Gezond

Marthe leeft elke dag met pijn door reuma

Feeling Redactie

15 feb 2018

Vandaag start een nieuwe campagne die reuma onder de aandacht moet brengen. Want maar liefst 1 op 5 Belgen krijgt ooit te maken met de ziekte. Als je denkt dat het een ziekte is die enkel ouderen treft, heb je het mis. Marthe lijdt al sinds haar tweede aan reuma. Ook al is er op het eerste gezicht weinig aan de hand en stapt Marthe door het leven als elke andere vrouw van haar leeftijd, toch werd ze gedwongen om te leven met pijn. Dat houdt haar niet tegen om te blijven geloven in de toekomst en een eigen gezin.

Geen grenzen

Marthe: “Op een dag wees de onthaalmoeder mijn ouders erop dat ik mankte. Uiteindelijk werd juveniele chronische artritis of jeugdreuma vastgesteld. Daar stonden ze dan. Met een meisje van twee wier toekomst van de ene dag op de andere onzeker werd. Gelukkig herinner ik me daar zelf niet zo veel van. Ik voelde me een kind als alle andere, ook al nam ik medicatie en moest ik wekelijks bij de kinesist langs, toch bleef ik vrolijk en vrij zorgeloos. Pas tijdens mijn puberteit begon ik het moeilijk te krijgen. Ik was wél anders, besefte ik.

Ik zat tijdens de turnles langs de kant, kreeg meer pijn. Ik was met andere dingen bezig dan mijn klasgenoten. Een rustige puber die soms weinig aansluiting vond bij de rest. En toch bleven mijn ouders me net zo behandelen als mijn broers en zus. Ik draaide mee in het gezin, had mijn huishoudelijke taken en werd aangespoord om atletiek te gaan doen. Dat deden mijn ouders heel bewust. Ze hebben me nooit overbeschermd. De invloed daarvan voel ik nog elke dag. Ja, ik ben ziek.

Pas tijdens mijn puberteit begon ik het moeilijk te krijgen. Ik was wél anders, besefte ik

En ja, ik weet dat dat nooit meer overgaat. Meer nog, de kans bestaat dat de pijn en moeilijkheden erger worden, maar ik heb altijd geweigerd om mezelf zielig te vinden. Ook ik moest vooruit. Ook ik had recht op ambities en dromen. Dat voelde ik heel erg toen ik aan de universiteit studeerde. Ik ging er voor de volle honderd procent voor. Als tegenreactie en vanuit de overtuiging dat mijn ziekte me niet klein zou krijgen, overschreed ik mijn eigen grenzen. Tot mijn lichaam dat plots niet meer toeliet.”

Stilzwijgende afspraak

“Ik kreeg een zware opstoot van gewrichtsontstekingen op mijn eenentwintigste, waardoor alles plots wél wankel werd. Toen had ik voor het eerst angst voor de toekomst. Wat als ik op mijn dertigste toch in die rolstoel zou belanden? En mijn kinderwens? Ik zat met duizend en een vragen waarop ik geen antwoord vond, en toch bleef ik ook toen overeind. Ik denk dat het komt omdat ik me toen heb verzoend met mijn anderszijn.

De drive bleef, maar sindsdien heb ik stap voor stap geleerd om naar mijn lichaam te luisteren. Dat bracht me rust, het leerde me om binnen mijn mogelijkheden te genieten van alles wat op mijn pad komt. Het was alsof ik voor het eerst mijn ziekte omarmde en er een soort stilzwijgende afspraak mee maakte: we halen samen alles uit het leven wat eruit te halen valt. Zonder nog verder boos te zijn.

Ik hoef geen grote dingen, heb geen gigantische ambities. Gewoon gelukkig zijn, en ooit een eigen gezin.

Ik heb in de loop der jaren leren genieten van dingen die er voor anderen misschien niet toe doen. De eerste sneeuwbui van het jaar, een kop dampende thee, een leuke dag op de school waar ik lesgeef. Ik hoef geen grote dingen, heb geen gigantische ambities. Gewoon gelukkig zijn, en ooit een eigen gezin. Dat verlangen is zo groot dat ik sterk overweeg om alleen voor een kind te kiezen, want een partner is er nog niet en ik wil het moederschap niet mislopen omdat die partner misschien te laat komt.

Het plan zit in mijn hoofd, als ik de knoop doorhak, zal niets of niemand me nog tegenhouden, ook mijn ziekte niet. Zo droomde ik er ooit van om enkele maanden in het buitenland te gaan lesgeven. Ik ben naar Spanje getrokken om daar een tijdje voor de klas te staan. Ik ben een doorzetter, dus dat kindje kómt er, ook al weet ik dat dat geen evident parcours zal zijn.”