Getuigenis: Ilse is parttime mama met een dubbelleven

Feeling Redactie

20 nov 2021

Scheiden doet lijden, en als er kinderen zijn, is er vaak een huizenhoog schuldgevoel. Co-ouderschap ligt voor de handen maar vraagt een serieuze inspanning. Na het gemis kwam voor Ilse het nieuwe geluk.

Hechte vriendschapsband

Ilse (46): “Iets meer dan drie jaar geleden gingen mijn ex-man en ik uit elkaar. Het was een heftige periode. Op dat moment kwam er ontzettend veel samen in mijn leven. Ik werkte als peoplemanager in de culturele sector, maar was op zoek naar meer diepgang. Ik had mijn gevoel altijd al goed kunnen inzetten in mijn job, maar ik wilde er nóg meer mee doen. Via via kwam ik in een gerenommeerde school in Oostenrijk terecht, waar ik een opleiding volgde tot energiewerker. Daar kwam ik thuis, ik voelde dat dat echt was wat ik wilde. Ik zegde mijn job op en besloot mijn eigen weg te kiezen: een eigen praktijk in energiewerk. Daarnaast nam ik mijn oude liefde, de muziek, weer op.

Dat we moesten scheiden, was voor mij glashelder, maar de beslissing is niet licht genomen

Thuis bij mijn partner kreeg ik het echter steeds benauwder. Met hem had ik een hechte vriendschapsband, de scheiding is dus heel pijnlijk geweest, maar onze opvattingen over het leven waren te ver uit elkaar gegroeid. Dat we moesten scheiden, was voor mij glashelder, maar de beslissing is niet licht genomen. Gelukkig hebben we nog altijd een goeie band, en is er een open communicatie. Zo kunnen we allebei goede ouders zijn voor onze dochter van elf. Sinds begin september hebben we een weekweekregeling.

Vroeger switchte ze om de drie dagen, maar nu ze naar de middelbare school gaat, heeft ze te veel boeken te verslepen. Ik heb ook nog twee zonen (17 en 20) uit een vorig huwelijk. De oudste woont ondertussen op kot, de jongste woont een week bij mij en een week bij zijn vader. Dat maakt dat ik sinds kort dus telkens een hele week helemaal voor mezelf heb, en daarna een week de prioriteit geef aan de kinderen.

Parttime mama

Die twee weken zien er helemaal anders uit. Niet dat ik twee persoonlijkheden heb, maar mijn focus ligt anders. In de week dat ze er niet zijn, geef ik de voorrang aan mijn klanten, ga ik voluit voor mijn werk en plan ik mijn dagen soms helemaal vol. In de andere week pas ik mijn schema aan aan de kinderen: na vier uur en ’s avonds heb ik geen klanten meer. Het leven verloopt dan iets gestructureerder.

Ik denk dat ik nu misschien een betere moeder ben, omdat ik veel zelfbewuster ben, en meer tijd voor hen vrijmaak. We hebben een veel hechtere band dan vroeger. Het heeft te maken met mijn spirituele ontwikkeling, maar ook met het feit dat ik minder jachtig ben beginnen te leven. Als de kinderen er zijn, ben ik er helemaal voor hen. Ik maak tijd om te luisteren, we spelen gezelschapsspelletjes, we musiceren samen. Je ziet dat ze echt genieten van de aandacht die ik geef. In het begin schoot ik daar soms in door: ik voelde me schuldig over de scheiding, en daarom wilde ik dat alles perfect verliep. Ik wilde de beste mama ter wereld zijn. Nu hoeft dat niet meer zo, er mag best ruimte zijn voor verdriet of boosheid.

Heel lang heb ik mezelf een beetje weggecijferd. Ik wist eigenlijk niet hoe ik voor mezelf moest zorgen. Alleen zijn, kon ik moeilijk. Ik vluchtte, door mijn dagen helemaal vol te plannen en heel hard te werken. Tot ik na de scheiding dus alleen ging wonen. In het begin voelde dat euforisch, maar na een tijd begon het te knagen. De confrontatie met mezelf was heel heftig. Soms voelde ik me radeloos en wanhopig.

Sociaal leven

Maar gaandeweg leerde ik om alleen te zijn, om het zelfs leuk te hebben. Ik ging wandelen, huurde de films die ik al lang wilde zien, nam een lang bad, ging dansen, paardrijden, zingen en musiceren. Nu hou ik zo van die tijd voor mezelf dat ik soms uitkijk naar de week dat de kinderen er niet zijn. En ja, dan is er ook ruimte voor een sociaal leven. Vriendschappen, en soms verliefdheden (lacht). Ik heb graag mensen te logeren, ik hou van nieuwe contacten. Dat miste ik soms toen we nog een hecht gezin waren.

Ik heb vooral geleerd dat je als moeder (én als vader) heel goed voor jezelf moet zorgen. Pas dan kunnen je kinderen ook gelukkig zijn. Zij voelen het meteen als je gestresseerd bent. Stem je ook niet volledig af op je man. Mocht ik nu een nieuwe partner ontmoeten, dan zou ik erop staan om elk een rijk, eigen leven te leiden. Ik ben een vrije ziel, leef eindelijk zoals ik wil, en dat zal ik niet zomaar opgeven.”

Op zoek naar meer getuigenissen van sterke vrouwen? Lees dan hier het verhaal van Gwen die haar ex op heterdaad betrapte en Nathalie die geen man vond voor haar kinderwens.