Iyas vluchtte uit Syrië

Iyas Kaadouni (32) kwam in 2013 naar België en is inmiddels officieel erkend als vluchteling.

Iyas (32) uit Syrië

"Ik kom uit Saraqeb, een stad in Noord-Syrië. Toen de revolutie in 2011 uitbrak, was ik er vanaf de eerste dag actief bij betrokken. Ik volgde de demonstraties, gaf advies en bracht activisten met elkaar in contact.

Twee jaar later slaagden de rebellen erin de stad te bevrijden van het regime, en dat was fantastisch. Maar het was ook het begin van een nieuw probleem: opeens kwamen er heel veel buitenlanders het land binnen om 'mee' te strijden. De gematigde rebellenbeweging versplinterde en er werden nieuwe groeperingen gevormd. Sommige daarvan waren heel radicaal. De activisten met wie ik werkte, wilden niets met een bepaalde ideologie te maken hebben; wij waren liberalen die streden om humanitaire redenen."

''Zodra het veilig is, ga ik terug. Mijn hart ligt ginder'

De hele tijd bedreigd

"Ik bleef actief, maar wel op mijn eigen manier: ik was intussen directeur van een mensenrechtenorganisatie en werd media-activist. Ik schreef artikels online en schilderde graffitiboodschappen op de muren van de stad, om de rebellen aan te moedigen. Het ging vooral over hoop op een betere toekomst. In de internationale media gaf ik kritiek op de wanpraktijken van het Syrische regime, maar evengoed op de gruweldaden van de extremistische islamstrijders. Dat werd me niet in dank afgenomen: ik werd steeds vaker bedreigd. Mijn leven was niet meer zeker, het werd tijd om te vertrekken. Ik ging naar Parijs, maar die stad was me te groot, te overweldigend. Omdat ik voorlopig niet naar Syrië terug wilde, moest ik een plek zoeken waar ik me beter voelde. Mijn broer woonde al 7 jaar in Gent, en het werd dus België. Daar moest ik aan het vluchtelingencommissariaat uitleggen waarom ik niet in Frankrijk wilde blijven en uiteindelijk kreeg ik asiel. Sindsdien ben ik erkend vluchteling."

''Afgelopen jaar heb ik zo'n 300 mensen tijdelijk in huis genomen, Syriërs, maar ook daklozen van hier''

 

Bemiddelen en mensen helpen

"Ik heb eerst een tijdje in Antwerpen gewoond. Ik bleef bekommerd om mijn verscheurde land: ik hield journalisten op de hoogte over de situatie in mijn land, organiseerde debatten, gaf lezingen en verdiepte me in de IS. Inmiddels woon ik in Gent en ik werk als kok, maar ik blijf me inzetten voor Syrië: ik help mensen in België die een project in Syrië willen opzetten of willen bijdragen aan een oplossing. Ik spreek met leiders van het Vrije Syrische Leger en met politici in Europa en leg contacten tussen verschillende partijen. Het afgelopen jaar heb ik zo'n 300 mensen tijdelijk in huis genomen. Soms zijn het Syrische families, maar het kunnen ook vluchtelingen uit andere landen zijn, of daklozen uit de buurt. Iedereen die nergens terecht kan, verdient hulp. Ik mis Syrië. Zodra het veilig genoeg is, ga ik terug, want ik droom ervan om mijn werk daar voort te zetten. Ik wil desnoods sterven voor de revolutie; er zijn er me al zoveel voorgegaan. Maar dat wil niet zeggen dat mijn leven intussen stil staat. Ik heb in België een bestaan opgebouwd; ik werk, ik heb nieuwe vrienden, ik ga naar feestjes en barbecues, ik maak schilderijen – ik hou van kunst en van koken. Ik wil niet gewoon gaan zitten wachten op het einde van de oorlog, maar mijn hart ligt in Syrië. Elke morgen als ik opsta, kijk ik meteen op mijn laptop hoe het daar is. Ik zal mijn land nooit loslaten."Lees ook het verhaal van Bangoura die uit Guinee vluchtte.

Onze chef human interest & cultuur Tanja Dierckx ontmoette deze man. Lees hier de blog die ze erover schreef. 

Lees zeker ook de getuigenis van Bangoura Rougueato (48) die moest vluchten uit Guinee.

Tekst: Joanie de Rijke