Getuigenis: Cathy werd verliefd op de man van haar beste vriendin

Feeling Redactie

17 jan 2022

Vermoeiend en ondankbaar, als je keer op keer je liefde voor de man van je leven moet verantwoorden. Cathy doet haar verhaal...

Cathy: “We zaten naast elkaar op het kerstfeestje van de school. Ik kende er niemand en ook Els was wat onwennig. Terwijl onze zoontjes buiten speelden, raakten wij aan de praat. Het werd een gezellige avond. Alsof we elkaar al heel lang kenden. ‘Spreken we snel nog eens af?’, vroeg ze. Ik had het gevoel dat ik een soulmate had ontmoet. Als alleenstaande mama stond mijn sociaal leven op een laag pitje en dit zou weleens een vriendschap voor het leven kunnen worden. We spraken steeds vaker af. En toen vroeg ze me op een dag of ik zin had om bij haar thuis te komen eten. Kon ik ook haar man leren kennen. Enkele dagen later stond ik voor haar deur. Ik vond Dirk meteen leuk. Hij was lief en attent. Sindsdien zagen we elkaar steeds vaker. En ook hij was er dan graag bij. We gingen naar een concert met z’n drieën, uit eten, op weekend met de kinderen. Elke reden was goed om af te spreken. Soms gebeurde het zelfs dat Dirk en ik iets deden met de jongens, terwijl Els moest werken. Dat kon allemaal. Er was een blindelings vertrouwen.

Dirk was een bijzondere man. Els had het met hem getroffen. Ook al voelde ik dat er soms wel wat spanning tussen hen was. Zij was ambitieus, hij leefde voor zijn gezin. ‘En dat botst af en toe’, vertelde hij me op een avond toen we samen een aperitiefje dronken, terwijl we wachtten tot Els thuiskwam. Mijn zoontje zou bij hen blijven slapen. We brachten samen de kinderen naar bed. En toen belde Els om te zeggen dat ze nog veel werk had en pas heel laat zou thuiskomen. Dus zaten we urenlang met z’n tweeën aan hun keukentafel te babbelen. De fles wijn tussen ons in. Ik voelde me zo goed bij hem en ook hij genoot zichtbaar van mijn gezelschap. Het gebeurde toen we samen aan de afwas stonden. Hij gaf me een handdoek en keek me recht in de ogen. Ik kon er niets aan doen, maar ik moest hem gewoon kussen. Die tien seconden waren tijdloos. Alles viel weg. Pas toen we de voordeur hoorden, kwam de realiteit met een klap binnen. Volledig van de kaart dronken we met Els nog een glas wijn. Niets zou nog hetzelfde zijn als voorheen, dat wisten we allebei. Huilend reed ik naar huis.”

De gevoelloze verraadster

“Toen ik de volgende ochtend mijn zoontje ging ophalen, durfde ik Els niet aan te kijken. Ze vroeg of er iets scheelde. ‘Een beginnend griepje’, loog ik. Bezorgd zette ze een kopje thee. Dirk was nergens te bespeuren. Ik wist toen al dat ik beter met hen zou breken, zodat ik hem nooit meer zou zien. Het laatste wat ik wilde, was hun gezin kapotmaken. Bovendien was Els mijn beste vriendin. Hoe kon ik? Maar Dirk en ik bleven stiekem afspreken. We groeiden steeds meer naar elkaar toe. Els was zich van geen kwaad bewust. Tot Dirk me na maanden zei dat het zo niet langer kon. Blijkbaar was de situatie thuis onhoudbaar, hij zou het Els vertellen.

Hoe kún je? Heb je dan geen greintje gevoel in dat lijf van je?

Enkele weken later al trok hij bij me in. Natuurlijk was ik gelukkig, de liefde van mijn leven had voor mij gekozen, maar tegelijkertijd smaakte het zo bitter. Ik was smoorverliefd, maar sleepte mezelf voort. Het heeft echt een tijd geduurd voordat ik van onze liefde kon genieten. Pas na maanden waren Dirk en ik in staat om opnieuw in ons sociaal leven te investeren. Dus sprak Dirk af met zijn beste vriend. Het werd een verschrikkelijke avond. Vooral de vrouw van die beste vriend had duidelijk moeite met onze relatie. Toen ze even met me alleen was, siste ze me toe: ‘Hoe kún je? Heb je dan geen greintje gevoel in dat lijf van je?’ En weg was ze. En er volgde nog meer. Vooral Dirks vrienden die Els goed kenden, wilden me niet aanvaarden. Ik was de hoer die hem had verleid. De verraadster. Vooral als er gedronken was, werden ze zo bitsig dat ik helemaal dichtklapte. ‘Mogen wij niet gewoon in alle rust voor onze liefde kiezen?’, vroeg ik hen in het heetst van een verbale strijd. ‘Als jij ermee kunt leven dat je je beste vriendin hebt kapotgemaakt, dan is dat voor ons best’, kreeg ik als antwoord. Ook mijn familie en vrienden lieten me voelen dat ze het niet eens waren met mijn keuze. ‘Er zijn zo veel mannen op de wereld’, zei mijn moeder. ‘Waarom wil je dan per se een getrouwde man?’ Alsof niemand onze liefde begreep.

We zijn nu twee jaar verder. Dirk en ik zijn nog steeds even verliefd, maar ik heb het gevoel dat ik onze liefde moet blijven verdedigen. Het gaat intussen ook beter met zijn ex-vrouw. Els heeft een nieuwe vriend. Ik ben blij voor haar, maar mijn schuldgevoel verdwijnt niet. Ik had geen keuze en moest mijn hart volgen, tot ergernis van zoveel mensen om ons heen. ‘We zullen daarmee moeten leren leven’, zei Dirk me vorige week nog. Hij heeft gelijk. Maar het blijft verdomd moeilijk.”