Celebs

Zoë heeft door borstkanker haar grote droom moeten opgeven

18 jun 2016

Je hebt borstkanker overleefd, het leven wordt weer betrekkelijk normaal, en dan wil je weer aan het werk. Niet altijd even gemakkelijk, zo blijkt. Zoë vertelt haar verhaal.

Geen volgende proef

Zoë (34): “Door de borstkanker heb ik mijn droom om politiecommissaris te worden moeten opgeven. Ik had de selectietesten voor de opleiding goed doorstaan, maar de medische dienst en de verzekeringsinstellingen vreesden dat ik zou hervallen, vermoed ik. Dat risico wilden ze niet nemen. Ik vond het verschrikkelijk toen ik hoorde dat ik niet verder mocht met mijn carrière. ‘Jij hebt kanker gehad, dan kun je niet door naar de laatste proef’, zei de arts van de federale politie. Ik protesteerde en zwaaide met de brief van mijn oncoloog; daarin stond zwart op wit dat ik voldoende aangesterkt was.

Medisch gezien kon ik mijn carrière om het even waar voortzetten. Niet door naar de volgende proef? Mijn hart bonkte in mijn keel bij de gedachte. Ik had kanker overwonnen, en nu kreeg ik zo’n professionele opdoffer. Dat kon toch niet... De chemo, de bestraling, het verlies van mijn haar, een borstamputatie en een behoorlijk pijnlijke borstreconstructie, waarbij spier- en vetweefsel uit mijn rechterbil was verwijderd om mijn nieuwe borst mee op te vullen... Ik had me er dapper doorgeworsteld. Ik had teruggevochten en het leven had me beloond met een wonderbaarlijke genezing. En nu dit.”

Geslaagd, en toch nog afgewezen

“Ondanks het bezwaar van de politiearts ging ik door met de selectierondes. Alle testen voor de opleiding tot politiecommissaris doorstond ik met succes. Van de 750 kandidaten die uit alle hoeken van Vlaanderen kwamen, was ik een van het selecte groepje van vijf die waren overgebleven. Want je wordt echt grondig gescreend voor die opleiding. Er zijn psychotechnische en psychologische proeven, individuele en groepsrollenspelen, schrijftesten en loodzware fysieke eisen. Toen ik dat allemaal had gehaald, dacht ik: zie je wel, ik kan het. En toen kwam de boodschap – dit keer via de telefoon – dat ik toch was afgewezen, om mijn borstkankerverleden.

Opnieuw weigerde ik om mij bij dat vonnis neer te leggen. De ziekte had me sterker gemaakt. Tijdens mijn herstel had ik geen moment overwogen dat ik het niet zou halen, hoewel mijn overlevingskans één op de twee was. Het was erop of eronder en ik ging voor de overwinning. De winning spirit van een sportvrouw, want sportmensen geven nooit op. Ik heb jarenlang korfbal gespeeld in competitieverband. Ook tijdens mijn chemobehandeling ben ik blijven korfballen met mijn team. Als ik draaierig werd, ging ik even aan de kant staan.

Tijdens mijn ziekte ontdekte ik wie ik echt was, en hoeveel veerkracht er in dat verzwakte lijf van me zat

Ik had mezelf voorgenomen dat ik geen statistiek zou worden, en mijn overlevingskracht bleek verbluffend. In die periode ontdekte ik wie de echte Zoë was, en hoeveel veerkracht er in dat verzwakte lijf van me zat. Ik heb de ziekte ook nooit verborgen. Van een pruik wilde ik niet weten. Ik draag de vele littekens op mijn lichaam ook met waardigheid: van de inkepingen aan mijn sleutelbeen voor de chemo-katheter tot de lange, ruwe littekens op mijn bil en rond mijn nieuwe borst. Het zijn eretekens, een ode aan mijn nieuwe leven.”

Een overwinning voor andere vrouwen

“Die opleiding tot politiecommissaris zag ik als een laatste ereteken, het ultieme bewijs dat ik er weer stond, dat ik alles aankon. Daarom besloot ik de diskwalificatie wegens borstkanker aan te vechten. En ik heb gewonnen. Begin 2014 verscheen een nieuw artikel in het Staatsblad, waardoor kandidaten niet meer klakkeloos kunnen worden uitgesloten op basis van een borstkankerverleden. Dat is een grote overwinning, vooral voor alle vrouwen die na mij komen.

Zelf ben ik van sector veranderd. Ik werd opvoedster op een internaat voor schipperskinderen en sinds kort werk ik voor de sportdienst van de stad Antwerpen. Toch ben ik geen supervrouw. Achter elke sterke vrouw staat echt wel een sterke man. In de slotperiode van mijn gevecht tegen kanker heb ik Omar, mijn fantastische vriend, leren kennen. Hij was mijn steun en toeverlaat tijdens die moeilijke tijd. Omar inspireerde me om het leven met een open geest en vol vertrouwen tegemoet te gaan. We zijn nu de trotse ouders van Binta, ons dochtertje van elf maanden. Wat is een mooiere ode aan het leven?”

Borstkanker komt vaak heel dicht bij je in de buurt. Lees hier de 12 tips om de kans op kanker te verminderen.