Ruth Becquart: “Bij de castingtape van Tessa hebben wij echt gehuild: zij was Julie, daar was geen twijfel over”
Ze zijn moeder en dochter in de film Julie Zwijgt. De ene maakt daarin haar debuut als acteur, de andere als co-scenarist. Prestaties die gesmaakt werden in Cannes, de grand slam van de filmwereld. Even flitsend als een tennismatch: een gesprek met Tessa Van den Broeck en Ruth Becquart.
“Als je het mij niet zegt, kan ik je niet helpen.” Wanneer Julies moeder deze woorden uitspreekt, zijn we al een stuk ver in de film. De onthutsende scène waarin acteur Ruth Becquart (48) een manier zoekt om haar dochter, debutant Tessa Van den Broeck (18), aan het praten te brengen, blijft kleven. Julie Zwijgt is het geesteskind en langspeeldebuut van Belgisch regisseur Leonardo Van Dijl. De prent vertelt het verhaal van de vijftienjarige Julie die op hoog niveau tennist in de eliteclub Les Hirondelles. Wanneer op een dag bekend geraakt dat hoofdtrainer Jeremy geschorst is wegens vermoedens van grensoverschrijdend gedrag, wordt aan alle tennissers gevraagd te spreken over hun ervaringen. Julie, de sterpupil van Jeremy, beslist er echter het zwijgen toe te doen.
‘Spelen én verhalen vertellen: die combinatie is voor mij het mooist’
Waar de film een aaneenrijging van welgeplaatste stiltes is, zullen die vandaag amper vallen wanneer we aan tafel schuiven met Ruth en Tessa om het over de nakende Belgische release van de film te hebben. Ze mogen dan wel dertig jaar schelen, je voelt dat de twee op de set een unieke band gesmeed hebben. Zo ook met regisseur Leonardo, die zij kortweg Leo noemen. Hij nodigde Ruth, bekend van haar rollen in onder andere Clan, Twee Zomers en Sphinx niet alleen uit om mee te spelen, maar ook om mee te schrijven aan zijn scenario, op zoek naar een vrouwelijke en acteursblik op het verhaal dat al zo lang in zijn hoofd leefde. De belangrijkste rol daarin gaf hij aan tiener Tessa, die al sinds haar zesde op tennispleinen vertoeft. Ze ging naar zowel de Kim Clijsters als Justine Henin Academy en speelde internationaal op hoog niveau. Tot ze met blessures te kampen kreeg. Sindsdien legt ze zich toe op tennis in eigen land, het geven van tennislessen en haar studie verpleegkunde.
Acteren hoort daar nu ook bij. En promo doen, want Julie Zwijgt krijgt, na de wereldpremière in Cannes in het kader van de Semaine de la Critique eerder dit jaar, op 10 oktober haar première in België op Film Fest Gent. “Ik weet niet goed wat ik er allemaal van moet verwachten”, zegt Tessa. “Maar ik kijk ernaar uit om eindelijk te kunnen tonen waar we zo hard aan gewerkt hebben en om te horen wat mensen vinden van het verhaal van Julie.”
Game
Even terug naar waar het allemaal begon: met een oproep op Instagram in 2022. Daar werd een bericht gedeeld waarin jonge tennisspelers gezocht werden voor een film. Daar heb jij op gereageerd, Tessa?
Tessa Van den Broeck: “Wel, het was mijn tennistrainer die mij die post doorstuurde. Ik denk dat hij of mijn tennisclub contact hadden gehad met Leo. Ik weet niet helemaal hoe dat gegaan is, maar toen mijn trainer die post stuurde, dacht ik vooral: ‘Waarom stuurt hij dat naar mij?’. (lacht) Maar ik toonde het toch aan mijn zussen, en zij zeiden meteen: ‘Allez, probeer dat! Ga auditie doen, en we zien wel. Wat is de kans dat je dat gaat mogen doen?’
Ruth Becquart: “En damn, dan had je de hoofdrol!’ (lacht)
Hoe verliep die auditie?
Van den Broeck: “Het was voor mij de eerste keer dat ik zoiets deed, dus ik ben daarnaartoe gegaan zonder verwachtingen. Ik had geen idee wat zo’n auditie inhield. Ik moest dan al improviserend telefoongesprekken doen. Ik wist niet of ik het goed of slecht deed, maar had wel meteen een goeie band met Leo.”
Becquart: “Ik was er zelf niet bij, maar Leo toonde me achteraf de castingtapes. Bij die van Tessa hebben wij echt allebei gehuild: zij was Julie, daar was geen twijfel over. Er gaat zo’n positieve en hoopvolle kracht uit van Tessa. De combinatie van haar mentale en fysieke force met het trieste wat Julie overkomt, dat is geniaal. Daardoor wordt ze een klassieke heldin waarvan je verlangt dat ze slaagt in haar missie.”
Jullie wisten wel vooraf dat jullie ‘held’ veeleer tenniservaring dan acteerervaring moest hebben?
Becquart: “Ja, kunnen tennissen was een vereiste. Je kunt geen acteur vragen om wat te zitten doen alsof.”
Goh, in die andere tennisfilm van 2024, ‘Challengers’ van Luca Guadagnino, zijn het toch acteurs die tennissen.
Van den Broeck: “Ik heb Challengers gezien, en ik kan je zeggen dat je toch wel ziet dat Zendaya geen professionele tennisser is.” (lacht)
Becquart: “De scènes waarin Tessa tegen die ballen klopt: die komen zó binnen bij mij. Dat zou niet zo goed gewerkt hebben op een knullige alsofmanier.”
Van den Broeck: “De tennisscènes heb ik ook het liefst gespeeld. Er is trouwens één scène waarin mijn echte trainer, diegene die me aangespoord heeft om mee te doen aan de auditie, meespeelt. Zo kwam alles samen, best een speciaal moment voor mij.”
Er zitten nog wel wat mensen uit je eigen omgeving in de film, toch?
Van den Broeck: “Ja! Mijn vrienden van de tennis, waar ik ooit mee begonnen ben. Zij zitten in de tennisscènes. Dat was zo leuk, ook omdat ze mee mochten naar Cannes! En mijn hond, Max, die doet ook mee in een bepaalde scène.”
‘Je moet niet altijd praten, je moet niet altijd doen wat mensen van je verwachten’
In de film is Julie vijftien. Tessa was zeventien ten tijde van de opnames. Straf om op die leeftijd zonder ervaring zo’n complexe acteerprestatie neer te zetten. Is dat dan wat men een natuurtalent noemt, Ruth?
Becquart: “Ja. Maar Leo en ik kwamen ook tot de conclusie dat de mentaliteit van acteurs en topsporters redelijk gelijklopend is. Die focus. Je snel kunnen voorbereiden op iets. Het gewend zijn om kritiek te krijgen. In staat zijn om te presteren wanneer het moet, en het nog makkelijk doen lijken ook.”
Had je dan nooit stress op set, Tessa?
Van den Broeck: “Neen, op de set was het heel chill. We hebben ook zoveel kunnen repeteren met hulp van Leo en goeie acteurs als Ruth en Koen (De Bouw, die de vader van Julie speelt, red.).”
Ruth, jij bent een graag gezien acteur in het Belgische tv- en filmlandschap. Toch was ‘Julie Zwijgt’ ook voor jou een soort van debuut, als co-scenarist in dit geval. Hoe ben je in die rol terechtgekomen?
Becquart: “Ik had een keer bij De Wereldvrede (het productiehuis achter ‘Julie Zwijgt’ van Gilles Coulier en Gilles De Schryver, red.) laten vallen dat als ze een schrijver zochten, ze me dat altijd mochten vragen. En Leo was blijkbaar echt op zoek naar een vrouw om zijn scenario mee te schrijven. Dus hebben ze ons samengebracht. Bij onze eerste ontmoeting heeft Leo uren aan een stuk zitten vertellen over al zijn dromen over Julie. Toen hij klaar was, zat ik met tranen in mijn ogen en dacht ik: waarom heb jij mij nodig? Je hebt je film toch. Alles was op dat moment nog wat chaotisch, maar ik voelde hem en zijn poëzie gewoon heel erg aan. Ik denk ook dat dat de sterkte is van ons als duo: dat onze zielen elkaar van in het begin heel erg begrepen.”
“Leo heeft altijd gezegd dat ik een beetje zijn ‘gatekeeper’ was. Dat vind ik een mooi compliment. Hij heeft mij echt uitgenodigd om als schrijver en acteur mee te waken over Julie en haar stilte. Zo hebben we samen bijvoorbeeld véél gebabbeld over Griekse dramaturgie: wat is een drama? Wat is een protagonist? We hebben uren en uren geprobeerd en gezocht, en elkaar telkens opnieuw beschermd om geen toegevingen te doen.”
Over wat voor toegevingen heb je het dan?
Becquart: “Op een bepaald moment kwam er van een commissie het commentaar of al die rollen voor jongeren wel nodig waren? Of Julie niet gewoon één beste vriendin nodig had? Leo begon te twijfelen, maar ik zei hem: ‘Neen, het is juist mooi dat je zovéél jongeren laat zien’. Het is een film van de jeugd. Zo wordt het thema van de film ook een gedeelde verantwoordelijkheid: Julies stilte heeft een impact op heel haar omgeving.”
Wist je van in het begin van het schrijfproces dat je ook de moederrol zou gaan spelen?
Becquart: “Neen, dat is eigenlijk heel laat beslist. Maar toen Leo het mij vroeg, voelde dat echt als een aanzoek. Zo ontroerend. Je bent als scenarist ook heel erg verbonden met zo’n project. En ook als vrouw en moeder zijnde, was ik dat. Maak het maar eens mee hé, dat je kind zoiets doormaakt en jij vanop een afstand moet toekijken en je realiseren dat je kind de deur toedoet.”
Set
‘Julie Zwijgt’ is geen luchtige film, centraal staat een verhaal over grensoverschrijdend gedrag en machtsmisbruik. Heb je dat als zeventienjarige kunnen vatten wanneer je het script las, Tessa?
Van den Broeck: “Ik heb er heel veel over gesproken met Leo en Ruth. Om echt goed te begrijpen wat er gebeurd is met Julie. En om dat ook goed te kunnen spelen. Ik heb zelf nooit zoiets als Julie meegemaakt, maar ik denk dat elke tennisser die op een zeker niveau gespeeld heeft wel een soort van druk ervaren heeft. Dat heb ik wel kunnen gebruiken om mij in te leven in het personage van Julie. We hebben ook wel wat zaken gemeen: we zijn allebei zot van tennis, spelen allebei op hoog niveau en proberen allebei school en sport te combineren. Maar anders dan Julie ben ik héél open. Ik praat altijd heel veel. Als er met mij iets is, dan zal ik het wél gewoon zeggen.”
Dat niets zeggen van Julie is de rode draad van de film. Wat er zich in haar hoofd afspeelt, blijft impliciet en onbenoemd. Maar het zijn de dingen die niet gezegd worden, die het meest vertellen.
Becquart: “Ik ben nog van een generatie die het gewend is om drama vaak te exploiteren en te tonen. Maar Leo heeft altijd gezegd: ‘Ik wil dat niet’. Niet artistiek, maar ook niet inhoudelijk. Net omdat hij slachtoffers wil beschermen. Gelukkig begint dat nu ook maatschappelijk te veranderen, wanneer het over dit soort thematiek gaat. De slachtoffers moeten niet nog eens gaan bewijzen dat ze slachtoffer zijn om geloofd te worden. Het is nooit het uitgangspunt geweest om alles in your face te tonen.”
“Ons doel was: Julie terug grip geven op haar leven. Ze is door Jeremy jarenlang geïsoleerd, kon niet meer deelnemen aan het leven. Iedereen wordt door de vermoedens over Jeremy gevraagd om te spreken. En dat ene meisje zegt: ‘Neen, ik zwijg’. Haar stilte bepaalt het ritme en het unieke tempo van de film, die bij momenten verbazend licht en geestig is, ondanks de pijn.”
“Op een van de filmvisies had ik een gesprek met Peter Adriaenssens (kinder- en jeugdpsychiater, red.). Hij zei me: ‘Stilte is een taal als ze gehoord wordt.’ Dat is toch supermooi, én de bedoeling van deze film.”
Van den Broeck: “Ik snap ook wel waarom Julie doet wat ze doet. Iedereen zal anders reageren wanneer ze zoiets doormaken. En ik denk dat dat goed is. Je moet niet altijd praten, je moet niet altijd doen wat mensen van je verwachten. Volg gewoon je eigen ritme en pad.”
De film gaat heel inventief om met geluid – van heel aanwezige ademhalingen tot stevig botsende tennisballen. In een scène belt Jeremy naar Julie, maar laat ze zijn telefoontje voor het eerst onbeantwoord. Het aanhoudende vibrerende geluid van haar gsm wordt steeds prominenter. Was dat lastig om te spelen?
Van den Broeck: “Ja, want je moet je dan echt inbeelden dat het Jeremy is die belt.”
Becquart: “We wilden het personage Jeremy trouwens ook niet te veel platform geven, dat was zo een beetje het spook van de film. Ook de ouders van Julie waren, om in termen van de Griekse dramaturgie te blijven, zowat ‘het koor’. Het was belangrijk dat zij gewoon schetsen bleven: we wilden enkel laten zien dat er een mama en papa zijn, en dat die goed voor haar zijn.”
Wat moet het publiek straks meenemen na het kijken?
Becquart: “Een klassiek drama houdt in dat wat een held kiest, moeilijk is. Of ze nu blijft zwijgen of toch begint te praten: het is allebei pijnlijk. Dat gevoel moet ook bij het publiek binnenkomen. Maar het is de bedoeling dat je als toeschouwer dan een klik gaat maken en probeert zulke drama’s te voorkomen. Dat je mensen helpt en simpelweg zorgdraagt voor mekaar. Zó maak je een hoopvolle film. Anders zou je megadepressief uit die cinemazaal komen.”
Match
Na Cannes komen naast prijzen – de film wint er maar liefst drie: voor het scenario, de Franse distributieprijs én die voor beste affiche – ook de eerste lovende recensies binnen. The Guardian spreekt van ‘een indringende film opgebouwd uit dingen die niet worden gezegd en onderwerpen die worden vermeden’, Variety van ‘een subtiel en indrukwekkend debuut dat kijkers eraan herinnert dat slachtoffers niet onder druk gezet kunnen worden om hun verhaal te delen zonder de nodige tijd, aandacht en stilte’. En terwijl de ploeg afgelopen mei over de rode loper van Cannes liep, waaide er nóg belangrijk nieuws binnen. Niemand minder dan Japans toptennisser Naomi Osaka besliste met haar productiehuis Hana Kuma executive producer te worden van Julie Zwijgt.
Volgende week mag je op bezoek bij Naomi Osaka in New York, Tessa.
Van den Broeck: “Daar kijk ik zó naar uit! Ik denk dat elke tennisser wel fan is van Naomi Osaka. Wat zij allemaal al verwezenlijkte: al die grand slams die ze won. Maar soms heeft ze, wanneer ze niet goed in haar vel zat, ook bewust minder getennist. En dan zegt ze dat ook gewoon eerlijk. Ze is daar altijd heel erg open over en daardoor echt wel een voorbeeld voor veel mensen, en zéker voor tennissers.”
‘Twee jaar geleden zat ik thuis in mijn zetel. En ineens sta ik voor een gigantische poster van mijn eigen hoofd’
Becquart: “Dat is een nieuwe, toffe, gezonde vibe die heerst in de topsport. Ik zag pas die documentaire van Simone Biles op Netflix (‘Simone Biles Rising’ uit 2024, red.), zo ontroerend! Dat zulke iconen zich uitspreken. Het zijn echt rolmodellen, of zeg maar: helden.”
Hoe belangrijk is het eigenlijk dat iemand als Osaka zich achter de film schaart en die actief wil promoten in de VS?
Becquart: “Ik krijg nog steeds kippenvel wanneer je het uitspreekt. Plots werd die droom van Leo, waar wij allemaal zo hard aan gewerkt hebben, werkelijkheid. Hij heeft altijd gezegd: ik wil de Julies van deze wereld helpen en hen een nieuwe start geven. Als dan zo’n icoon als Osaka haar schouders daaronder zet, dan is dat zó bijzonder. Dat getuigt echt van een ongelofelijk engagement, van een attent zijn, en van een oog hebben voor het doel en de relevantie van het kunstwerk. Dat is een fantastisch cadeau, want de film wordt zo uit de niche gehaald. Plots gaat het over het leven zelf, en wordt het iets maatschappelijks.”
In Cannes werd onder meer jullie scenario bekroond. Heb je de schrijfmicrobe nu permanent te pakken, Ruth?
Becquart: “Wel, ik ben al een hele tijd bezig met het schrijven van mijn eigen reeks. Ik kan er nog niet te veel over verklappen, maar laat me zeggen: het is een magisch-realistisch liefdesverhaal over roofzuchtige mensen én vogels. Een werk van lange adem, maar ik heb er heel de zomer routineus aan geschreven. Ik ben een verhalenverteller. Toneel spelen én verhalen bedenken en schrijven: die combinatie is voor mij het mooist.”
En jij Tessa, is acteren iets dat je wil blijven doen?
Van den Broeck: “Ik heb niet echt iets van: ‘Ik wil alleen nog maar acteren nu’. Maar ik wil ook niet nooit meer acteren. We zien wel wat er komt. Nu focus ik me eerst op school, en op de première.”
De film sleepte in Cannes trouwens ook de prijs voor beste filmposter in de wacht. Daarop staat een foto van Tessa, gemaakt door kunstfotograaf Max Pinckers, schreeuwend en met gebalde vuist op een tennisveld.
Van den Broeck: “Ik had geen stem meer na die shoot!”
Becquart: “Dat beeld zegt alles hé. Zo goed.”
Van den Broeck: “Trouwens, toen we in Cannes aankwamen, ben ik zo geschrokken: die affiche hing daar metersgroot. Je kunt je dat niet voorstellen hé. Twee jaar geleden zat ik thuis in mijn zetel. En ineens sta je voor een gigantische poster van je eigen hoofd in Cannes! (lacht)
‘Julie zwijgt’ van Leonardo Van Dijl is uit vanaf 16 oktober. Naast Tessa Van den Broeck en Ruth Becquart spelen onder andere ook Koen De Bouw, Sofie Decleir en Tijmen Govaerts mee. Director of Photography is Nicolas Karakatsanis (‘Cruella’, ‘I, Tonya’). De muziek is van Amerikaans componist Caroline Shaw. Productie door De Wereldvrede en Les Films du Fleuve van de gebroeders Dardenne.
Tessa Van den Broeck (18)
• Tennist al sinds haar zes jaar.
• Ging naar de Kim Clijsters en Justine Henin Academy.
• Speelt nog steeds op hoog niveau en geeft tennislessen.
• Studeert verpleegkunde aan het UCLL in Leuven.
• Debuteert dit jaar als acteur en hoofdrolspeler in Julie Zwijgt.
• Woont in Huldenberg.
Ruth Becquart (48)
• Studeerde af aan Studio Herman Teirlinck in Antwerpen.
• Is bekend van series als Clan, Twee Zomers, Sphinx, Undercover en Knokke Off.
• Speelde in films als Nowhere, The Chapel en het zopas uitgekomen A Beautiful Imperfection.
• Schreef samen met regisseur Leonardo Van Dijl het scenario van Julie Zwijgt en speelt daarin ook de rol van Julies moeder.
• Schrijft momenteel aan een eigen reeks.
• Woont in Antwerpen met singer-songwriter Stijn Cole. Ze hebben samen een dochter, Mira (21).
