Straffe getuigenis: Eva vond geluk op haar veertigste
Iedereen hikt in haar leven tegen hindernissen aan. Maar Eva heeft serieus moeten knokken voor haar geluk...
Eva (45): “Mijn moeder was een ongelukkige vrouw, die uit een gezin kwam waar ze niet echt in paste. Bij mijn vader zocht ze wat ze thuis niet vond. Hij was een dandy, een filosoof, een filoloog. Ze projecteerde al haar verlangens op hem: hij moest het goedmaken. Dat is natuurlijk te veel gevraagd van één mens. Toen mijn vader haar verliet voor zijn minnares, viel haar sprookje aan diggelen. Vanaf dat moment richtte ze al haar hoop op mij. Nu was ik het die haar gelukkig moest maken, een zware last. Haar wereld was zo anders dan wat ik op school en bij vriendinnen thuis zag. Ze verafschuwde de moderne maatschappij en leidde een alternatief leven. Zo was ze vegetarisch en luisterde ze alleen naar klassieke muziek. Ze was verstikkend. Nooit werd er rekening gehouden met wat ik wilde. Naar een feestje van mijn school mocht ik niet, een vriendje mocht niet. Van minirokken of popmuziek was geen sprake.
Op mijn zestiende leerde ik een man kennen die me op een voetstuk zette. We begonnen een relatie en al snel werd ik zwanger. Hij kwam uit een rijke familie, en we gingen samenwonen in een chique villa. Toen mijn dochter geboren werd, was ik zeventien. Ik vind van mezelf dat ik geen goede moeder ben geweest, en heb me daar heel schuldig over gevoeld. Ik ging terug naar school, en mijn moeder zorgde voor mijn kind. We hadden nog steeds een moeilijke relatie, maar er was niemand anders op wie ik kon terugvallen. Met mijn partner ging het steeds slechter.”
TRANEN ACHTER DE FAÇADE
“Op een dag, toen mijn partner me weer eens bont en blauw had geslagen, ben ik gevlucht. Ik werkte al sinds mijn achttiende als model en verdiende daar goed mijn brood mee, en zo kwam het dat ik een huis voor mezelf kon kopen. Maar de relatie met mijn dochter bleef moeilijk: ze woonde zo goed als bij mijn moeder en werd door haar helemaal geïndoctrineerd. Ze kreeg daar te horen dat ik een slet was, een ordinair model, en uiteindelijk wilde ze geen contact meer met me.
Een gebroken relatie, mijn kind bij me weggerukt en een moeilijke relatie met mijn moeder: emotioneel was ik een wrak. Op mijn werk kon ik het gelukkig verbergen. Je wordt opgemaakt, mooi aangekleed, je speelt het spel mee. Het was de perfecte vorm van escapisme. Maar achter de façade prikten de tranen.
Toen mijn dochter dertien was, stond ze opeens voor de deur: ze hield het niet meer uit bij mijn moeder, en wilde bij mij komen wonen. Daar stond ik dan: ik was heel fragiel, en moest opeens verantwoordelijk zijn voor een tienerdochter die ook in de knoop lag met zichzelf. Ik huilde drie maanden lang en sliep niet meer. In die periode heb ik medische hulp gezocht. Ik kreeg therapie en medicatie die me heel goed heeft geholpen.
Tussen mijn dertigste en mijn veertigste kabbelde mijn leven voort. Ik werkte hard en probeerde voor mijn dochter te zorgen. Toen ik 37 was, kwam mijn moeder om in een auto-ongeluk. Neen, ik voel geen haat naar haar. Ik zie nu in wat voor een zielige, eenzame vrouw ze eigenlijk was.”
WARM NEST, INTENSE BAND
“Rond mijn veertigste werd alles anders. Mijn dochter was hogere studies begonnen, en dat liep goed. Zij spoorde me aan om ook te studeren, iets waar ik vroeger nooit de kans toe had gehad. Ik begon er aarzelend aan, maar ondertussen zit ik in mijn derde jaar kunstwetenschappen. Na een leven als model, waar vooral het uiterlijke telde, richt ik me nu op het inhoudelijke. Mijn studies zijn zo vervullend, het geeft me veel voldoening dit te kunnen doen.
Ik heb ook eindelijk een lieve en genereuze man leren kennen. We zijn vier jaar samen en hebben een oud huis opgeknapt. Ik ben nu neergestreken in dat nest, waar ik de rust vind die ik als hooggevoelig persoon nodig heb. Mijn dochter en ik zijn naar elkaar toe gegroeid, en onze band is hecht. Ik ben nog nooit zo tevreden geweest als nu. Het kan: je eigen lot in handen nemen, hoe groot de ellende ook is die je door andere mensen wordt aangedaan, en hoe intens de obstakels in je leven ook kunnen zijn. Ik geloof heel erg in de maakbare mens.”
Openingsbeeld: stockbeeld.
Meer getuigenissen van onze lezeressen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier