Feeling ondervroeg 1.558 vrouwen tussen 25 en 54 jaar over hun relatie met pillen. Wat blijkt? 60% slikt dagelijks 1 pilletje. Soms is een pil een zegen, maar het kan ook anders uitdraaien. Lezeressen Sofie (43) en Kathleen (39) vertellen.
Lees ook de getuigenis van Sylvia (52) die al jaren last heeft van psychoses en depressies.
Lezeres Sofie (43) gebruikte lange tijd antidepressiva tijdens een woelige periode in haar leven. Zij ziet de voordelen van medicatie in: “ik had het zeker niet gered zonder.” “Twaalf jaar geleden overleed mijn vader. Ik voelde echt de grond onder mijn voeten wegzakken. Niet lang daarna werd ik na een reorganisatie ontslagen, waardoor ik erg onzeker werd en last kreeg van faalangst. Ik kreeg antidepressiva voorgeschreven, in heel lichte mate. Ze boden een soort houvast in mijn hoofd. Maar toen brak de hel los: mijn man wilde van me scheiden. Ik kreeg paniekaanvallen en werd overmand door verdriet. Ontroostbaar was ik. En ongelooflijk, maar waar: ik werd opnieuw ontslagen. Buitenshuis moest ik sterk en vrolijk zijn om te solliciteren, maar thuis stortte ik elke avond in. Mijn psycholoog verwees me door naar een psychiater. Die schreef een veel hogere dosis voor van een ander antidepressivum en dat werkte. Ik vond een nieuwe job, maar beleefde alles een beetje wazig, alsof ik voortdurend in een bubbel zat. Daarom stopte ik na een tijdje toch met de medicatie, maar dat bleek veel te bruusk. Een lagere dosis bracht weer soelaas. Zo bouwde ik langzaam af, maar het blijft lastig. Ik heb de pillen nog altijd in huis, voor de zekerheid. Ik ben er niet fier op, maar ik had ze echt nodig om uit de spiraal van rauw verdriet te geraken.”
“Ik beleefde alles een beetje wazig, alsof ik voortdurend in een bubbel zat”
Sofie kwam er bovenop dankzij haar medicijnen. Toch draait het ook soms anders uit. Bij Kathleen liep het mis nadat ze medicatie tegen acne nam. “Ik kreeg Roaccutane voorgeschreven, een paardenmiddel tegen acne. Aangezien dat medicijn soms een depressie uitlokt, moest ik bij de dermatoloog een document ondertekenen dat ik me bewust was van dat risico. Maar op mijn 25ste had ik al eens zo’n kuur gevolgd en dat was prima verlopen, dus zag ik er geen graten in. Maar toen kreeg ik plots van de ene dag op de andere een psychose: een abnormale reactie op een stresserende gebeurtenis. Ik sliep niet meer en dacht voortdurend dat ik werd afgeluisterd. Een antipsychosemiddel werkte niet goed en ik bleef maar aanmodderen, totdat ik in een echte depressie belandde. Vroeger begreep ik niets van depressies, vond ik het maar aanstellerij. Ik ben mama van drie kinderen en heb geen dag werk gemist, maar het was verschrikkelijk zwaar. De stap naar antidepressiva was heel groot, maar op een bepaald moment was ik zo down, dat ik er toch mee begonnen ben. Het duurde twee jaar voor ik de juiste pillen vond, maar daarna ging het gelukkig veel beter.”
Meer over geestelijke gezondheid:
(Tekst: Evelien Rutten)
Openingsbeeld: stockbeeld.
