Iedereen is ernaar op zoek: de perfecte balans tussen werk en gezin. Voor artistieke zielen ligt het nóg gevoeliger, want wanneer bak je pannenkoeken als de muze roept? Een interview met Pascale Platel en Tine Reymer.
Pascale Platel
Pascale Platel is theatermaker, actrice, heeft een vaste relatie en is mama van Cameron.
“Ik was al meer dan tien jaar artistiek bezig toen ik zwanger werd. Dan pas barstte mijn creativiteit echt los. Na mijn bevalling is mijn carrière ontploft met al direct een internationale tournee. Daardoor heeft mijn ex-man heel veel huishoudelijke taken op zich genomen. Hij was een ideale vader, terwijl ik mezelf niet zo’n goede moeder vond.”
“Ik ervaar mijn zoon als een intrigerend cadeau. We kunnen praten, lachen, ruziemaken, maar elkaar ook dagen met rust laten. Ik heb af en toe behoefte om me terug te trekken in mijn ivoren toren. Toch heeft de structuur van het gezin me destijds geholpen om naar buiten te treden. Het was een soort vrijheid zoeken in de gebondenheid.”
“Mijn zoon vindt het niet erg dat ik niet de dingen doe die doorsneemoeders doen. Hij confronteert me wel regelmatig met mezelf, maar dat vind ik juist goed. Bovendien heb ik nooit het gevoel gehad dat ik hem moest opvoeden. Hij voedt zichzelf op en ik mag hem graag zien.”
Tine Reymer
Tine Reymer is singer-songwriter, actrice, getrouwd en mama van Charlie en Thelma.
“Zeker in de beginjaren, toen mijn kinderen nog klein waren, vond ik amper ruimte voor creativiteit. Ik moest me echt terugtrekken uit het gezinsleven om de muze te laten herleven. Zo ben ik twee keer een week naar zee geweest.”
“In maart komt mijn nieuwe plaat uit en dat was geen evidente combinatie met het moederschap. Het was een kwestie van ruimte opeisen voor mezelf. Mijn kinderen hebben dat ook vrij gemakkelijk geaccepteerd. Het was dat of helemaal verdorren en depressief worden. Als het resultaat van die vrijheid, een goed lied bijvoorbeeld, dan ook nog geslaagd blijkt te zijn, ben ik ‘s avonds een heel vrolijke moeder.”
“Mijn kinderen zijn een verrijking, maar anderzijds moet je er ook zaken voor opofferen. Je kiest natuurlijk heel bewust voor die kinderen, maar toch geef je in korte tijd heel veel prijs. Daardoor is de frustratie soms zo groot. Ik wil mijn dochters meegeven dat ze gerust mogen zwelgen in het moederschap, maar er toch op moeten letten dat ze zichzelf niet verliezen.”
