wat persoonlijke en gevoelige thema’s aan. Wat haar muziek extra verslavend maakt, is dat ze die portie melancholie afwisselt met een hypnotiserende beat en een stukje elektronica.
4. Jorja Smith – Falling or flying
Dansbaarheid met melancholie combineren is ook de forte van de Londense Jorja Smith. Na lang wachten breide die enkele maanden geleden een vervolg aan haar eerste langspeler ‘Lost & Found’. Op ‘Falling or Flying’ meer bezwerende r&b-beats met een breekbaar kantje. Als geen ander slaagt de Britse met hoogst intrigerend stemgeluid erin zacht en krachtig tegelijkertijd uit de hoek te komen, een combinatie die maar weinigen gegeven is. De interessante ritmes en mysterieuze, maar dansbare soundscapes getuigen van grote muzikale maturiteit. Golven waarop wij ons alvast met plezier laten meevoeren: absoluut een van de krachtigste melancholische herfstplaten die een donkere novemberavond hebben kan.
5. Loverman – Lovesongs
Onder het pseudoniem Loverman heeft singer-songwriter James de Graef al enkele prachtige singles gelost. Overal waar hij gaat, oogsten zijn diepe, warme stem en meeslepend gitaarspel bewondering. Zijn langverwachte debuutalbum Lovesongs is niet alleen geïnspireerd door hartzeer, maar verkent ook andere facetten van de liefde.
6. Cat Power sings Dylan – The 1966 Royal Albert Hall Concert
Aandacht, Bob Dylan-fans! Amerikaans singer-wongwriter Chan Marshall, alias Cat Power, heeft vorig jaar een spraakmakend Dylanconcert uit 1966 nagespeeld, nummer voor nummer, in de Royal Albert Hall. Berucht is het moment waarop een misnoegde fan tijdens het elektronische gedeelte van dat optreden “Judas” naar Dylan schreeuwde. Meer dan vijf decennia later reageert Cat Power op een soortgelijke uitroep van een toeschouwer door “Jesus” te roepen. De opnames zijn Cat Powers liefdevolle eerbetoon aan Dylan. Goed voor een intieme betoverende luisterervaring.
7. Sufjan Stevens – Javelin
Wie zich wil opwarmen aan de weemoedige zachtheid van een heerlijk melancholische stem die zoekt naar een weg uit rouw, afscheid en verlies, moet de nieuwe Sufjan Stevens opleggen. Met ‘Javelin’ brengt de Amerikaanse multi-instrumentalist opnieuw een prachtige, maar droeve plaat waarin akoestische gitaargeluiden en banjo elkaar afwisselen met sferische melodieën op de piano en experimentele uitbarstingen vol slagwerk, blokfluiten en ander spektakel. Net als op die andere rouwverwerkingsplaat ‘Carrie & Lowell’, vat hij rouw en verlies door er in zachte poëtische bewoordingen stilletjes omheen te draaien.
8. Soccer Mommy – Color Theory
Toen Sophia Allison als 23-jarige singer-songwriter haar debuutalbum ‘Clean’ uitbracht, klonk dat meteen veelbelovend: een nieuwe indierock-revelatie klaar om haar rechtmatige plek op de wereldbühne op te pikken, zo klonk het. Een niet mis te verstane voorspelling die ze op Color Theory meer dan inlost: de plaat brengt de groei en transformatie die een mensenleven in die jaren doorgaans ondergaat, mooi in beeld – evenals alle groeipijnen en grote omwentelingen die daarbij komen kijken. De grootste kracht van Allison is haar klokvaste stem: die klinkt zowel ongedwongen en bedachtzaam als als intiem en intens tegelijkertijd.
9. James Blake – Playing Robots into Heaven
An acquired taste, zo zou je de elektronische melancholie van James Blake op zijn nieuwste album ‘Playing Robots Into Heaven’ kunnen omschrijven. Muzikaal zoekt hij het experiment verder op dan ooit tevoren: naar goede gewoonte mixt hij stukjes stem en muzikale soundscapes lustig door elkaar heen om tot gelaagde songs te komen die de emoties waar hij naar zoekt, in de meest accurate vorm mogelijk neerzetten. Zijn dubstep roots blijven overeind, maar dan met flarden techno, house en ambient doorheen geweven. De ijzige melancholie – die inmiddels het handelsmerk van de Britse muzikant geworden is, raakt zo eens temeer de gevoelige snaar van de oplettende luisteraar.
Tekst: Andreas Ilegems / Hanne Vlogaert.
Meer cultuur:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier