Gezond

Straffe getuigenis: Celia overwint ziekte dankzij haar zwangerschap

Kelly Huijsmans

15 jun 2018

Celia (40) kon door een verkrampte ischiaszenuw nog amper lopen, maar herstelde dankzij haar zwangerschap.

‘De samenleving vindt ziek zijn verdacht’

Celia (40): “Toen ik midden twintig was, trainde ik voor een marathon. Op een dag kreeg ik pijn in mijn heup. Een ontsteking, zei de dokter. Hij was zeker van zijn zaak, spoot me in met cortisone en beloofde me dat het snel beter zou gaan. Van hem mocht ik blijven lopen, wat ik deed, al moest ik de pijn verbijten. Toen ik op een dag moest rennen om een trein te halen, ging het mis en zakte ik door mijn been. De dokter bleef volhouden dat het om een ontsteking ging, maar zelf was ik daar allang niet meer zo zeker van. Daarvoor had ik te veel pijn. Ik bleef aandringen op onderzoek, maar werd van het kastje naar de muur gestuurd. Ook een RX-scan toonde niets bijzonders, maar wat je niet kunt zien op een röntgenfoto is een haarbreuk. Uiteindelijk werd die ontdekt door een geavanceerdere scanner: ik had geen heupontsteking, maar een haarbreuk in mijn dijbeen. Maar intussen was ik wel al verschillende keren behandeld voor een ontsteking. Op een jaar tijd heb ik toen zeven of acht keer cortisone gekregen, maar cortisone verzwakt je weefsel. Niet alleen heelde die breuk langzamer, de pijn bleef extreem. Liggen was de enige houding die leefbaar was. En nog steeds kon niemand me vertellen wat de oorzaak was, laat staan dat men wist hoe ze me konden helpen. Soms zag je hen denken dat het bij die jonge blonde vrouw wel tussen de oren zou zitten. Als zieke word je niet altijd ernstig genomen. De samenleving vindt ziek zijn verdacht, vooral als het over iets gaat wat niet onmiddellijk zichtbaar is. Maar die pijn was wel zo debiliserend dat het mijn bewustzijn beperkte, mijn leven werd gereduceerd tot veel minder. Het essentiële, misschien. Hoe moeilijker een diagnose, hoe meer je de achterkant van de geneeskunde te zien krijgt en je geconfronteerd wordt met het feit dat de medische wetenschap niet altijd rechtlijnig is. De ene arts zegt zus, de andere zo.

Een echte wonderbaby

Eén orthopedist had een theorie die nog het dichtst bij de waarheid zat: volgens hem was de functie van de verzwakte evenwichtsspieren overgenomen door de omliggende spieren,
onder meer de spieren waardoor de ischiaszenuw loopt. Maar die spieren waren permanent gespannen, wat voor die tergende pijn zorgde. Zijn baas was het daar niet mee eens: volgens haar zat het probleem in mijn rug, en zij wilde opereren – tegen mijn wil in. Ik ben met de hulp van een vriend, mijn huisarts en de kinesist werkelijk uit dat ziekenhuis gevlucht. Ik heb echt van alles geprobeerd: kinesisten, een revalidatiekliniek, steunzolen, meditatie. Ook alternatieve geneeskunde, ja, zelfs marihuana. En watertherapie, wat ongelooflijk was, want in dat warme water kon ik wel bewegen zonder al te veel pijn. Uiteindelijk leerde ik ermee omgaan, en probeerde ik me met krukken te behelpen. Ik kon erg weinig doen, maar je kunt je ziekte niet blijven zijn; je leven gaat toch wel door. Via een vriendin vond ik een huisarts die me hielp met de pijnbestrijding. Terloops vermeldde hij dat een therapeutische zwangerschap zou kunnen helpen. En inderdaad. Ik was met mijn ex-man op vakantie in Turkije – een warm klimaat hielp tegen de pijn – toen ik verwonderd opmerkte dat ik mijn kruk niet meer nodig had. Ik voelde nauwelijks pijn. Ik wist het toen nog niet, maar ik bleek zwanger. Als je zwanger bent, maakt je lichaam hormonen aan, onder meer progesteron. Progesteron zorgt voor de versoepeling van het weefsel en gewrichten, zodat op termijn die baby niet alleen plaats heeft, maar kan passeren. Dat had effect op de spieren die rond de ischias zitten. Ze versoepelden, ontspanden, en dat doorbrak de vicieuze cirkel van pijn die pijn in stand houdt. Het blijft een kwetsbare plek, dat wel, alsof de plek een soort geheugen heeft. Maar sindsdien ben ik genezen.”