Clara (34) boekt bands voor Dour: “Alles wat op een gewone maandag niet kan, kan op een festivalwei wel”
Geen zomer zonder festivals. En al zeker niet voor echte fans. Clara Dhilly (34) is communicatiemedewerker en booker voor Dour festival. “De bezoekers van Dour zijn een beetje crazy, maar op een goeie manier. Sociale normen worden losgelaten en iedereen wordt terug een beetje puber: heerlijk.”
Clara Dhilly: “Mijn eerste keer Dour was in 2014: ik werkte toen nog voor de nationale federatie van alternatieve radio’s in Frankrijk en elk jaar zonden wij live vanop het festival een night show uit. Ik wist op voorhand niet goed wat te verwachten: vooral de omvang van het festival schrikte me af. Ik hield op dat moment vooral van kleinere nichebands en was bang dat ik me tussen al die grote podia wat verloren zou voelen.
Maar het was een instant love crush. Dour mag dan wel groot zijn, dankzij de hechte community voelt het toch meteen een beetje als thuiskomen. Doordat er zoveel verschillende stijlen spelen vind je altijd wel ergens aansluiting – of je nu van dance, hiphop of reggae houdt.”
“Als ik nieuwe festivalbezoekers een tip mag geven: spreek op voorhand met je vrienden een safe zone af voor als je elkaar kwijtraakt en doe voor de rest vooral je eigen ding. Meer nog dan bij andere festivals draait Dour niet per se om rondhangen bij bands en vrienden die je al kent, maar vooral om nieuwe onverwachte ervaringen. Iets waar we ook in onze line-up rekening mee houden: grote namen als Netsky en Amelie Lens mogen uiteraard niet ontbreken, maar daarnaast boeken we ook veel minder mainstreamartiesten. Vooral op Le Labo, het intiemere avant-gardistische indiepodium, waarvoor ik sinds twee jaar de programmatie doe, is er ruimte voor experiment.”
Meer nog dan bij andere festivals draait het op Dour om nieuwe ontmoetingen: met festivalgangers, maar ook met bands die je nog niet kende
“De bezoekers op Dour, die zijn een beetje crazy. (lacht) Maar op een goede manier. Vorige zomer startte een dronken festivalganger een ‘give back the power to the chair’-cult. Wat begon als een absurde grap van één man met een campingstoel op zijn kruin, eindigde op zondagavond in een optocht van zo’n vijfhonderd boven de massa zwevende krukjes en stoelen, terwijl de eigenaars uit volle borst ‘chaiseeee’ zongen. Zo typisch Dour. Alles wat je op een gewone doordeweekse maandag op kantoor misschien wel zou wíllen doen, maar niet kan – omdat je nu eenmaal een normaal functionerende volwassene in een wereld met sociale normen en regels bent – dat kan op Dour wel. En dat is heerlijk.”
“Mijn beste festivalervaring tot nu toe was de eerste postcorona-editie van Horst. Het was de allereerste keer na twee jaar van lockdowns en isolement dat ik nog eens alleen eropuit trok. Omdat ik tijdens de pandemie ook voor de eerste keer mama werd, was het extra bijzonder. Toen ik die gezellig roezemoezende massa voor het podium in de zon zag, besefte ik meteen: dit is exact wat ik al die maanden gemist heb – en veel festivalgangers met mij, denk ik. Ik ben dan toch maar wat langer blijven plakken dan eerst gedacht.”
Meer over de festivalzomer:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier