Celebs

Bangoura vluchtte uit Guinee

Feeling Redactie

14 mrt 2017

Bangoura Rougueato (48) vluchtte in 2008 naar België en wacht nog altijd op officiële verblijfspapieren.

Bangoura (48) uit Guinee

“Als voorvechtster van rechten voor vrouwen en kinderen had ik regelmatig aanvaringen met de veiligheidsdiensten in Guinee. Ik liep vooraan in betogingen en stond regelmatig oog in oog met de politie of het leger. Tijdens mijn arrestaties zijn ze niet altijd zachtzinnig geweest. (laat haar armen vol littekens zien)

Veel kinderen gaan niet of nauwelijks naar school in Guinee. De overheid doet er niets aan; onderwijs staat niet op het lijstje met prioriteiten. Meisjes krijgen op hun zevende een echtgenoot toegewezen. Ze blijven weliswaar thuis wonen, maar zodra ze ‘rijp’ geacht worden, vaak al als 12 of 13 zijn, trouwen ze. Ze worden ook besneden op hun zevende. Een pijnlijk en vernederend gebruik.

De situatie van de vrouwen in mijn land is erbarmelijk. Guinee is een moslimland, mannen mogen officieel vier echtgenotes hebben, maar in de praktijk houden ze er vaak nog meer op na. Meisjes van 12 krijgen dikwijls een oudere man toegewezen die al getrouwd is. Na een paar jaar gaat hij op zoek naar een jongere vrouw en kiest dan een kind tussen de 12 en 16 jaar. Dat kind krijgt vervolgens al snel zelf een kind, en zo gaat het maar door. Als vrouw ben je totaal niets in Guinee. Vrouwen weten niet beter dan dat ze geslagen worden door hun man.

Dus gingen we de straat op, om te pleiten voor een betere situatie van de vrouwen en de kinderen. In 2007 en 2008 hebben we een aantal marsen gehouden. Dwars door het land, tot aan de hoofdstad Conakry waar het leger ons opwachtte en uiteen sloeg. Nadat ik ettelijke keren gearresteerd was, raadde een vertrouwenspersoon me aan te vertrekken. Ik viel te veel op; als ik zo doorging, zou ik wel eens voor lange tijd in de gevangenis kunnen belanden.

“Sterven als een vrij mens”

Intussen ging het thuis niet goed. Mijn man was gestorven en mijn familie vond dat ik opnieuw moest trouwen. Ze hadden al iemand voor me gevonden. Ik zag dat absoluut niet zitten: de man had al drie vrouwen en ik kende hem niet. Ik weigerde dus, maar ik wist dat ik er niet onderuit kon. Dus besloot ik Guinee te verlaten, ondanks het feit dat ik vijf kinderen heb. Ik had enige bekendheid opgebouwd als verdediger van vrouwenrechten, ik riep altijd hoe oneerlijk het was dat vrouwen geen stem hadden; moest ik mezelf dan opnieuw neerleggen bij een gedwongen huwelijk? Alles in mij schreeuwde ‘nee’. Via een schoonbroer ben ik in België terechtgekomen. Gewoon met het vliegtuig. In België vroeg ik politiek asiel aan. Dat werd geweigerd. Ook mijn latere aanvraag voor regularisatie ging niet door. In 2009 kreeg ik een oranje kaart toegewezen: ik mocht blijven vanwege medische redenen. Ik had diabetes en gynaecologische problemen door mijn besnijdenis. Dankzij die oranje kaart was ik niet langer illegaal in het land.

‘Hier heb ik geleerd dat het niet normaal is dat je als vrouw geslagen wordt door je man’

We leven nu ruim een jaar met 120 andere sans-papiers in een bezet huis in Brussel. Ik slaap met 10 vrouwen en kinderen op één kamer. Omdat we illegaal zijn, hebben we geen rechten en dus ook geen inkomen. We leven van giften; de Marokkaanse gemeenschap komt ons dikwijls eten brengen. Terugkeren naar Guinee zal ik nooit. Ik heb in België geleerd dat het niet normaal is dat vrouwen door hun man geslagen worden en niets te zeggen hebben. In dit land heb ik pas echt durven spreken. Na mijn cursus Frans in Brussel houd ik regelmatig toespraken voor publiek. Ook voor mannen. Dat vind ik geweldig, dat ik dat eindelijk durf! In België ben ik iemand geworden, in Guinee was ik een volger. Dat vind ik prachtig aan dit land; er is vrijheid, democratie. Maar ik mis mijn kinderen verschrikkelijk. Gelukkig spreek ik ze een paar keer per week aan de telefoon. Mijn oudste dochter was 13 en al getrouwd toen ik vertrok, met een veertiger die al meerdere vrouwen had. De jongste zit op de middelbare school. Haar waarschuw ik: doe niet zoals ik. Maak je studie af, behoud je zelfstandigheid. Maar het is en blijft moeilijk voor vrouwen in Guinee. Ik heb mijn vrijheid gevonden en zo wil ik sterven. Als een vrij mens.”