Getuigenis: de affaire van Ellen redde uiteindelijk haar huwelijk

Isaline Put

11 jun 2022

Ellen had het allemaal: een lieve man, leuke zonen en een uitdagende baan. En toen ontmoette ze ‘die andere’. Die haar in vuur en vlam zette en haar hele leven overhoop gooide.

“Eigenlijk had ik een heel gewoon, normaal en gelukkig leven. Had iemand me voorspeld dat daar een minnaar bij zou komen, ik zou het nooit hebben geloofd. Ik hield van mijn man Peter, onze drie kinderen hadden het druk met tiener-zijn en mijn werk als muzikante gaf me veel voldoening. Waar in dat plaatje zou er ruimte, laat staan behoefte zijn aan een minnaar? En toch is het gebeurd. Alsof het moest gebeuren, alsof er een soort injectie nodig was om alles en iedereen naar een hoger niveau te tillen. Al moesten we daarvoor eerst ook de dieperik in.”

Twee vreemden in het park

“Mijn man is architect, zelf geef ik dwarsfluitles in twee muziekscholen en word ik regelmatig gevraagd als muzikante bij concerten. Een leuke afwisseling. De kinderen begonnen wat groter te worden, waardoor ik me meer kon vrijmaken voor die concerten. Onze oudste zoon was er toen 16, de tweede 14 en de jongste van 11 zat nog op de lagere school. Hij vond het fijn als ik ’s ochtends een eindje met hem meefietste naar school. Niet het hele stuk, de laatste kilometer fietste hij alleen. Met zijn mama aankomen op school op die leeftijd, dat doe je niet. Ik maakte altijd rechtsomkeer bij het bushokje en fietste dan terug door het park. Een momentje helemaal voor mezelf. Heel vaak ging ik even op een bankje zitten. Ademen, kijken, me leegmaken en opladen vóór mijn werkdag begon. In dat park lopen heel wat joggers ’s morgens. Zo ook Steven. Ik zag hem vaak lopen. Soms stond hij ergens te stretchen, of zat hij op een bank uit te blazen. Goed figuur, mooie kop krullend haar, brede glimlach, een erg mannelijke man. Anders dan Peter, die fijner gebouwd is, sluik grijs haar heeft en een hippe bril draagt. Steven was het soort man dat ik nooit gekend heb in mijn leven. Om de een of andere reden ben ik altijd op fijnzinnigere types gevallen, mannen die bezig zijn met creëren. Van Steven wist ik helemaal niets, behalve dan dat hij er robuust uitzag en van lopen hield. Op een dag plofte hij neer op mijn bankje. Vreemd, hij kon om het even waar gaan zitten, maar koos dat bankje. We glimlachten naar elkaar. Ik maakte een opmerking over de koude ochtend, en of dat wel fijn lopen was? Hij antwoordde met een wedervraag: of het wel fijn zitten was op een ijskoud bankje? En zo raakten we aan de praat.”

Spannend en eng tegelijk

“Ik kan het nog altijd niet uitleggen, maar er was meteen een spanning tussen ons, iets lichamelijks, iets dierlijks bijna. We raakten meer en meer aan de praat en ik begon uit te kijken naar ‘onze’ ochtenden. Bovendien betrapte ik mezelf erop dat ik mijn best begon te doen er extra vrouwelijk uit te zien. Niet meer snel meefietsen in die slobberbroek, maar een jurk, mijn haar opgestoken, soms zelfs mijn hakken aan. Ik zag er niets kwaads in, het werd mijn geheime spelletje. Natuurlijk had ik niet zo naïef moeten zijn. Er kwam meer van. Ik nodigde Steven uit om nog een koffie te komen drinken bij mij thuis. Leuk, grapjes maken, subtiel aanraken. En dan nog eens een koffie. En dan ik bij hem. De aanrakingen werden frequenter, het lachen ook, ik huppelde door de dagen en wilde niet toegeven dat er meer aan het gebeuren was. Tot we die ene ochtend kusten en kusten, en kusten.

En toen was er geen houden meer aan. Het ondenkbare was gebeurd: ik had een minnaar. Mijn huwelijk met Peter was altijd goed geweest. Er waren een paar relaties voor hem geweest, maar bij Peter vond ik stabiliteit, een thuis. Er kwam een huis, kinderen, reizen, plannen maken. De seks was niet slecht, maar ook niet stomend. Vrijen had sowieso op een laag pitje gestaan met de komst van de derde, maar we waren er toch in geslaagd de draad weer op te pikken. Peter was heel lief en teder in bed, hij dacht altijd eerst aan mij, ik had niets te klagen. Al was het allemaal wel een beetje voorspelbaar geworden, onze handelingen leken soms rituelen die we gedachteloos uitvoerden en die ons steevast naar een hoogtepunt leidden. Met Steven ontdekte ik een kant van mezelf die ik niet kende. Hij maakte een woeste passie in me wakker. We experimenteerden met alles en nog wat, ik raakte verslaafd aan zijn aanrakingen, aan wild en stout en hard zelfs. Er zat een Ellen in mij die ik helemaal niet kende. Het was spannend en eng tegelijk. Heel vaak wist ik niet wat hij met me ging doen, maar ik voelde een soort tijgerin in mij ontwaken. Wij deden dingen die ik thuis bij Peter nooit zou moeten proberen. Het zou Peter afschrikken, hij zou het gevoel hebben dat het niet om liefde ging, alleen om lust. Intussen begon ik te begrijpen dat ik dít wilde, dat ik begeerd wilde worden, besprongen haast, dat ik de kracht van een man wilde voelen en het vuur dat te lang in mij had gesluimerd wilde voelen branden. Het waren wilde ochtenden, heel lijfelijk. Natuurlijk praatten we ook. Ik kwam meer over hem te weten. Hij was gescheiden, had twee dochters. Hij werkte als kok in een restaurant, waardoor hij de ochtenden altijd vrij had. Niemand wist van onze passie, we gingen nooit samen op stap en we zorgden ervoor dat niemand ons zag. Het leek alsof ik dat wilde deel van mezelf helemaal tot op het bot moest beleven. Ik kon er gewoon niet mee ophouden.”

Veel vragen, maar geen antwoord

“Maar er was ook een keerzijde: ik voelde me ellendig tegenover Peter. Bedrog vond en vind ik nog altijd vreselijk. Het laatste wat ik wilde, was mijn man kwetsen, laat staan hem kwijtspelen. En het kon niet anders of hij merkte dat er iets aan de hand was. Ik was opgewekter, had meer energie en minder tijd. En het ergste van al: ik had geen zin meer om met hem te vrijen. Op een avond in bed sprak Peter me erover aan. Ik biechtte alles op en ons leven stortte als een kaartenhuis in elkaar. Peter was er kapot van en ik eerlijk gezegd ook. De realiteit sijpelde door: ik maakte mijn man en mijn huwelijk kapot, enkel en alleen voor een potje seks. Of klopte dat toch niet? Vond ik bij Steven iets wat ik dan toch had gemist in mijn huwelijk? Maar was dat een reden om mensen die me dierbaar zijn te kwetsen, om wat ik zorgvuldig had opgebouwd aan diggelen te slaan? Hoe egocentrisch was ik geweest? Peter verdiende dit niet, de kinderen ook niet. Waar was ik mee bezig?

‘Ik raakte verslaafd aan Stevens aanrakingen. Aan wild en stout en hard. Dat had ik bij Peter nooit gevoeld’

Mijn geheime paradijs was plots een lelijke, zwarte smet op mijn leven. Peter was niet eens echt boos, maar teleurgesteld en verdrietig. Als een boemerang keerde dat gevoel naar mij terug: hoeveel pijn kun je iemand doen zonder zelf die pijn te voelen? Niet zo heel veel. Ik voelde me ellendig. Peter en ik liepen een aantal weken als zombies door het huis, naast elkaar. Ik vertelde Steven dat de bom thuis was gebarsten, dat hij me even met rust moest laten. Ik nam ’s ochtends een omweg, meed het park en liet niets van me horen. Wat we met ons huwelijk aan moesten, wisten we niet. Ik probeerde bij mezelf te rade te gaan: waarom had ik het gedaan? Ook Peter stelde me die vraag elke dag opnieuw. Ik vond geen afdoend antwoord, maar wat ik wél wist, was dat ik nog altijd van Peter hield. Het waren vreselijke weken, we praatten veel, maar raakten geen meter verder. Het kwaad was geschied, Peter vertrouwde me niet meer en was gekrenkt in zijn mannelijkheid. Hij begon boos te worden, reageerde geïrriteerd op onbenulligheden, voelde zich verraden door mij. En dat was ook zo, ik had hem verraden. Ondertussen liet Steven me niet echt met rust. Op een ochtend ging de bel en stond er een taartje voor de deur. Geen Steven, maar kersentaart. Het bushokje waar ik altijd rechtsomkeer maakte, was versierd met hartjes. Twee weken later stond Steven me daar op te wachten met twee bekers koffie. Hij miste mij. En ik miste hem ook. Hij legde zijn hand op mijn been en meteen ging er een elektrische schok door mijn lichaam. Dat allesoverheersende gevoel was er nog altijd. We spraken af dat we het over twee dagen zouden uitpraten, dan had ik een voormiddag tijd.”

Mama pakt haar koffers

“Die voormiddag werd een ramp. Ik huilde, Steven streelde me de hele tijd en we vielen weer in elkaars armen. Hier viel gewoon niet aan te ontsnappen: Steven had een vrouw in mij wakker gemaakt die niet meer wilde verdwijnen. Ik wilde niet meer alleen de lieve, eeuwig lachende, zorgende Ellen zijn. Terug thuis nam ik een besluit: ik zou alleen gaan wonen. Een soort proefscheiding, tot ik beter wist wat ik met mijn leven aan moest. Ik hield van twee mannen, ik was twee vrouwen. Peter reageerde als verlamd, de kinderen huilden. Mijn hart brak, maar ik kon dat deel van mezelf niet ontkennen en ik wist niet hoe ik dit samen met Peter kon aanpakken. Een collega vertrok voor een paar maanden op tournee en ik mocht tijdelijk in haar appartement wonen. Ik probeerde de kinderen uit te leggen dat ik van papa hield, en dat ik ook altijd van hen zou houden, maar dat ik een tijdje alleen moest zijn omdat mijn hart in de war was en moest genezen. Kindertaal tegen tieners. De jongste klampte zich aan me vast, de middelste reageerde boos, de oudste onverschillig. Ik zorgde ervoor dat ik ’s ochtends thuis was, en ook na vier uur tot een uur of negen. Ik kookte voor de kinderen, waste, maakte huiswerk met hen, maar sliep op het appartement. Peter kwam meestal laat thuis, we meden elkaar. En ’s nachts werd ik een andere vrouw. Dan kwam Steven en werd ik weer die wolvin. Natuurlijk was de situatie onhoudbaar. Ik raakte doodop en uiteindelijk was er niemand gelukkig. Steven wilde steeds meer en hoe meer nachten wij samen doorbrachten, hoe meer ik Peter begon te missen.

‘Ik maakte mijn man en mijn huwelijk kapot, enkel en alleen voor een potje seks. Of klopte dat toch niet?’

Bovendien leek die wilde vrouw haar eigen leven te leiden ondertussen, zonder Steven. Ik begon me anders te kleden. Zette thuis met de jongens de muziek luid en brulde mee met hun rapnummers. Ik liet mijn haar wit-blond, iets wat ik altijd mooi had gevonden bij andere vrouwen, maar zelf nooit durfde. Ik hield meer van mijn lichaam, was minder op de achtergrond aanwezig. Inmiddels had Peter zich herpakt. Hij werkte hard, deed veel met de jongens. Hij las veel boeken over psychologie en relaties, ik zag ze liggen in de slaapkamer. Op een dag begon ik weer met hem te praten. Ik miste hem. Ik miste zijn verantwoordelijkheidsgevoel. Ook een soort van mannelijkheid, maar anders dan wat Steven me bood. Ik besefte wat een geweldig team Peter en ik altijd waren geweest en dat het niet aan hem lag dat ik stukken van mezelf had afgesloten. Dat was iets wat ik zelf had gedaan. We praatten meer en meer, we analyseerden onszelf, ons huwelijk, mijn affaire. En o ja, we maakten ook ruzie. Al zijn verdriet en woede kwamen eruit, ik had geen verweer.”

Gevonden, beleefd en teruggekeerd

“De affaire eindigde. Ik denk dat het vaak zo gaat: je vindt iets bij een ander wat je onbewust toch hebt gemist in je huwelijk of bij jezelf. En dan heb je dat gevonden, beleefd, ontwikkeld… en kun je terugkeren. Als een completer iemand. Mooi in theorie, maar brokken makend in de praktijk. Ik keerde terug en Peter en ik hadden heel wat tijd nodig om opnieuw een stel te worden. Vrijen ging eerst helemaal niet. Daar was heel wat vertrouwen, geduld, openhartigheid en moed voor nodig. Maar het lukt ons, omdat we ondanks alles een diepe verbondenheid met elkaar bleven voelen. Met Steven brak ik helemaal. Hij was er kapot van, maar er was geen andere optie. Als Steven me nog maar bij mijn hand pakte of op minder dan een halve meter van me stond, voelde ik mijn hormonen zo op hol slaan. Hij had iets wakker gemaakt, ik kende dat nu en wilde dat meenemen naar mijn huwelijk. Ik ben Steven daar heel dankbaar voor en hoop nog altijd dat ook hij er iets voor zichzelf heeft uitgehaald. Af en toe zie ik hem lopen in het park en dan rijd ik om. Ik blijf met een warm hart aan hem denken, maar mijn diepe liefde ligt bij Peter. Hij is het die mij heeft toegestaan om een onbekend deel van mezelf te ontwikkelen, terwijl hij er zo vreselijk door gekwetst werd. Bij wie hoor je meer thuis dan bij de man die je de kans geeft om helemaal jezelf te zijn? Ik ben meer van mezelf geworden, en Peter uiteindelijk ook. Ik hoop echt dat – als Peter ooit zoiets overkomt – ik de kracht heb om te blijven, net zoals hij heeft gedaan.”