Omdat het dit weekend opnieuw moederdag is, delen we het verhaal van Claudia en Sophie: beide dolgelukkig met hun zoon Juliann (5 maanden). Hoewel het koppel zo’n 17 jaar in leeftijd verschilt én een baby hun leven drastisch veranderde, hebben ze het gevoel dat ze met de komst van hun zoon de jackpot hebben gewonnen.
Sophie: “Tussen Claudia en mij zit zeventien jaar leeftijdsverschil. Ik ben zevenentwintig, Claudia is vierenveertig. Voor mij was moeder worden een vanzelfsprekendheid, net zoals mijn wens om zélf een baby te dragen. Voor Claudia is het verlangen naar het moederschap er geleidelijk aan gekomen.”
Claudia: “Ik moet bekennen dat ik toch wat angstig stond tegenover het idee. Ik voelde me gelukkig, zowel in mijn relatie als in mijn leven. De komst van een baby zou alles veranderen, maar vandaag hebben Sophie en ik het gevoel dat we de jackpot hebben gewonnen. Juliann is een fantastische baby; één blik op onze zoon volstaat om ons te doen glimlachen. En ons leven staat verder ‘Het enige wat telt, is de liefde die je geeft’ ook niet stil: we zien onze vrienden nog altijd, gaan uit eten... Het gaat als vanzelf.”
“Wat is trouwens een ‘klassiek’ gezin? Het enige wat uiteindelijk telt, is de liefde die je geeft”
Sophie: “Wat níét zo vanzelf ging, was die baby krijgen. Vanuit juridisch oogpunt gaat alles veel vlotter dan pakweg tien jaar geleden, maar de praktijk is best zwaar. Eerst wacht je op een donor: zes maanden van geduld, maar ook van onzekerheid, met talloze bloedonderzoeken, echografieën en inseminaties. En de zwangerschapstesten, die bij ons de eerste vijf keer negatief bleken te zijn. Pas na de zesde poging, na negen maanden ‘proberen’, en na een eerste afspraak voor ivf kregen we te horen dat ik zwanger was. Onze entourage heeft ons altijd erg gesteund en aangemoedigd, we zijn erg open over onze baby, en we zullen nooit liegen tegen onze zoon over zijn papa. Op een dag vertellen we hem het verhaal over de anonieme man die ons in staat stelde een zoon te krijgen.”
Claudia: “Voor ons is deze kleine jongen een cadeau, de vrucht van de gemeenschappelijke wens van twee mensen die van elkaar houden, maar ook een grote verantwoordelijkheid. Plotseling leven we niet meer voor onszelf, maar voor hem en in functie van hem.”
Sophie: “We moeten ook de laatste taboes doorbreken, mentaliteiten laten evolueren en afstappen van het klassieke gezinspatroon. Wat is trouwens een ‘klassiek’ gezin? Het enige wat uiteindelijk telt, is de liefde die je geeft.”
Lees ook:
