Sakina Elkayouhi brengt eerbetoon aan Caroline Pauwels: “Het mooiste wat ik van je geleerd heb lieve Caroline, is dat ik je heb mogen leren kennen”
In 2017 was rector Caroline Pauwels Feeling-gastvrouw voor ons magazine. We gingen met haar in interview en ze deelde tips. Daarnaast had ze een gesprek met oud-student en journalist Sakina Elkayouhi. Die laatste schrijft nu een pakkend eerbetoon aan haar mentor.
Lees hier het duo-interview over diversiteit tussen Sakina Elkayouhi & Caroline Pauwels
Als columnist zijn er columns waarvan je hoopt ze nooit te hoeven schrijven. Dit is er zo een. Caroline Pauwels is niet meer. Ik weet even niet wat ik moet zeggen – terwijl ik dat vaak goed weet. Men kende je als erector aan de VUB, academica, geëngageerde cultuurliefhebber, hoeksteen van humanisme en wetenschappen. Vrouw vol verwondering, partner, vriendin en dochter. En voor mij: mentor.
Je was een van de mooiste mensen van België. Jarenlang was je mijn docent en later een mentor, het kompas dat ik soms nodig had als jonge vrouw die haar weg zocht in de Vlaamse media. Vrijwel alles wat ik over de Vlaamse media en academische wereld weet, heb ik te danken aan jou. Ik heb getwijfeld of ik over je moest schrijven, lieve Caroline. Soms als het gemis te groot is en woorden tekort schieten, is de stilte gepast. Toch besloot ik mijn pen te nemen. Omdat je je zo inzette voor het belang van het vrije vertellen.
Gelijkwaardige, inclusieve en duurzame wereld
Ik bewonder je strijd voor een gelijkwaardige, inclusieve en duurzame wereld. We vonden elkaar in de idee dat we slecht tegen onrecht kunnen. Van vluchtelingen, gemarginaliseerde groepen tot de Zweeds-Iraanse wetenschapper Ahmadreza Djalali die al bijna 5 jaar onrechtmatig vast zit. Je proactieve blik op humanisme en de persvrijheid, nam je overal mee waar je ging.
“Jouw kracht zat in het lef om kwetsbaar te durven zijn in een wereld die kwetsbaarheid vaak als een zwakte ziet”
Wat alles overdekt als een warme deken is je kracht. De kracht om niet altijd krachtig te hoeven zijn. Jouw kracht zat in het lef om kwetsbaar te kunnen zijn in een wereld die kwetsbaarheid vaak als een zwakte ziet.
We hebben er veel gesprekken over gehad. Ook tijdens een interview dat we samen hebben gedaan voor Feeling Magazine in 2017. Je droeg me voor als jong talen, en hoopte dat ik later in je voetsporen zou treden. Ik leerde zoveel van je, maar je wilde ook van mij leren. Dit zag ik al als student: je nam jonge mensen serieus. Niet omdat je moest, maar omdat je dat wilde. Luisteren om echt te luisteren. Nadat ik in 2019 weer naar Nederland verhuisde, bleef je luisteren. Als ik advies nodig had of bij elke nieuwe column of reportage die ik deelde, reageerde je. Ook toen die vreselijke ziekte de levenslust uit je lijf haalde, was er altijd dat engagement, je betrokkenheid en de grote glimlach.
Witte blouse
Ik herinner me ons eerste gesprek nog. Het ging over een witte blouse. Nooit gedacht dat ik over zoiets kleins bijna 10 jaar later een column zou schrijven. Je droeg de witte blouse nonchalant op een frisse ochtend, terwijl je de klas begroette met een grote lach en blauwgrijze pretogen. Naast die lach viel mij ook op dat je je blouse achterstevoren aan had. Hier stond een klassevrouw met een carrière om u tegen te zeggen, en ze had haar blouse verkeerd aan. Ik grinnikte, want dit zou mij ook kunnen overkomen. Vanaf dat moment bleef je inspireren.
Ik was gewend aan vrij rigide professoren en bekritiseerde als jonge student sommige mediamakers die zich in een ivoren toren bevonden, los van elke connectie met de samenleving of de groepen waarover ze spraken. Maar jij was alles behalve het stereotype van een academicus. Je stond met beide benen in de samenleving. Daar met dat banale voorbeeld van een witte blouse. Na de les besloot ik je met mijn Hollandse directheid aan te spreken over de lesstof. Ik was in een heuse tweestrijd verwikkeld: haal ik de blouse aan of niet? Uiteindelijk bleek de eerlijkheid het te winnen. ‘Als jij het me niet had verteld, had ik waarschijnlijk een hele dag zo rondgelopen. Hier zijn ze niet zo direct’, zij je met een knipoog en een lach.
We waren vertrokken. Je vroeg naar mijn Nederlandse en Marokkaanse wortels, naar wat ik hoopte te bereiken na mijn afstuderen en naar mijn levensdromen. Later zou het antwoord zijn dat ik net als jou wilde worden. Ik wil net zo gedreven, gepassioneerd en maatschappelijk betrokken zijn. Je werd niet enkel een mentor voor me, maar ook een vrouw naar wie ik opkeek.
Er wordt soms gezegd dat je idolen en helden niet moet leren kennen in het echt, want je zou weleens teleurgesteld kunnen worden. Maar dat geldt niet voor jou, lieve Caroline. Want het mooiste wat ik van jou heb mogen leren is dat ik je in al die jaren echt heb mogen leren kennen. Ik zal nooit vergeten wat je voor mij hebt betekend.
Niet alle superhelden dragen capes, sommige dragen de worstelingen van anderen.
Je gemis is groot, maar net zo je legacy.
Rust zacht, lieverd.
Sterkte aan de familie en nabestaanden.
Ik denk aan jullie,
Sakina
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier