Friet met gouden randje
Eind deze maand opent de veelbesproken frituur van Sergio Herman de deuren in Antwerpen. Onze foodexperte Evelien Rutten ging al eens voorproeven in Den Haag.
In november ging ik frieten eten bij Sergio Herman. Die heeft nu ook een frituur. Of nee, sorry, een Frites Atelier. Inclusief wapenschild en marmeren interieur met gouden letters. Bij Frites Atelier in Den Haag staat een lange rij nieuwsgierigen. Niet iedereen gaat overstag. “Hé, kijk, dat is de frituur van die Sergio, je weet wel, de kok.” “Sergio wie?” Het bevestigt mijn vermoeden dat Sergio Herman vooral in Vlaanderen bekend is, waar een publiek woont met een nieuwe nationale sport: online proberen te reserveren bij The Jane.
Frieten eten bij Sergio is een totaalervaring. Over elk detail is nagedacht, van de Kamagurka-servetten tot de nostalgische sauspotten. Maar de ‘ultieme’ frituurervaring is een persoonlijke kwestie. Bij mij is ze gebaseerd op een tekening in Suske en Wiske: Lambik die op een winderige herfstavond stopt bij een frietkot op een verlaten plein. Hij bestelt een puntzak gloeiendhete frieten met mayonaise die hij opeet, weggedoken in de kraag van zijn jas. Niets van dat bij Sergio. Hij serveert culinair verantwoorde frieten van ongeschilde aardappelen, met als specialiteit een caesar salad friet, afgewerkt met limoenzeste. Als je je een weg baant door de groensels, parmezaan, het krokante kippenvel en de ansjovismayonaise, kom je uiteindelijk bij de frieten. Zelf koos ik voor frietjes met Flemish beef stew, stoofvlees dus. Die komt met fijngesneden peterselie, tuinkers en ingelegde mosterdzaadjes. Een verrukkelijke combinatie, zeker omdat het stoofvlees fucking perfect is.
Misschien volgende maand eens een simpel bintje proberen?
Er valt veel goeds te zeggen over Sergio’s frituur, ware het niet dat ik me stoorde aan één detail: de frieten. Hij werkt met Zeelandse aardappelen en wisselt elk seizoen van soort. De flauw smakende frieten van november waren krokant, maar vanbinnen niet kruimig: eerder waxig. Misschien volgende maand eens een simpel bintje proberen?
Voor iemand mij beschuldigt van misplaatst chauvinisme – dat een buitenlander geen frieten kan bakken – wil ik het hebben over De Fritchinees in Hemiksem, mijn thuisbasis. Daar krijg je ge-wel-dig lekkere, écht Belgische frieten. Achter de toog staan meneer en mevrouw Fritchinees in hun outfit van de C&A. Ze zijn niet bijzonder vriendelijk en vergissen zich weleens met de bestelling, maar ze hebben alleen tevreden klanten. Een frituurbezoek hoeft voor mij niet chic te zijn, een beetje groezelig mag zelfs. Je wéét ook dat curryworst met frieten niet gezond is, maar af en toe is een – kuch – caesarsalade niet genoeg om je oerbrein te plezieren. En net dát element heeft Sergio een beetje weggenomen met zijn gastronomisch verantwoorde Frites Atelier: de guilty pleasure.
Sergio opent binnenkort een filiaal in Antwerpen, maar zal er moeten concurreren met het pas geopende De Frieterij, een nieuwe nostalgische frituur met huisgemaakte garnaal- en kaaskroketten, vers stoofvlees en biologische curryworsten. Zelfs McDonald’s heeft nu ‘generous fries’ in het aanbod: dikke, hipster friendly frieten met de schil er nog aan. Vanavond frietjes halen?