Scarlett Johansson slaat tijdens een interview-marathon de nagel op de kop: ‘Waarom krijgt mijn tegenspeler de grote levensvragen en ik die over slaatjes en make-up?’ Maar ook Jennifer Lawrence bijt van zich af wanneer ze er achter komt dat ze in de film 'American Hustle' minder betaald werd dan haar mannelijke tegenspelers.
Seksisme is dus iets van alle tijden, klassen en werelddelen. Ook in België zijn we er nog lang niet. Aan dit tempo zullen we pas in 2128 gendergelijkheid kennen. Say what!? Om dit issue onder de aandacht te brengen, werd de hashtag #wijoverdrijvenniet gelanceerd en schreef Cathérine Ongenae het boek #seksisme. Want wij willen nu gelijkheid.
SEKSISME IN CIJFERS
België staat in de Gender Equality Index 2015 op de 5de plaats, maar met een score van slechts 58,2 op 100. We zijn daarmee 10% verwijderd van Nederland, vierde op de lijst, en 16% van Zweden, dat met 74,2% de Europese nummer 1 is (EIGE, 2015). In 2005 bedroeg onze score 55,6. België ging er in 7 jaar tijd dus slechts met 2,6% op vooruit. Aan dit tempo zal België pas in2128 gendergelijkheid kennen.
De loonkloof tussen vrouwen en mannen bedroeg in 2012 nog steeds 9% op basis van bruto uurlonen en 22% op basis van bruto jaarlonen. Het verschil tussen de loonkloof op basis van bruto uurlonen en bruto jaarlonen is vooral te wijten aan het feit dat vrouwen wel werken, maar meestal in deeltijdse en minder goed betaalde jobs. Van de deeltijds werkende vrouwen geeft 50% aan dit te doen om werk en privé te kunnen combineren. Dezelfde reden wordt slechts door 29% van de mannen aangehaald (IGVM, 2015)
76,6% van de vrouwen, dus 3 vrouwen op de 4, hebben met minstens één vorm van negatieve behandeling of discriminatie te maken gehad tijdens hun zwangerschap. 17,8% van de jonge moeders kreeg te maken met discriminatie op financieel en carrièrevlak (zoals het mislopen van een promotie). (IGVM, 2010)
De federale regering telde na de verkiezingen van 2014 slechts 22% vrouwen (IGVM, 2015).
De raden van bestuur van beursgenoteerde bedrijven deden het in 2012 nog slechter met slechts 1 op de 10 vrouwelijke bestuursleden (IGVM, 2012).
14,9% van de vrouwen verklaarde minimum één daad van geweld te hebben ervaren door hun partner of hun ex-partner gedurende de afgelopen 12 maanden (IGVM, 2010). 9 op de 10 vrouwelijke slachtoffers doet geen aangifte van verkrachting, vaak uit onterecht schuldgevoel of schaamte. Daarbij komt dat slechts 13% van de daders van verkrachting effectief veroordeeld werd in 2006 en dat 44% van de verkrachtingszaken bij het parket van 2009 tot en met 2011 werden geseponeerd zonder gevolg (Amnesty International, 2013).
