Gezond

Mijn jaar, mijn moment: zeilster Emma Plasschaert werd wereldkampioen

Evelien Rutten

23 dec 2018

In augustus werd Emma Plasschaert (25), waardig opvolgster van Feeling-gastvrouw Evi Van Acker, wereldkampioene zeilen in de Laser Radial-klasse na een spannende race in Denemarken. Daarmee is ze de eerste Belgische zeilster die deze titel binnenhaalde.

Emma Plasschaert: “De race duurt zes dagen. Die eerste vijf dagen zeil je met alle kandidaten samen. Daarna mogen de tien beste nog zeilen voor de definitieve ranking. Ik wist dat enkel de Nederlandse Marit Bouwmeester me nog kon kloppen, dus hield ik alleen rekening met die ene boot. Ik zat in een comfortabele positie, maar je weet natuurlijk nooit, er kan nog van alles gebeuren. Aan het begin van de wedstrijd was ik trouwens helemaal niet bezig met winnen, ik hoopte gewoon in de top 3 te eindigen. Maar het ging dus veel beter dan verwacht. De weersomstandigheden lagen me wel. Het was heel afwisselend en dan ben ik sterk. Ik kan goed omgaan met moeilijke wind. Maar ook al lag ik op kop en hadden andere zeilsters wat minder geluk, ik was echt alleen maar gefocust op de wedstrijd, niet op dat wereldkampioenschap. Toen ik uiteindelijk won, had ik op dat moment niet meteen door wat de implicaties waren. Pas toen mijn coach in een motorboot kwam aanvaren met de Belgische vlag, viel mijn eurocent. Ik was wereldkampioen!

Niemand in het team was er trouwens op voorbereid, want we hadden aanvankelijk niet eens een Belgische vlag bij ons. Toen het tijdens de laatste wedstrijd duidelijk werd dat ik zou winnen, besefte iemand van de logistiek dat we misschien toch een vlag zouden nodig hebben. Hij heeft gebeld naar het Belgische consulaat in Denemarken en is die daar nog moeten gaan halen. Hij was nét op tijd terug voor de finish (lacht). Wat ik ook heel fijn vond, was dat het Belgische volkslied werd gespeeld tijdens de prijsuitreiking. Dat hoor je niet vaak in de zeilsport. Uiteraard heb ik ook een fles champagne leeggespoten over de boten. Daarna volgde wel een niet zo glamoureus momentje, want ik moest mijn gecharterde boot nog terugbrengen. Stond ik daar gewoon weer aan te schuiven tussen alle anderen, want ze moeten altijd nog even checken of de boot niet beschadigd is.

‘Pas toen mijn coach in een bootje kwam aanvaren met de Belgische vlag, viel mijn eurocent’

Gelukkig was er ’s avonds wel een feestje, het jeugdteam was overgekomen uit Duitsland en ze zijn speciaal gebleven om met mij te kunnen vieren. De gevolgen van mijn krachttoer zijn nog niet zo groot, maar het is wel een bevestiging dat ik op de goede weg zit. We zeilen zeven wedstrijden per jaar en ik heb er nu eentje gewonnen. Er is uiteraard nog ruimte voor verbetering, maar dit wereldkampioenschap was een grote boost voor mijn zelfvertrouwen. Mijn vriend, die Australiër is, werd in dezelfde wedstrijd trouwens tweede. We zijn al vier jaar samen en begrijpen elkaar heel goed. Ik heb de laatste maanden bij hem doorgebracht in Australië, maar ben nu weer heel blij om terug thuis te zijn. Ik ben een echte Belg en kan me niet voorstellen dat ik ooit onder een andere vlag zou zeilen.”