BLOG: de enige man voor wie wij een lumbago overhebben

Ilse Ingang

09 jul 2016

Eindredacteur Ilse Ingang trotseert modderbaden en zonneslagen voor the one and only, The Boss.

Ik ben niet zo’n fan van beweging. Ik bewonder ze wel, de mensen die geheel vrijwillig trainen voor een halve marathon en die nog uitlopen ook. Ik ben ook niet zo’n fan van massa’s. Paniekaanval op mijn eerste Werchter, hoe rock-‘n-roll was dat?

Paniekaanval op mijn eerste Werchter, hoe rock-‘n-roll was dat?

Waarom ik vandaag dan toch fluitend naar de wei trek? Voor één man, en één man alleen: Bruce Springsteen. Ik heb ‘m inmiddels 13 keer gezien, en elk concert bleef aan mijn ribben plakken.

Memorabel was The Rising tour. We zakten daarvoor af naar Bercy in Parijs, een jaar na 9/11. Ik zie het nog voor me: de zakenmannen in hun strakgesneden pak. Al bij de eerste noten van de E Street Band ging de das uit., het jasje ook. Alles en iedereen versmolt tot één kolkende massa. Come on up for the rising, come on up for the rising tonight.

Springsteen is voor mij de stem van de hoop. Drie uur lang het gevoel krijgen dat alles mogelijk is. Fuck de cynici, gewoon gáán en zien wat ervan komt.

“Ik was dertien, zat gevangen in mezelf. Toen pakte ik een gitaar vast, keek in de spiegel en wist: dit ben ik”, vertelde hij in een documentaire. Goddank voor dat moment.

Straks trek ik dus weer naar de wei, en ik weet nu al dat ik daar maanden op kan teren. Verwarrende tijden vragen om simpele helden. Of, zoals The Boss, het zelf verwoordt: “I don’t know anybody who can really explain music. What it does to the brain, what it does to the heart. But it does something that we need.”