Celebs

Tonia blijft door haar ziekte kinderloos

06 mei 2016

Huisje, boompje... maar geen kindje. Moeder worden is voor heel wat vrouwen vanzelfsprekend, maar het lot is niet iedereen gunstig gezind. Tonia heeft endometriose en kan daarom haar kinderdroom niet waarmaken.

Te veel bloedingen

Tonia: “Ik was negentien toen ik Bert leerde kennen. Ik was meteen verloren en ook hij liet al snel merken dat hij iets voor me voelde. We werden een koppel, vastberaden om er iets moois van te maken. Toen Bert afgestudeerd was, trouwden we. Een logische stap voor ons allebei. Net als het plannen van een kind, een jaar later. Ik voelde dat ik er ook lichamelijk klaar voor was, dus stopte ik met de pil. Daarna werd het al snel duidelijk dat er iets niet oké was.

Ik kreeg veel bloedingen, soms wel twintig dagen per maand. En ik had verschrikkelijk veel pijn tijdens mijn menstruatie. Na een uitgebreide echo werden cystes vastgesteld. Toen hoorde ik voor het eerst over endometriose, het woekeren van baarmoederslijmvlies buiten de baarmoeder. Een kijkoperatie volgde. De volgende dag al kreeg ik te horen dat ik aan een zware vorm leed. Het slijmvlies groeide richting darmen en er werden enkele cystes verwijderd. Ook mijn eileiders bleken beschadigd. De kans om op een normale manier een kind te krijgen was 1%.

Daar stonden we dan. Onze grote droom werd in enkele dagen tijd aan diggelen geslagen. Kinderen zouden er niet vanzelf komen. Misschien hadden we via in-vitrofertilisatie wel een kleine kans? Zowel Bert als ik was tot alles bereid. Onze kinderwens was te groot om te negeren. Dus stortten we ons voor de volle honderd procent op de behandeling. Met heel veel hoop. Tien ingrepen volgden elkaar in de loop der jaren op. En telkens weer die onrust. Zou het? Of toch niet? Een rollercoaster van emoties.

Ik schreef een brief aan mijn ongeboren kind en verbrandde die. Pas toen kon ik verder

Hoop en spanning. Stiekem toch plannen maken. Hoe vaak heb ik de kinderkamer niet in mijn hoofd ingericht? Of ging ik op zoek naar een leuke naam? Om dan toch weer die teleurstelling te moeten incasseren. Terug naar af. Geen zwangerschap. Geen kind. Even slikken en weer doorgaan. Want dat deden we. Jarenlang. Tot zo’n zes jaar geleden. Ik was 37 toen we het hoofdstuk kinderen uiteindelijk afsloten. Het was genoeg geweest. We hadden het gevoel dat we alles hadden gedaan.

Hoe zwaar die periode ook was en hoe moeilijk we het ook hadden met het afscheid nemen van onze kinderwens, toch bleven Bert en ik al die tijd door dik en dun een stel. Meer nog, ik durf te zeggen dat we dichter naar elkaar zijn toegegroeid. We droegen alles samen, ook al ging het om mijn lichaam. Ik kampte lang met schuldgevoel. Ik kon hem geen kind geven. Totdat hij me enkele jaren geleden zei dat hij voor mij heeft gekozen, in welke omstandigheden dan ook. Maar toch...”

Veel dromen zijn wél uitgekomen

“Toen de gynaecoloog ons indertijd meedeelde dat ik endometriose had en de kans op een kind erg klein was, belde Bert onze wederzijdse ouders op. Mijn moeder vertelde me later dat zowel Bert als mijn papa huilde. Dat brak mijn hart. Ik wilde dat niet laten gebeuren. Ik zou er alles aan doen om hen toch dat kind en kleinkind te geven. Dus ging ik meteen op zoek naar oplossingen.

Ik begon te sporten en erg gezond te leven, leefde vier jaar lang strikt vegetarisch, omdat ik had gelezen dat de hormonen in vlees en vis een negatieve impact kunnen hebben op endometriose. Ik mocht geen slachtoffer zijn. Dus nam ik de tijd niet om te rouwen. En toch moet je dat doen. Omdat je van zo veel dingen afscheid moet nemen. Je beeld als moeder bijvoorbeeld. Dat was zo moeilijk.

Uiteindelijk heb ik een brief aan mijn ongeboren kind geschreven. Ik heb de brief nadien verbrand en uitgestrooid. Pas toen had ik het gevoel dat de wond kon dichtgroeien, ook al zal het litteken altijd aanwezig blijven.

We zijn co-meter en -peter van de drie kinderen van mijn beste vriendin. Dat is zo fijn

‘Ga toch voor adoptie’, kregen we vaak te horen. Maar adoptie voelde voor ons niet juist. Ook draagmoederschap was voor ons een brug te ver. Mensen willen het voor je oplossen. En hoe goed ze het bedoelden, ook dat deed pijn. Net als wanneer mensen zich inhouden en het onderwerp ‘kinderen’ vermijden.

Ik herinner me nog een feestje bij de buren. Er werd ons gevraagd of we kinderen hadden. Bert en ik zijn altijd erg open geweest over onze situatie, maar toen we op dat feestje ‘nee’ zeiden, viel het gesprek stil. Sommige mensen voelen zich dan slecht op hun gemak; ze weten niet hoe ze moeten reageren. Gelukkig worden we goed omringd. We zijn co-meter en -peter van de drie kinderen van mijn beste vriendin. Dat is zo fijn; Bert en ik kunnen echt genieten van die kinderen.

Gelukkig huwelijk

Ik durf te zeggen dat Bert en ik het goed doen. Hoe pijnlijk de teleurstelling na elke in-vitropoging ook was, toch zijn we er telkens snel overheen gekomen. Omdat we wel steeds bleven beseffen dat we daarnaast toch een erg mooi leven hadden. Heel veel van onze dromen zijn wél ingevuld.

We hebben een gelukkig huwelijk, met veel vrijheid om te reizen, om een voettocht naar Santiago de Compostella te maken. En, voor Bert dan, om een eigen zaak uit te bouwen. Met kinderen was dat allemaal veel moeilijker geweest, dat beseffen we ook. Maar het nooit ingevulde verlangen zal er altijd zijn. We zullen nooit de onvoorwaardelijke liefde voor een eigen kind voelen. En dat gemis zal ons leven lang nog af en toe de kop opsteken.”

Een kinderwens is voor vele mensen belangrijk. Toch zijn er vrouwen die hier niet zo over denken. Lees hier waarom het oké is om geen kinderen te willen.