BLOG: knuffelen in het openbaar bij de scouts
Vorige zondag moest ik even wachten in de hal van het Brusselse Centraal Station. Da’s op zich niet echt het vermelden waard, maar er gebeurde iets dat me aan het denken heeft gezet. Terwijl de zwaar bewapende militairen er nog altijd rondliepen – iets wat me tussen haakjes niet echt een gevoel van veiligheid gaf – verzamelde zich een groep volwassenen die duidelijk met de minuut ongeduldiger werden. Dat intrigeerde me. Ik wou een koffie gaan kopen in het bekende koffiehuis in de inkomhal, maar ik besloot even te wachten, nieuwsgierig naar wat er zich zou afspelen.
Mijn geduld werd al snel beloond. Na een paar minuten kwam er een grote groep jonge scouts aan. Ze stapten al lachend de grote trap op, duidelijk nog altijd in de opperste beste stemming na wat een geweldig weekend moet zijn geweest. En toen gebeurde het: het moment kwam waarop de ouders hun kroost gingen verwelkomen. En dat gebeurde bij de meesten een beetje lauwtjes. De meeste zonen of dochters – ik schatte hen een jaar of acht, negen – kregen een haast onmerkbare kus op de wang of een korte knuffel. Dat verbaasde me, zoveel gecontroleerde emotie.
En toen zag ik haar: een frêle zwart meisje dat al lachend op zoek ging naar haar moeder. Toen ze die gevonden had werd er, in tegenstelling tot de rest van het pak, stevig geknuffeld en gelachen. Dat vond ik een heel mooi gezicht. En de anderen? Die stonden erbij en keken ernaar. Al waren er een paar ouders bij die hun kind toen ze dat zagen opeens weer wat hechter vastnamen.
Of het te maken heeft met cultuur of gewoon toeval was, ik zou het niet kunnen zeggen. En eigenlijk maakt het ook niet veel uit. Waar het op neerkomt is het feit dat knuffelen in het openbaar duidelijk aanstekelijk werkt. Vandaar mijn oproep: knuffel er op los, want het zet anderen aan hetzelfde te doen. En daar kan niemand tegen zijn. Toch?