Celebs

Pieter schommelde met een enorm minderwaardigheidscomplex

Feeling Redactie

10 nov 2016

Verlegen zijn we allemaal weleens, maar wat als het zo erg is dat het je hele leven bepaalt? Lees hier het verhaal van Pieter.

Begin van de ommekeer

Pieter: “Toen mijn dertigste verjaardag in het zicht kwam, besefte ik opeens dat ik nog niks had bereikt. Ik had geen vast werk, niet veel vrienden, en vrouwen waren nog de grootste ramp van allemaal. Omdat vreemde mensen aanspreken me echt niet lukte, besloot ik in therapie te gaan. Die gesprekssessies bij een psycholoog moesten aantonen waar mijn extreme verlegenheid vandaan kwam. Nu ja, ver hoefde ik daar niet naar te zoeken: ik werd op school gepest en uitgesloten. Daar heb ik een enorm minderwaardigheidscomplex aan overgehouden. Het begon al in de derde kleuterklas, want ik droeg een bril en ik kon mezelf niet echt verdedigen. Maar beetje bij beetje ben ik eruit geraakt. Het was dat, of mezelf van kant maken.

Een leraar had me al eerder therapie aangeraden, maar mijn moeder vond het niet nodig. Ze besefte niet hoe diep het zat. In die tijd reageerde ik me vaak af op online vrienden. Tot zij me er in niet mis te verstane bewoordingen op wezen dat ik hen met mijn gedrag aan het wegjagen was. Zij stelden voor om een specialist te raadplegen, iets wat ik veel beter al veel eerder had gedaan. Een jaar lang ben ik in therapie geweest en dat was echt het begin van de ommekeer.”

Uitkering vragen? Durf ik niet

“Het ergste wat ik heb meegemaakt? Tien jaar lang heb ik interims gedaan, soms waren er periodes waarin ik werkloos was – niet alle scholen waren tevreden over me, gewoon omdat ik voor de klas niet zelfzeker genoeg was. Al die tijd ben ik er niet in geslaagd om naar de vakbond te stappen om een uitkering te vragen. Ik durfde het gewoon niet. Of nee, ik ben één keer gegaan, maar toen reageerde de persoon in kwestie vrij bot, waardoor ik volledig in elkaar kromp. Ik ben nooit meer terug durven te gaan om de zaak af te ronden. Na twee jaar was de schrik alleen nog groter, want dan moest ik me immers verantwoorden waarom ik al die tijd niets van mezelf had laten horen. Uiteindelijk ben ik pas een uitkering gaan vragen op het moment dat het echt niet anders kon. Ik was er doodsbang voor, maar de mensen daar hadden gelukkig begrip voor mijn situatie.

Beetje bij beetje ben ik eruit geraakt. Het was dat, of mezelf van kant maken

De grootste omslag kwam drie jaar geleden: een vriend vroeg me of ik geen zin had om me lid te maken van het improvisatietheater. En dat lukte wonderwel. Als ik daar ben, of ook wanneer ik lesgeef, hoef ik mezelf niet te zijn. Ik maak een switch naar een niet-verlegen personage, zeg maar. En dan ben ik best vlot. Terwijl het in het normale leven nog niet echt wil vlotten. Mensen aanspreken, bijvoorbeeld, blijft een lastige. De weg vragen? Bijna onmogelijk. Gelukkig kan ik goed kaartlezen (lacht).

Met vrouwen heb ik het ook nog altijd erg lastig. Ik ben al heel mijn leven single, en het feit dat ik op mijn leeftijd nog nooit een relatie heb gehad, speelt nu ook een rol in mijn onzekerheid.”

Hoera, bijna niet meer thuis

“Toch wil ik niet te negatief zijn: in de spellenclubs waarvan ik lid ben, geef ik nu zonder problemen speluitleg aan wildvreemde mensen. Ik sta ook veel zelfverzekerder voor de klas. Ik zag mezelf altijd als een leerkracht voor brave ASO-leerlingen in het katholiek onderwijs. Nu geef ik les aan leerlingen in een technische richting in het gemeenschapsonderwijs. Hadden ze me daar vijf jaar geleden gezet, dan hadden ze me na twee weken moeten buitendragen. Nu geef ik er met plezier les, en merk ik dat de leerlingen respect voor me hebben.

De directie is tevreden, ik mag volgend schooljaar zelfs terugkomen en deze keer met een vast contract. Dat maakt me ongelooflijk gelukkig. Maar het meest trots ben ik toch op het feit dat ik niet veel meer thuis ben. Tot een jaar of vier geleden kwam ik twee keer per maand buiten. Dat was mijn sociaal leven: twee avonden. Dat is niets, hé. Nu zijn er maanden waarin ik alle weekends samen gerekend maar twee dagen thuis ben (lacht). Daar ben ik heel content van. Een hele avond op café babbelen, terwijl ik vroeger na tien minuten al zonder gespreksstof zat…

Nu zijn er maanden waarin ik alle weekends samen gerekend maar twee dagen thuis ben

Ik wil nu ook absoluut alleen gaan wonen. Ik heb al een aantal leuke appartementen gezien op Immoweb, maar het probleem is dat je die mensen voor een afspraak moet contacteren. En daar heb ik nog altijd een probleem mee: wildvreemden opbellen, vind ik nog altijd bijzonder lastig.

Als ik alleen zal wonen en een lief heb, zal ik helemaal tevreden zijn. Veel mensen beschouwen zulke dingen als normaal, omdat het voor hen zo makkelijk is gegaan, maar voor iemand als ik is dat het ultieme. Ik droom er ook nog wel van om ooit een beroemd schrijver te zijn, maar dat is een bijkomstigheid. Ik heb geleerd dat je nooit mag opgeven en dat je hulp nodig hebt, want alleen red je het niet. Blijven vechten is zo belangrijk om uit je isolement te raken. En dat is precies wat ik heb gedaan.”

Lees hier de 7 tips die je helpen je zelfvertrouwen op te krikken en hét trucje voor meer zelfvertrouwen in 30 dagen.