Straffe getuigenis: Joris woonde al 6 jaar in Londen toen het verdict van de brexit viel
Dat Engeland de Europese Unie binnenkort voorgoed verlaat is een feit. Dit zal zowel grote politieke als economische gevolgen hebben. Maar daar zal het niet bij blijven. Ook voor Europees-Britse koppels dreigt er heel wat te veranderen. Zullen zij in hetzelfde land kunnen blijven wonen? Of zal een van hen zodra moeten verhuizen? Joris Lowett uit Hasselt en Rose Lam uit Londen bleven niet bij de pakken zitten wanneer de beslissing over de brexit viel een jaar geleden. Zij besloten zelf een zaak te beginnen, onafhankelijk van multinationals. Maar ook bij hen blijft de onzekerheid knagen.
‘We schrokken ons rot toen het nieuws kwam, waren compleet uit het lood geslagen. Ik schaamde me ook’
Vakantieliefde
Joris (36): “Ik woon sinds 2010 in Londen. Dat jaar leerde ik Rose kennen, tijdens een reis in India. Vakantieliefde, jawel. Maar we hielden contact, bleven elkaar mailen, spraken een paar keer af en in september zei ik mijn job in België op en vertrok naar Engeland om met Rose te gaan samenwonen.” Rose (37): “Ik ben een paar keer naar België gekomen, maar wilde niet weg uit Londen. Ik werkte bij de HSBC-bank en begon net een beetje carrière te maken. Joris hing niet vast aan zijn job in de horeca, hij stond open voor veranderingen.”
Joris: “Drie maanden later kochten we ons eerste appartement in Londen, ruim een jaar voor de vastgoedprijzen in de stad de hoogte in schoten. We knapten de woning op en verkochten die met winst. Vanaf toen deden we dat elk jaar: kopen, schilderen, klussen en verkopen. Inmiddels zitten we in ons zesde huis.” Rose: “Toen ik zwanger werd en graag thuis wilde bevallen, besloten we weg te gaan uit de stad. Het werd Brighton; niet te ver van Londen, een stuk rustiger en toch werelds genoeg, met hippe restaurantjes en veel jonge mensen. Joris vond er een job bij American Express, ik gaf Engelse les in Londen.”
Plaatsvervangende schaamte
Joris: “En toen kwam het referendum over de brexit (23 juni 2016). Ook wij vielen van onze stoel door de uitslag. Nooit maar dan ook nooit gedacht dat het zover zou komen. In Londen en Brighton koos meer dan 70% om bij Europa te blijven, we namen aan dat het overal zo was. Ik weet nog dat ik ’s morgens om 4 uur wakker werd en het nieuws via mijn telefoon las. Ik was zwaar geschokt. Diezelfde dag nog besloot ik mijn job bij American Express op te zeggen. Ik wilde niet langer afhankelijk zijn van multinationals, de kans was reëel dat veel grote bedrijven en banken Engeland zouden verlaten omwille van de brexit.”
‘De dag zelf van het referendum heb ik mijn job bij een multinational opgezegd’
Rose: “De uitslag van het referendum was een keerpunt. Toen de brexit voor het eerst ter sprake kwam, zag ik er nog wel voordelen in. In het kader van de globalisering kon ik begrijpen dat Engeland zichzelf wilde beschermen. Er zijn zo veel werklozen, zo veel mensen zonder vooruitzichten. De kloof tussen arm en rijk is groot. Ik denk dat de meeste mensen niet eens zozeer voor een brexit hebben gestemd, het was eerder een signaal tégen de regering. Toch werd het voor mij stilaan duidelijk dat een brexit geen verbetering zou betekenen, dat campagneleiders als Nigel Farage valse verwachtingen creëerden. Al onze vrienden dachten er hetzelfde over. We schrokken ons dan ook rot toen het nieuws kwam, we waren compleet uit het lood geslagen. Ik schaamde me ook. Ik weet nog hoe ik de volgende dag op straat liep en eraan dacht dat 51,9% voor uittreding had gekozen. Dat betekende ruim de helft van de bevolking. Ik durfde geen oogcontact te maken met een kans van één op de twee dat de ander voor de brexit had gekozen. Vreselijk vond ik het.”
Ondernemers on the move
Joris: “We besloten ons er niet bij neer te leggen. Rose had op dat moment geen vaste baan, ze hield zich bezig met de renovatie van ons oude appartement om het te kunnen verhuren. Zo ontstond het idee om compleet onafhankelijk te worden. Als we er nu eens onze volledige job van maakten om huizen op te knappen en te verhuren? Dat gaf ons meteen de vrijheid om meer te reizen nu ons zoontje nog klein genoeg was.” Rose: “Inmiddels hebben we drie huizen, en ook drie hypotheken. Het huis waar we momenteel in wonen, in Hastings, verhuren we per dag. Hastings is een badplaats, er komen veel toeristen. In de weekends is het altijd bezet. Het is een woning met zeven kamers, ideaal voor grote groepen. Deze manier van leven geeft ons meer financiële zekerheid dan een baan bij een of ander groot bedrijf.” Joris: “In Engeland heb je lang niet zo veel kleine bedrijven en kmo’s als in België. Veel vrienden werken bijgevolg voor een multinational en maken zich zorgen, omdat ze net voor de brexit een dure hypotheek hebben afgesloten. Als ze hun job kwijtraken, zitten ze in de problemen.
Maar er zijn andere zorgen. We zijn niet compleet onafhankelijk van de politieke beslissingen. Ik heb geen idee of ik als Europeaan straks mag blijven in Engeland. Rose heeft de Britse nationaliteit, ons zoontje ook. Het zou goed kunnen dat je straks door een groot bedrijf gesponsord moet worden om een werk- of verblijfsvergunning te kunnen krijgen. Dan zit ik met een probleem.”
Rose: “Onze grootste angst is de economie. Engeland zal – zeker in het begin – harde klappen krijgen. Dat heeft ook invloed op de huizenmarkt. Die onzekerheid is erg moeilijk om mee om te gaan. Ik heb altijd op plaatsen gewoond waar het vol leven zat en de mensen positief waren. Als ik voelde dat het slechter ging, vertrok ik gewoon. Nu is dat minder vanzelfsprekend. Misschien komt er een moment dat we opnieuw moeten plannen, een ander leven kiezen.” Joris: “De komende twee jaar zullen bepalend zijn. We moeten afwachten wat de gevolgen van de brexit zijn, welke politieke beslissingen er genomen worden. We kunnen dan ook geen echt concrete plannen maken. Vertrekken willen we liever niet, we hebben een leven opgebouwd, wonen hier graag aan de kust. Maar de onzekerheid knaagt.”
DOOR: JOANIE DE RIJKE, FOTO’S: LIESBET PEREMANS
Meer straffe getuigenissen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier