Elodie Ouédraogo interviewt Marlou Van Rhijn

De Nederlandse Oscar Pistorius is frêle en bescheiden. Maar ze heeft een palmares en drive die iedereen met verstomming slaan. Fysiek kan het contrast met Élodie niet groter zijn, maar er is ook zoveel herkenning. Op de piste met twee olympische kampioenen en supervrouwen.

Als er iemand uit de sportwereld is die ik een aantal vragen wil stellen, is het wel Blade Babe aka Marlou van Rhijn. Momenteel is ze echt aan een knalseizoen bezig waarin ze het ene wereldrecord na het andere aan diggelen slaat. Sinds 2012, dat is het jaar waarin ze olympisch goud veroverde op de 200 meter in Londen, is ze een begrip. Net zoals Oscar Pistorius mist ze haar onderbenen, kan ze verschrikkelijk hard rennen en is ze een Nike-boegbeeld, maar daar stopt de gelijkenis.

Topatleten zijn doorgaans niet makkelijk te strikken voor een interview, en tijdens het wedstrijdseizoen al helemaal niet. Tot mijn grote verbazing wil Marlou toch tijd maken voor ons. We zijn welkom op de atletiekpiste in het Noord-Hollandse Purmerend. Daar traint ze dagelijks. Terwijl we gaan zitten en ik mijn papier met vragen bovenhaal, maakt ‘de journalist’ in mij plaats voor de ex-atlete. Ik heb het vervolgens ‘gewoon’ met een collega over een sport die maar liefst 22 jaar mijn leven heeft beheerst.

GEVECHT MET DE WEEGSCHAAL

Marlou is geboren met eenhandicap, fibula- aplasie, om specifieker te zijn. Haar beide kuitbenen ontbreken en haar voeten zijn vergroeid. Dat resulteerde in een amputatie van haar onderbenen.

Ik vraag er niet naar, omdat dát niet haar verhaal is voor mij en zo’n 10 minuten in het gesprek laat ze ook duidelijk vallen dat ze de vragen over haar handicap een beetje beu is. Niet de vragen, maar het gepeuter en gegraaf naar tragedie, wat ik perfect kan verstaan. Het probleem met heel open en eerlijk zijn over een bepaald onderwerp is dat je het jaren later nog altijd moet hebben over die gebeurtenis. Marlou vertelt dat ze nooit gedroomd heeft van een carrière als topsportster. “De realiteit is dat ik op een bepaald moment een beetje dik werd en daar graag iets aan wilde doen.”

STAPPEN OF TRAINEN?

Haar enorme talent zorgde er al snel voor dat ze een plekje in het nationaal team veroverde. Op mijn 14de was ik al heel serieus met zwemmen bezig. Voor en na de schooluren, tijdens het weekend, altijd lag ik in dat zwembad. Dat ging dus goed, tot ik 18 werd en toen was ik het beu. Ik droomde van een normaal leven. Ik wilde genieten, ervaren wat het is om te gaan stappen, los te gaan en de dag nadien lekker te kunnen uitslapen. Dat ‘normale’ leven heb ik welgeteld zes maanden volgehouden. Toen kwam het besef dat het óók echt elke keer hetzelfde is en ik miste de adrenaline, de competitiedrang, de beste willen zijn in iets.” Niet veel later volgt er een telefoontje van een zekere Guido Bonsen dat haar leven voorgoed zal veranderen. Bonsen is namelijk bondscoach van de paralympiërs en traint zelf ook enkele atleten. Hij is ervan overtuigd dat hij een ruwe diamant ontdekt heeft. Zijn woorden: “Jij hebt de perfecte handicap voor atletiek en bovendien is er niet zo gek veel concurrentie”, zegt Marlou.

BAAS OVER HAAR BLADES 

Blade Babe , zo wordt Marlou ook weleens genoemd. Het is een verwijzing naar haar blades en haar onmiskenbare schoonheid. Wanneer we plaatsnemen in het gras, zie ik de befaamde blades voor het eerst van heel dichtbij. Ik kan mijn ogen er maar moeilijk van afhouden, maar dat komt vooral door de interessante uitleg die ik erover krijg. Het zwarte carbon met een prijskaartje van € 6.000 per stuk heeft veel geheimen. Mensen, inclusief ikzelf, gaan er vaak verkeerdelijk van uit dat de blades een soort veren zijn. Een bedenking die Marlou begrijpt, maar die mijlenver van de waarheid staat. “Je veert niet, maar krijgt wel een bounce. Je moet die blades zien als een verlengde van jezelf als je loopt en je moet ze dus ook echt leren controleren, anders doen de blades met jou wat zij willen in plaats van omgekeerd.”

Ik ben benieuwd of het pijn doet om op blades te lopen, maar ook die vraag lacht Marlou weg. “Niet meer dan wanneer je een nieuw paar spikes aantrekt. Daar krijg je soms toch ook pijntjes of blaren van?” Good point. “Het moeilijkste is de omschakeling naar een nieuw paar blades. Op een gegeven moment word je te sterk voor je blades, waardoor je een beetje doorzakt. Een stugger paar blades is dan de oplossing. Soms blijkt dat je toch nog niet sterk bent voor de nieuwe blades en dan duurt het even voor jij ze weer te baas kunt. Daar sukkel ik momenteel af en toe een beetje mee, maar door mijn lichaam sterker te maken, raak ik daar wel weer van af.” Dat veegt meteen de theorie van tafel dat je met blades je voordeel doet. Zelf heb ik die theorie ook nooit begrepen, want uiteindelijk moet je op blades een complexe lichaamsbeweging maken zonder aansturing van spieren en pezen.

EEN NUCHTER ROLMODEL

Sinds haar olympisch goud in Londen gaat het hard voor Marlou. Iedereen wil een stukje van haar. Zelfs sportgigant Nike schuift haar als boegbeeld naar voren. Marlou: “Londen was inderdaad een fantastische ervaring. Niet alleen kregen we daar dagelijks superveel media-aandacht, het was bovendien ook de eerste keer dat wij in een vol stadion konden aantreden.”

De verantwoordelijkheid als rolmodel voor paralympiërs die haar nu wordt toegeschoven, lijkt haar niet uit haar lood te slaan. Door het wegvallen van Oscar Pistorius kijkt de wereld nu naar haar. “Wat Oscar voor ons heeft gedaan, is onbeschrijfelijk.” Toch heeft Marlou niet de ambitie om tussen valide atleten te staan op een kampioenschap. “Van Oscar begrijp ik dat hij daarvoor gevochten heeft. Pistorius was de eerste atleet die startrecht verkreeg bij valide kampioenschappen en wedstrijden. Hij was zo veel beter dan de rest en had werkelijk geen concurrentie.” Met zijn tijd van 45” op de 400 m behoorde hij ook tot de zestien beste atleten in de wereld. De Borlées bijvoorbeeld halen gemiddeld 44.5. Daar zit Pistorius dus niet zo gek ver van af. Marlou: “Voor mij ligt dat toch anders. De kloof is te groot. Ik beperk me liever tot onze eigen kampioenschappen en daar is alles dan ook heel duidelijk mee. Je krijgt niet dat gezeur over of het nu wel of niet eerlijk is ten opzichte van anderen.”

In Nederland zoekt ze wel het gezelschap van valide atleten op. Zowel tijdens haar training als op wedstrijden. “Het leuke aan trainen met valide atleten, is dat er geen gezeur is, de nadruk ligt niet op onze beperking. Het is gewoon knallen.” En genieten van haar wedstrijden doet Marlou zeker. Wanneer ik pols naar haar mentale weerbaarheid, verschijnt er een brede glimlach op haar gezicht. Zelf vond ik de callroom het minst leuke aan heel het kampioenschap. Dat is het kamertje waarin atleten nog 30 minuten moeten wachten alvorens ze de arena mogen betreden. Het wordt ook weleens ‘de kamer des doods’ genoemd. Tijdens die 30 minuten zijn veel wedstrijden verloren, omdat atleten plots begonnen te twijfelen aan zichzelf. Marlou: “Ik hou ervan. In de callroom deel ik vaak de mentale tik uit.”

Haar grote droom

“Waar droom je dan wél nog van?”, wil ik weten. Marlou: “Van betaalbare blades. Nu krijg je pas goede exemplaren wanneer je een bepaald niveau haalt. Onlangs nog werd ik aangesproken door een vader die zijn zoontje wilde laten lopen, maar niet het geld had om die te betalen. Logisch, je kunt niet van ouders verwachten dat ze € 12.000 hebben klaarliggen.” Dankzij de Johan Cruijff Foundation wil ze daar verandering in brengen. “Ik zou willen dat je in een schoenwinkel kunt binnenstappen waar blades naast de gewone schoenen staan.” Ik vraag me stilaan af of Marlou ook minpunten heeft.

Lees alles over onze Feeling-gastvrouw Elodie Ouédraogo in het augustusnummer van Feeling (vanaf 22/07/2015 in de winkels).