Straffe getuigenis: Mieke (50) werd ingeruild voor een tien jaar jongere vrouw.

Isabelle Puskas

22 apr 2017

Op het diepste punt van mijn huwelijk – een van de donkerste punten in mijn leven – volgde ik een cursus creatief tekenen. Op een dag vroeg de leraar ons iets te tekenen wat ons veel verdriet had gedaan. Kun je je voorstellen dat ik niets kon bedenken? Mijn man bedroog me en wilde weg voor een jongere vrouw, negen jaar huwelijk stond op springen, er hing een faillissement en loonbeslag boven mijn hoofd en mijn oudste broer lag op sterven, maar ik kon me niks voor de geest halen wat me verdrietig maakte. Vreemd, hé? Geen idee hoe ik door die periode van echtscheiding en aanverwante ben gesparteld. Geen idee hoe ik zo kalm ben gebleven.

Misschien klopt het wel: als je in het oog van de orkaan zit, waarbij het buiten om je heen stormt, dat je dan zelf onbeweeglijk blijft.

Ik herinner me alleen dat ik heel moe was, uitgeput. En pas twee jaar later, na de breuk van een nieuwe relatie die eigenlijk niet eens zo belangrijk was, heb ik tranen met tuiten geweend. Toen kwamen er emmers verdriet uit.

Lees hier hoe Marijke na 11 jaar haar “tweede eerste keer” beleefde.

Toen ik Bart ontmoette was ik vriendin nummer vier

Toen ik Bart ontmoette, zes jaar ouder dan ik, zat hij in een echtscheiding, gecombineerd met een zakelijk faillissement. Hij had toen drie vriendinnen tegelijk, ik was nummer vier. Misschien hadden er alarmbellen moeten rinkelen, maar hij was charmant en ondernemend, had zin voor humor, en vooral: hij was zo’n goede papa. Zijn eerste vrouw had hem verlaten en hun zoon meegenomen. Hij miste die jongen en kwam daar ook heel eerlijk voor uit. Dat vertederde me. Hij importeerde luxeaccessoires, had goede smaak. Hij durfde te dromen: van veel winkels, internationaal succes. Als geen ander begreep hij hoe ik in elkaar zat, we hadden een enorme klik. Samen konden we onze dromen verwezenlijken, dat gevoel had ik. Ik aarzelde niet om alle papieren te ondertekenen, en de verantwoordelijkheid te nemen voor onze zaak, omdat hij al een faling achter de rug had en dat niet meer kon.

Achteraf zeiden vriendinnen: ‘Maar Mieke, wij dachten dat jij dat wist van al die andere vrouwen, want je stak je kop zo duidelijk in het zand’.

Dat gevoel had ik helemaal niet. Ik zag wel dingen. Dat hij thuis plots een ander aperitiefje begon te drinken, bijvoorbeeld. En dan hoorde ik een van onze jonge medewerksters vertellen dat dat haar lievelingsdrankje was. Of dan had hij een jongere vriendin die een beetje in de problemen zat, en of die even bij ons mocht intrekken? Wij hadden een kast van een huis, dus waarom niet? Misschien was ik naïef. We zijn ooit zes maanden uit elkaar geweest, maar hij miste zijn gezin, miste mij, en wilde ons terug. En ik dacht dat we het wel te boven zouden komen. Tot Tanja begon te werken voor ons. Tien jaar jonger dan ik, achtentwintig, naïef en fris, en in volle adoratie voor Bart. Zij keek het licht uit zijn ogen. Ik merkte meteen dat ze iets voor hem voelde, en dat ze jaloers was op mij. Als ik in de zaak kwam, bekeek ze mij van onder tot boven en had ze de volgende dag hetzelfde aan. Ik heb dat kind zien veranderen in een gesofisticeerde jonge vrouw, en ik heb hun affaire laten gebeuren.

Ontdek de straffe getuigenis van Kathleen die na 27 jaar huwelijk opnieuw single werd.

Ik was op, ik had niets meer om te geven.

Onze laatste vakantie samen met onze dochters, had eigenlijk niet meer gehoeven. Hij belde de hele tijd met haar en ik begreep dat zij een ultimatum had gesteld: je vrouw of ik. Zij heeft het gehaald, al heeft het niet lang geduurd. Zij hebben ruzie gekregen over de kinderen, en hij heeft partij gekozen voor zijn dochters. Dat ze zo veel jonger was... ach, ik veronderstel dat hij last had met het ouder worden. Dat hij in die jonge ogen een enthousiasme zag dat ik als moeder van twee misschien niet meer had. Ik heb me misschien te veel teruggeplooid op de kinderen. Maar dat kun je een vrouw niet verwijten, vind ik, die luiers zijn er wel, en later is dat huiswerk er ook. Maar ik ben in die periode vergeten dat ik naast moeder, ook nog vrouw en minnares was. Daar heb ik me misschien aan bezondigd.

Hij zei het weleens tegen mij, als mopje: jij bent al voorbij je vervaldatum.

Ik vond dat een flauw grapje, maar lag er niet van wakker. Hij maakte wel meer van die opmerkingen: ‘Bij mijn eerste vrouw heb ik één kind, bij mijn tweede vrouw twee en bij mijn derde maak ik er drie’. Hij miste het om verliefd te zijn, heeft hij me ooit gezegd. Tja, als hij alles wil weggooien voor een gevoel dat per definitie eindig is, wat kan ik daar dan tegen beginnen? Ik vond het jammer dat hij niet wilde zien wat wij hadden, hoe waardevol dat was. En misschien heb ik niet gevochten, omdat ik voelde dat ons huwelijk gedoemd was om te mislukken. Uiteindelijk kon ik hem niet geven wat hij wilde. Die man had zo veel nood aan zelfbevestiging, dat kon ik niet blijven opbrengen. Onze zaak faalde, er werd mij loonbeslag opgelegd, mijn broer lag op sterven... Ik was op, ik had niets meer te geven. Uiteindelijk was dat meisje bijna bijzaak. Hij is ondertussen alweer bij een andere vrouw, twintig jaar jonger dan hij, die gescheiden is en twee kinderen heeft. Zij houdt hem veel meer onder de duim en dat lijkt goed te gaan. Hij heeft ons – mij, de dochters, mijn zussen – uitgenodigd voor het trouwfeest. We willen er allemaal bij zijn, waarom zouden we niet? Ik gun hem zijn geluk, hij wenst mij het beste en hij is goed voor de kinderen. Ik ben sinds kort van dat loonbeslag af en ga voor het eerst sinds lang met vakantie. Het leven is mooi.”

Lees hier ook de straffe getuigenis van Ann die op haar 40ste moeder werd.

Openingsbeeld: stockbeeld.