Van dromerige lyrics tot soundscapes: 8 melancholische platen om de herfst mee in te zetten
Geen beter antidotum tegen de herfstblues dan een paar dromerige platen om je aan op te warmen. Met deze recent verschenen muzikale langspelers verzetten wij ons de komende weken alvast een beetje tegen het omslaande weer.
1. Eefje de Visser – Heimwee
Vier jaar na Bitterzoet, komt de Nederlandse singer-songwriter Eefje de Visser met een nieuw ijzersterk en poëtisch album vol dromerige indie-pop. Net als op haar vorige plaat doorploegt de Visser intieme, maar collectief menselijke thema’s als melancholie en verlangen, nostalgie, de ongrijpbaarheid van liefde en die van het leven tout court. Oók net als op haar vorige plaat combineert de Nederlandse op Heimwee sfeervolle arrangementen met een karakteristieke en dromerige elektropop-sound en met prachtig poëtische teksten. Het mooie aan die teksten is, dat ze – net als poëzie – vaak tot diep in het hart boren, zonder al te veel prijs te geven over de praktische invulling ervan, waardoor je als luisteraar aan elke song op de herfstplaat ook een klein beetje je eigen invulling kunt geven.
Met Heimwee trekt Eefje de Visser je voor de vijfde keer binnen in haar heerlijk hypnotische en gelaagde universum. Een mystieke ervaring die niet alleen je hart verwarmt op een kille en herfstige oktoberavond, maar die je de indruk geeft de donkere schoonheid van het leven – en alle emoties die daar af en toe bij komen kijken, weer net dat tikkeltje harder te gaan appreciëren.
2. Wunderhorse – Midas
Nieuw werk van Wunderhorse, dat staat traditiegetrouw garant voor aanstekelijke indie rock met gitzwarte gitaarpartijen en rauwe songs die herinneringen ophalen aan Kurt Cobain in zijn Nirvana-tijdperk. Op hun nieuwe album, Midas, gaan de jongens van Wunderhorse echter nog iets verder dan hun gebruikelijke sound: voor het eerst vermengt hun grungy, alternatieve rockgeluid zich met een lichtere en meer dynamische sound. Explosief gitaarspel wisselt de band op Midas af met rustiger en meer broeierige passages en met introspectieve teksten over hete maatschappelijke hangijzers. Een frisse, en ongepolijste energie die verder kijkt dan de grote Britse post-punk bands, als The Cure en Pearl Jam, uit het verleden, en zich nu ook wederzijds laat beïnvloeden door hedendaagse indie-rock bands als Fontaines D.C. en IDLES.
3. Clairo – Charm
Wie de derde langspeler van Amerikaans singer-songwriter Clairo opzet, waant zich instant in een gezellige houten boshut met mistig uitzicht over de met dauw benevelde velden. Charm, zoals die derde langspeler getiteld werd, staat dan ook vol melodische lo-fi-indie die gedragen wordt door dromerige pop-melodieën en een zacht en sfeervol stemgeluid. Terwijl ‘Sexy to someone’ perfect de volgende indie-hit zou kunnen zijn die tijdens een regenachtige autorit in oktober op maximal volume door de muziekboxen van je wagen knalt, brengt ‘Slow dance’ een iets meer jazzy getint geluid en gaat ‘Juna’ voor een groovy dansbare sound met een vleugje elektro erdoorheen. Wat ons betreft van het beste dat een herfstplaat te bieden heeft.
4. Jamie xx – In waves
De zomer is voor festivals, de winter voor broeierige dansfeestjes in een tot de nok gevulde underground biergarten – of voor pakweg een avondje dansen in een met rode lambrisering verlichte bol van het Brusselse Atomium. Dat de atmosferische en minimalistische elektropop slash UK garage slash house slash ambient van Jamie xx, zich daar perfect toe leent, behoeft eigenlijk geen verdere uitleg. Met zijn tweede soloalbum In Waves zet de muzikant – ook wel bekend als één deel van de driekoppige indieband The XX’ – voluit in op de dansvloer. Het resultaat is een intense en energieke plaat die de luisteraar meeneemt op een etherische reis vol zweterige danspassen en lijfelijke trance.
Het concept achter de plaat is trouwens al even geniaal als de uitvoering ervan: voor zijn muzikaal experiment vol vloeiende soundscapes liet xx zich inspireren door de onvoorspelbaarheid en de kracht van water. Net zoals de zee het land in golven bedekt bij vloed, wil hij de muziek op In Waves gebruiken om luisteraars mee te nemen op een emotionele trip aangestuurd door de willekeur en intensiteit van knap georkestreerde muzikale golven.
5. Girl in red – I’m doing it again baby
Op I’m doing it again toont Girl in red zich donkerder en muzikaal volwassener dan ooit. Net als op If i could make it go quiet verkent de Noorse singer-songwriter ook hier weer verschillende persoonlijke thema’s met een maatschappelijk randje. Zo zingt ze over de vraagstukken rond identiteit en mentale gezondheid die ze als tiener doorworstelde, over de zoektocht naar houvast in haar queer identiteit en over het bij tijden ondoorgrondelijke doolhof van menselijke relaties. Hoewel een rauwe en emotioneel eerlijke songwriting het handelsmerk blijft van Girl in red, breidt ze haar geluid op muzikaal vlak uit naar rock, grunge en zelfs elektro, wat van I’m doing it again een meer dynamisch en gelaagd album maakt, dan haar voorgaand werk was. Kortom: het ideale luistervoer voor een melancholische herfstavond.
6. Nick Cave & The bad seeds – Wild God
Hoewel het werk van Nick Cave zich al zo goed als altijd liet kenmerken door een soort rauwe donkerheid en door lyrics die reflecteren over belangrijke levensthema’s als pijn, lijden, dood en liefde, steeg die ruwe duisternis in zijn muziek sinds het verlies van zijn zoon Arthur naar ongekende hoogtes. Een periode van intense rauw vertaalde zich in een paar minimalistische albums waar voor vreugde, of voor een klein zilveren randje om het verdriet heen, geen plek was. Dat verandert op Wild God, het nieuwe album dat hij een kleine maand geleden uitbracht met The Bad Seeds. Net als in recente interviews klinkt daar voor collega-rouwenden voor het eerst sinds lange tijd een hoopvolle boodschap door, zijnde: ooit wordt het beter. Niet dat de pijn van verlies ooit volledig zal slijten, maar ook door die zweem van duisternis en verdriet, is er wel degelijk opnieuw plek voor intense vreugde en geluk.
7. Midwife – No depression in Heaven
Ook No depression in Heaven, het derde studioalbum van Amerikaans muzikante Midwife, reflecteert over thema’s als rouw, verdriet en liefde. Net als op haar vorige platen haalt de singer-songwriter ook hier weer een ethereal en dromerig geluid boven, dat elementen van shoegaze en ambient met elkaar combineert. De sferische mix van melancholische melodieën en etherische vocalen zorgt voor een mystieke sfeer, die je als luisteraar meevoert op een introspectieve reis naar binnen. Dat Midwife uitblinkt in persoonlijke en poëtisch getinte teksten, zorgt voor een uniek soort emotionele diepgang en gelaagdheid in haar muziek. Een herfstplaat om even over na te denken.
8. Fred again.. – Ten days
Een optreden van Fred again.., dat staat garant voor een avondje stevig dansen tussen een hoop bezwete bovenlijven, ook al regent het die dag pijpenstelen en is het optreden gewoon in openlucht. Wat wij naast goed gekozen beats en etherische soundscapes, vooral zo intrigerend vinden aan de muziek van het Britse wonderkind? De bijbehorende inter-mediale visuals die een inkijk geven in zijn persoonlijke leven én het hypnotiserende vermogen om met eenvoudige lyrics en instrumentale sounds te raken aan fundamentele en diepmenselijke menselijke gevoelens, als vervreemding, eenzaamheid, vriendschap en verbondenheid. Een knap staaltje authenticiteit en muzikaal vernuft dat hij ook op Ten days weer bovenhaalt. Naast zijn karakteristieke gebruik van samples en emotionele beats, verkent Gibson, zoals de échte naam van Fred again.. luidt, op dit album muzikaal de grenzen tussen vlot verteerbare elektro, house, techno, pop en hiphop.
Meer cultuur:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier