Kathleen (47) uit Antwerpen is architect voor een projectontwikkelaar. Ze haalde een hond in huis en wandelt nu drie keer per dag.
Tot mijn zesentwintigste deed ik aan klassiek ballet op hoog niveau. Maar toen werd ik moeder en is alles in de soep gedraaid. Ik deed niets meer. Nada. Misschien ook wel omdat ik indertijd een alleenstaande mama was en alles zelf moest doen: de hele dag rennen om overal op tijd te komen. Voor sport was er gewoon geen tijd meer, helaas niet zonder gevolgen. Mijn sterke lichaam werd zwakker. Ik verloor kracht en mijn conditie verdween volledig. Een stappenteller drukte me eind vorig jaar met mijn neus op de feiten: ik kwam aan amper duizend stappen per dag. Samen met mijn lief, mijn dochter en stiefzoon besloot ik een hond uit het asiel te halen. Onze poes is vorige zomer gestorven, dus het kon. We kozen voor Munka, een al wat oudere Bulgaarse hond. Zo’n lief beest!
‘Munka is gewoon veel dwingender dan een fitnessclub, er is geen ontkomen aan. Hij wil wandelen’
Vroeger hing ik op de bank te netflixen, maar nu Munka er is, heb ik daar geen tijd meer voor. Als hij me aankijkt met zijn schattige ogen, kan ik niet anders dan met hem gaan wandelen. Vroeger schreef ik me weleens in bij een fitnessclub, maar na vijf lessen hield ik het meestal voor bekeken. Zo’n hond is veel dwingender, er is geen ontkomen aan. Hij wil wandelen! Dus dat is mijn nieuwe routine: drie keer per dag naar buiten. ’s Ochtends, ’s middags en ’s avonds. Ik had niet verwacht dat het zo’n deugd zou doen. Ik ben frisser in mijn hoofd en heb het gevoel dat ik echt iets doe. Van amper 1.000 stappen ben ik naar 7.000 stappen per dag gegaan. Ik ben zo blij dat ik weer fysiek bezig ben, mijn lichaam wordt sterker en ik voel me mentaal top.”
