Delfine Bafort en Daphne Agten over Holy Rosita, functioneel naakt en de definitie van ‘normaal’
Tegengestelden trekken elkaar aan, zo bewijst de vriendschap tussen actrices Delfine Bafort en Daphne Agten. De één was extreem verlegen, de ander zocht de schijnwerpers. De één is mama van twee, de ander kinderloos. Hebben ze gemeen: hun chemie in Holy Rosita.
‘Zwangerwaardig’. Het is een term die regisseur Wannes Destoop zelf uitvond om het centrale vraagstuk in zijn eerste langspeelfilm samen te vatten: wie verdient het om kinderen te krijgen en wie niet? Net als in zijn bekroonde serie Albatros is de hoofdrol in Holy Rosita weggelegd voor iemand die in onze maatschappij veeleer over het hoofd gezien zou worden: Rosita, een vrijgevige vrouw die liever naar de kermis gaat en cadeaus uitdeelt dan haar rekeningen te betalen. Ze koestert een vurige kinderwens, maar haar omgeving vindt dat Rosita amper voor zichzelf kan zorgen, laat staan voor een baby. Grote uitzondering is haar buurvrouw Sabrina, kettingrokende moeder van vijf met een gouden hart.
‘Als ik naar Spice Girls-videoclips keek, kon ik haast huilen omdat ik er zó graag deel van wilde uitmaken’
Rosita en Sabrina worden respectievelijk gespeeld door Daphne Agten en Delfine Bafort. Voor theateractrice Agten is het haar debuut op het grote scherm. Topmodel Bafort maakte twintig jaar geleden de overstap van mode naar film al in de cultklassieker Steve + Sky. Tips hebben ze niet uitgewisseld, levenslessen dan weer wel. Tijdens onze fotoshoot in MAD Brussels duwen, trekken en dansen ze op de maat van de cameraflitsen. De platinablonde Bafort torent een kop boven brunette Agten uit. Tijdens ons gesprek zullen er nog meer tegenstellingen opduiken, die hun samenspel op en naast het scherm des te interessanter maken.
Functioneel naakt
‘Ons Rosita is geen heilige’, klinkt het in de film. Al in de eerste vijf minuten gaat ze met iemand naar bed gaat en gebeurt er iets met een condoom. Hoe was het om in je debuut meteen zo’n expliciete scène te spelen, Daphne?
Agten: “Voor mij voelde die scène niet expliciet, maar veeleer intiem. De handelingen die je ziet, zijn een verlengde van Rosita. Zij is een gevoelig persoon in de mentale zin, maar ook op fysiek vlak. Ze hunkert naar lichamelijkheid. Dat zie je in haar romantische relaties, maar even goed in haar contact met de buurvrouw en haar kinderen. Rosita vindt aanrakingen, lief zijn en zorgen voor elkaar zeer belangrijk, dus toen ik die openingsscène in het script las, dacht ik: ‘Dit klopt, dit is wie zij is’.”
En klopte zo’n naaktscène voor jou als actrice?
Agten: “Ik had er al ervaring mee vanuit het theater en heb in het verleden ook als naaktmodel gewerkt, waardoor uit de kleren gaan voor mij niet als een groot ding aanvoelde. Daarbij deed Wannes (Destoop, red.) er alles aan om me op mijn gemak te stellen tijdens het filmen, zonder in een kramp te schieten. Het was een gesloten set en zowel hij als de productie vroegen me meermaals of ik er een intimiteitscoördinator bij wilde. Elke acteur mag dat voor zich bepalen, maar voor mij hoefde het niet. Soms maakt zo’n extra persoon de zaken alleen maar ingewikkelder. Bovendien ken ik de intimiteitscoördinator in kwestie persoonlijk. Dat kan dan ook weer awkward zijn.” (lacht)
Delfine, jij bent ook niet vies van functioneel naakt in films. Helpt je ervaring als model daarbij?
Bafort: “Ik heb sowieso geen problemen met naakt, afhankelijk van de context natuurlijk, en mijn modellenwerk heeft daar zeker bij geholpen. Zo waren de naaktshoots waaraan ik meewerkte steeds een superfijne ervaring. Het lichaam is mooi en realistische films maken zonder naakt is onmogelijk. Dan krijg je van die seksscènes met de beha nog aan, zoals in Amerikaanse romcoms.”
Normaal, wat is dat eigenlijk?
Rosita werkt in een beschutte werkplaats en haar omgeving twijfelt eraan of zij wel in staat is een kind op te voeden. Toch wordt er nooit expliciet gezegd dat zij een mentale beperking heeft.
Agten: “Dat is een bewuste keuze. Tegenwoordig wordt werken in een beschutte werkplaats maatwerk genoemd en dat vind ik een fijne benaming. De grens is namelijk niet zo definitief als we denken en de mensen die er werken zijn veel ‘normaler’ dan je wellicht vermoedt. Zo bezit Rosita heel wat eigenschappen die wij allemaal in meer of mindere mate vertonen. Ze is koppig en ze is een gever. Ze koopt cadeaus voor haar naasten, te veel misschien. Als je genoeg geld hebt, is dat geen probleem, maar als je net als Rosita op de rand zit, dan krijg je een deurwaarder op je dak. Normaal, wat is dat eigenlijk? En waar halen wij het recht vandaan om iemands gedrag als al dan niet normaal te bestempelen? Ik hoop dat Rosita kijkers aan het denken zet en hen aanmoedigt om minder snel een label te plakken.”
Voorvechters van representatie op het scherm zouden wellicht opperen dat een personage als Rosita moet worden gespeeld door een acteur die zelf een beperking heeft. Hoe kijk jij daarnaar?
Agten: “In de eerste plaats ben ik er zelf niet van overtuigd dat Rosita een beperking heeft. Dat kan een interpretatie zijn en dat mag, maar het is niet noodzakelijk zo. In de tweede plaats bevind ik me zelf op het spectrum (autismespectrumstoornis, red.). Of neurodiversiteit leefbaar is of niet heeft veel te maken met de manier waarop mensen naar je kijken. Net daarom wil ik er niet te veel nadruk op leggen, noch in de film, noch in mijn eigen leven.”
Film, theater en de kleine ik
De film vormt jouw eerste stap buiten de theaterwereld, Daphne. Hoe moeilijk was die overgang van de bühne naar het scherm?
Agten: “Het is bijna een ander beroep! In het theater ga ik graag groot. Je krijgt je een reactie van het publiek en er treedt een wisselwerking op. Tijdens het filmen valt dat allemaal weg.”
‘Voor de camera kun je facetten van je persoonlijkheid tonen waarvan je zo graag wilt dat ze er eens uitkomen’
Bafort: “Helemaal mee eens. Bij liveprojecten zoals een theaterperformance moet je het publiek betrekken en alles groter maken: je stem, je bewegingen, je mimiek. Bij film is het soms hoe minder, hoe beter, tot je denkt: ‘Nu ben ik toch niks aan het doen?’ Zeker tijdens close-ups moet het subtiel zijn. Je kunt zoveel in een blik leggen, zonder woorden. Daphne heeft dat fantastisch gedaan. Ze gaat in volle concentratie en kan echt een ander persoon worden. Zodra zij begon te acteren, had ze niet meer haar eigen blik. Het was de blik van Rosita.”
Agten: “Wannes gaf me enorm heldere instructies. Ik heb hem daarvoor op het einde gefeliciteerd. Hij kon een beweging bijsturen, een woord wegnemen of me vragen om van intonatie te veranderen. Zo monteerde hij de zaken als regisseur binnen één take. Hij vindt perfect het evenwicht tussen weten wat hij wil en de magie laten gebeuren.”
Delfine, jij bent ondertussen een ervaren filmactrice. Heb je Daphne tips gegeven?
Bafort: “Nee, nee, dat doe ik nooit. Je leert het best al doende, door met elkaar te spelen en gefocust te zijn.”
‘Normaal, wat is dat eigenlijk? En waar halen wij het recht om iemands gedrag als al dan niet normaal te bestempelen?’
Agten: “Ik voelde me wel enorm goed omringd, met Delfine, Mieke De Groote en Jos Geens om me heen. Mieke moest een nieuw accent leren voor de film en gaf ook gewoon toe dat ze dat moeilijk vond. Het was fijn om te weten dat we allemaal in hetzelfde schuitje zaten, ervaren rot of niet. Cilou (David, die buurmeisje Chelsey speelt, red.) was een van de jongste acteurs en kon ontzettend professioneel zijn. Tijdens een bepaalde avondscène – het was waarschijnlijk al na haar bedtijd – moesten we een take tien of vijftien keer opnieuw doen. Dat is voor mij al vermoeiend, laat staan voor zo’n kleintje. Nu moest Cilou in die scène van een curryworst happen, en na de vijftiende take fluistert ze in mijn oor: ‘Ik lust eigenlijk geen curryworst’. (schaterlacht) Ik dacht meteen: die gaat het nog ver schoppen.”
In Het Nieuwsblad vertelde jij dat je tijdens je jeugd niemand op tv zag die op jou leek. Heeft dat je ertoe aangezet te acteren?
Agten: “Ik denk dat acteren er altijd heeft ingezeten. Toen ik twee was, palmde ik de camera in de kleuterklas al in. (lacht) Desondanks heerste vroeger wel het idee dat je een bepaald persoon moest zijn om het te maken: een klassieke schoonheid met rechte witte tanden en een Antwerps accent. Ik voelde enerzijds de druk om daarbij te horen, maar besefte anderzijds ook dat ik graag meer mensen wilde zien die net níet binnen dat ideaalbeeld passen. Mocht mijn twaalfjarige zelf me vandaag op set kunnen zien, dan zou ze het haast niet geloven. Daar doe je het uiteindelijk toch voor, om je kleine ik blij te maken.”
Ik las dat jij als tiener vrij timide was, Delfine. Hoe wordt een verlegen kind topmodel?
Bafort: “Ik was enorm introvert en sprak weinig. Sommige mensen hebben weinig last van hun bedeesdheid. Ik had dat wel, want ik wilde allesbehalve verlegen zijn. Als kind liep ik ’s nachts soms door de tuin te dolen. Dan dacht ik: ‘Is dit het nu? Er moet toch meer zijn.’ Ik droomde van het buitenland. Het modellenwerk gaf mij die kans en hielp me, na lang doorzetten, om geleidelijk aan uit mijn schulp te kruipen. Ik ben nog steeds niet de persoon die graag in de belangstelling staat, maar ik ontdekte wel dat ik me thuis voel voor de camera. Omdat je daar facetten van je persoonlijkheid kunt tonen die erin zitten, en waarvan je zo graag wil dat ze er eens uitkomen.”
Daphne, jij was als kind het tegenovergestelde van Delfine.
Agten: “Ik ben vroeg beginnen praten en nooit meer gestopt. (lacht) Ik ging graag met volwassenen om en heb altijd van een publiek gehouden. Zo deed ik dansjes op het feest van mijn oma of zong ik Spice Girls-nummers. Als ik naar hun videoclips keek, kon ik haast huilen omdat ik er zó graag deel van wilde uitmaken. Het was dus aftellen tot ik op mijn twaalfde bij de lokale toneelclub mocht starten.”
Toch heeft het lang geduurd voordat je je voltijds op het acteren stortte.
Agten: “Ik was bang om de sprong te wagen omdat ik nog geloofde in het cliché van de marginale acteur die op water en brood leeft. Naast mijn job ging elke vrije seconde naar theater tot het niet meer houdbaar was.”
Betekende Holy Rosita het keerpunt?
Agten: “Mensen zeiden me dat er een teken zou komen, dat ik zou weten wanneer het tijd was om te springen. Toen Rosita op mijn pad kwam, dacht ik: ‘Als dít geen teken is, dan weet ik het niet meer.’”
Holy Rosita gaat in première op Filmfestival Oostende en speelt vanaf 14 februari in de zalen.
Daphne Agten (33)
• Is geboren en getogen in Hasselt, al zwerft ze naar eigen zeggen rond. • Studeerde in 2020 af aan de Toneelacademie Maastricht.
• Speelde in 2022 de held Gilgamesh in de gelijknamige voorstelling van KVS, Platform 0090 en Mesut Arslan.
• Vertolkt het hoofdpersonage in Wannes Destoops Holy Rosita, haar debuut op het grote scherm en de openingsfilm van Filmfestival Oostende.
• Is verder te zien in de kortfilm Astro, die in maart in première gaat.
• Staat dit jaar nog op de planken met Penthesilea van Internationaal Theater Amsterdam en met Goodbye_porn van Teddy’s Last Ride.
•Is bijna tien jaar samen met haar partner, die in Frankrijk woont.
Delfine Bafort (44)
• Werd geboren in Gent.
• Won in 1996 de modellenwedstrijd van Flair, die haar carrière lanceerde.
• Behoorde samen met onder anderen Hannelore Knuts en Anouck Lepère tot de Belgian Wave van topmodellen in de jaren negentig en nul.
• Maakte in 2003 haar filmdebuut in Steve + Sky van Felix van Groeningen en werkte nadien samen met regisseurs als Vincent Gallo, Dimitri de Clercq en Willem Wallyn.
• Speelt in Holy Rosita Sabrina, de buurvrouw van het hoofdpersonage.
• Maakte een grote comeback als model en werkt aan een theatervoorstelling met de familie Pinoy.
• Woont samen met haar man, acteur Arend Pinoy, en hun kinderen Ellis Mikky (7) en Lio (4).
Meer cultuurtips
Door Catherine Kosters. Beeld: Lalo + Eva.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier