Straffe getuigenis: Anneke hoofdverpleegkundige met ADHD
Ze zijn een beetje anders, maar je ziet het niet. En toch worden ze weleens raar be- keken. Nochtans zijn ze even nor- maal als jij en ik, maar dan mét bij- zondere talenten. Lees hier het verhaal van Anneke, hoofdverpleegkundige met ADHD.
“Zes jaar geleden kreeg ik de diagnose, samen met mijn dochter. Zij was toen zes en had de typische problemen op school: niet kunnen stilzitten, babbelen, impulsief gedrag, snel afgeleid... ‘Kijk, een vogeltje!’, maar wat er op het bord stond, had ze niet gezien. De juf had er geen vat op.
Ik zag dat mijn dochter worstelde, en vooral: ik zag zo veel van mezelf in haar. Ook ik stoorde de les en werd vaak als een vervelend kind gezien. Laat ons er samen doorgaan, zei ik haar. Ik maakte een afspraak met een neuroloog en beiden testten we positief op ADHD. Toen wist ik waar we stonden.”
Alle dagen heel erg druk
“Hoe meer ik me verdiepte in de stoornis, hoe meer dingen op hun plaats vielen. Ik was altijd met van alles bezig zonder iets af te maken. Doordat ik veel te impulsief was, zei ik op elke vraag ja. Als ADHD’er ben je snel enthousiast, maar ook betrokken en sociaalvoelend en je hebt overal zin in. Op een zeker moment gaf ik catechese én zat ik in de ouderraad, maar ik had ook een fulltime job en een gezin met vier kinderen. Bij al die engagementen hoorden natuurlijk verwachtingen, zoals een verslag maken of een evenement voorbereiden, waardoor alles op een hoop terechtkwam en ik in paniek schoot. En dan was er chaos.
Na de diagnose heb ik even Rilatine genomen om mijn leven op orde te brengen. Om belangrijke van bijzaken te onderscheiden. Ik heb me ook laten coachen om te leren werken aan zelfzorg en zelforganisatie. Eens ik mijn tekorten kon counteren, heb ik eindelijk controle over mijn leven gekregen. ADHD kan in sommige situaties een beperking zijn, maar een handicap is het niet. Het is altijd de bluts met de buil, want er zijn wel degelijk kwaliteiten aan verbonden. Hoe meer je evolueert, hoe meer de lastige kanten beheersbaar worden en je je talenten kunt kanaliseren. Op mijn werk kan ik die laatste goed gebruiken. Organiseren en ADHD gaan goed samen bij mij, omdat ik veel prikkels opvang. Ik zie alles en kan direct reageren, dat is een talent in crisissituaties, die ik uiteraard veel meemaak als hoofdverpleegkundige. Toen ik met deze job begon, ben ik onmiddellijk gestopt met Rilatine, want dat filtert de prikkels en ik wil alles gezien hebben. Als leidinggevende met vijftien mensen onder mij heb ik mijn alertheid nodig.”
Het hart op de tong
“Ik kan heel creatief denken, dat is een talent. Maar als ik een idee krijg, moet ik dat direct uiten, want anders is het weg. Het flitst binnen en het moet eruit. Mensen niet laten uitpraten, is daardoor nog altijd een van mijn valkuilen. Flexibel ben ik ook, ik kan snel plooien als er een andere richting wordt ingeslagen. Maar ik heb ook het hart op de tong, als het me niet aanstaat, zal ik dat à la minute zeggen. Natuurlijk heb ik ook moeilijke periodes op mijn werk. Mijn baas weet dat ik ADHD heb, dat helpt hem om dingen te plaatsen, maar soms moet hij mij ook tot de orde roepen. Hij zal mijn stoornis echter nooit aanvaarden als excuus om niet goed te functioneren. Ik zou dat ook niet anders willen.
ADHD’ers zijn meestal laatbloeiers, maar zodra het moment van maturiteit en bewustzijn er is, kunnen ze snel evolueren. Er komt namelijk een kantelmoment wanneer je kwaliteiten beginnen te primeren en dan begin je plots wél in jezelf te geloven. Stel dat je het vroeger op school niet hebt gehaald, dan is tweedekansonderwijs altijd een optie, bijvoorbeeld. Natuurlijk heb ik ook mijn deel van de rotzooi gehad, maar bij alles wat ik meemaak, blijf ik het positieve er uitfilteren en ga ik daarmee verder. Ik was ooit een probleemkind op school en nu ben ik goed bezig. Voor mijn dochter zijn de dingen nog niet zo helder, zij worstelt nog en moet zichzelf nog ontdekken. Ik wil haar niks voorkauwen, want ik weet dat je het meest leert door af en toe eens goed tegen de muur te knallen. Elke keer dat ze weer opstaat, zal ze beter beseffen waarom ze gebotst is en dan zal ze weer iets leren over hoe ze in het leven staat. Ik wil haar niet beknotten in haar zelfontplooiing, toch ben ik er vrij gerust in dat ze haar weg zal vinden, net als ik.”
Wil je nog meer sterke verhalen lezen? Lees dan hier het verhaal van An, zij werd mama op haar 40ste. Of lees het verhaal van Nikki, zij dacht aan zelfmoord en vertelt hoe ze hiermee omgaat.
Openingsbeeld: stockbeeld.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier